Dressboy - erotic meet 19/3/16

Voor de EWA-bijeenkomst van 19 maart 2016 is het thema: 'schrijf een erotisch verhaal over twee mensen uit verschillende milieus'. Nu is het zo dat ik met de afgelopen 3 thewa's een reis ben begonnen met twee mensen die elkaar vinden. Ik ben nog niet klaar met die reis en vond het mooi om voor de thewa's en de erotic meets dit verhaal verder uit te bouwen. De 'zwerver' en de 'eenzame carrierejaagster' uit 'het eindejaarsfeest', 'de werelden' (de deur) en 'sneeuw' hebben allebei ook een eigen verhaal. Dressboy is het vierde verhaal in deze reeks en gaat deze keer over waarom de vrouw zo triest is op oudejaarsavond en met hartzeer terugdenkt aan haar eerste liefde, onwetend van de zwerver die, zoals het verhaal 'sneeuw' ons vertelt, dan al voor haar raam naar haar staat te kijken. 

Dressboy

Ik heb nu een groot bed waar gerust twee mensen in passen. Mijn badkamer deel ik met niemand en is vrij van vreemde haren in een goor putje. Ik ben gelukkig met een houten wc-bril die nooit koud aanvoelt en bovendien goed bevestigd is. De afstandsbediening is van Mij. Er staat geen afwas als ik thuiskom, want er komt niets bij overdag. Het is iedere dag weer duidelijk: verhuizen was het beste idee dat ik ooit tot uitvoer heb gebracht. Nu jij niet meer in mijn wereld bent, ben ik opgelucht een eigen plaats te hebben, een nieuw begin.

Toch, de nachten zijn lastig. Ik kijk naar de onbekende schaduwen op het plafond en luister naar krakende geluiden die vanuit een verweguniversum eerder in mijn hoofd hoorbaar zijn dan zich in werkelijkheid laten horen. Als de dag tot stilstand komt en de wereld zich onderdompelt in zwijgzaamheid, is het net of alle stemmen uit het verleden ontwaken. Ik onderdruk de neiging op te staan. Want ik weet dat als ik dat eenmaal doe, het uren duurt voor ik me weer naar het lusteloze bed begeef. En morgen is het gewoon werken. Ik doe ademhalingsoefeningen om te ontspannen. Twee teugen door de neus naar binnen, in twee delen door de licht geopende lippen naar buiten. 

In, in, uit, uit, in, in, uit, uit...ik concentreer me op mijn buik, die meegaat op het ritme dat ik langzaam te pakken krijg. Misschien iets te fanatiek, zoals gebruikelijk, want ik word een beetje duizelig. Hoe zat het ook alweer? Niet aan één stuk doorademen, maar de adem even vasthouden? Afleiding.

Ik ga even rechtop zitten. Net voor ik het lichtknopje van mijn bedlampje vind, zie ik in een flits voor mijn bed een figuur staan. In het schamele licht van de lantaarns buiten kan ik het niet goed zien, maar ik ben er van overtuigd dat jij daar staat. Ik durf amper adem te halen. Je staat ijzingwekkend stil, je brede schouders steken donker af tegen de muur. De paniek zakt pas als ik bedenk dat het mijn dressboy is waar mijn ochtendjas overheen is gedrapeerd. Ondanks mijn vergissing, heb ik het gevoel dat ik ben ontsnapt aan een verschrikkelijke ramp. Met trillende handen drink ik wat water uit de fles die naast me op het nachtkastje staat.

Terwijl het bonzen van mijn hart luwt, gaat het als vanzelf, aan jou denken. Hoewel ik mezelf had beloofd je gewoon te vergeten. Ik zie je onwrikbare harde rug, waar ik zo vaak mijn nagels in zette en waar mijn dijen zich omheen sloegen. Ik wil mijn lippen erop drukken en mijn neus tussen je schouderbladen leggen zodat ik je geur diep in me kan opsnuiven. Zo dichtbij je, met je warmte tegen mijn wang, strelen mijn handen als vanzelf naar beneden. Ik passeer de aanzet van je billen en laat mijn handen als een kommetje daar liggen. Zo wil ik staan, urenlang, met mijn neus aan de achterkant van je hart. Langzaam dekt de slaap mij toe en sleept mijn donkere hart naar een onrustige slaap.

Hoewel ik de dag daarna mijn dressboy heb verplaatst, vindt mijn brein jou terug in iedere schaduw en elk geluid in de krochten van de nacht. Alles in mijn nieuwe huis, mijn leven en mijn lijf herinnert mij aan jou. Het is zo stil hier.  Ik zet de dressboy terug, beter één punt dan een nacht waarin alles dreigend is. Zo verwordt hij langzaam tot mijn troost.

Dressboy staat voor mijn bed, dat groot genoeg is voor twee maar waar ik alleen inlig, Het is oudejaarsavond en dat ik je heb achtergelaten weegt zwaar. 

“Ik wist wel dat het nergens toe zou leiden, jij en ik,” fluister ik tegen hem. 

“Weet je nog, de eerste keer dat je aan de deur kwam? Mijn moeder verwachtte je en deed open, ik stond in de tuin. Je gereedschapskist zette je met een klap op onze veranda en je bestelbus stond opzichtig geel op de oprijlaan. Toen je mij in beeld kreeg, siste je tussen je tanden en gaf me de meest geile glimlach die ik ooit had gezien. Vanaf toen was ik verloren en ik wist dat jij dat wist. De klus die je bij ons in huis kwam klaren werd afgerond met het vertimmeren van mijn hart en met mijn lichaam als fooi.”

Dressboy vertrouw ik alles toe wat ik nooit aan het originele exemplaar vertelde. 

“De achterkant van jouw hart is alles wat je mij gaf. Ik verliet mijn moeder, onze sjieke villa, mijn veilige leven, alles liet ik  achter om bij jou te zijn. Ik woonde op jouw zolderkamer, op een verdieping waar we alles deelden met andere vrijbuiters zoals jij. Ik ging naar college, jij reed rond om klussen te doen. En als je ’s avonds thuiskwam, smeekte ik je mij te neuken in mijn kont.”

De realiteit kwam bij me terug op oudejaarsavond. 

“Ik wilde jou. Ik wilde je pik tussen mijn dijen, je zaad op mijn huid, je lippen rond mijn tepels en dat was precies wat je me gaf. Nachtenlang nam je bezit van mijn lichaam en leidde mij naar een onbekende wereld waarin Lust belangrijker was dan eten. Behalve al mijn geld, nam je ook mijn arrogante adelstand af.

Nooit verlangde ik zo naar iemand, dag na dag, nacht na nacht. Uiteindelijk begreep ik, toen je in de avond steeds later thuiskwam, en de nachten steeds korter werden en ik huilend in slaap viel op het koude kussen, dat ik alles had achtergelaten voor mijn eigen lustdromen, niet de jouwe. En dat ik slechts één van de tools was in je gereedschapskist. ”

Dressboy zegt niets en staart mij met een nietszeggende blik aan. Precies zoals jij toen ik je vertelde dat ik wegging. Je hebt me gewoon laten gaan. In de maanden die ik hier woon, heb ik mijzelf niet aangeraakt, alsof mijn lichaam meeverhuisde maar mijn lust bij jou achterbleef. Het sneeuwt buiten en de herinneringen aan jou maken me koud en ziek. Van verlangen, van woede, van teleurstelling, van liefdeloosheid. Onder de douche voel ik mijn lichaam aan mij terug toebehoren. Ik hurk tegen de levenloze tegels en laat het hete water als tranen langs mijn smachtende lippen meanderen en mijn vingers het spoor volgen. Ik rust mijn knieën op de douchevloer, met mijn billen op mijn hielen zodat ze enigszins worden opengedrukt. In wanhopige leegheid masturbeer ik, mijn vingers diep in mijn kut. Steeds ruwer, steeds rauwer, trek ik met mijn ene hand tot het uiterste mijn verlangende kutlippen open. Mijn andere hand wrijft zo hard over mijn clitoris dat deze pijnlijk opzwelt. Het is niet genoeg, nooit is het genoeg.  Meer, ik wil meer, ik wil mijzelf in mij, ik wil voelen, niet in mijn kut, maar door mijn kut naar mijn hart.

Na deze krampachtige poging is de wereld nog steeds leeg. Ik omarm en koester mijn lichaam met een handdoek en één om mijn haar. Dressboy grijnst kil naar me en ik haat hem, ik kan hem niet meer zien. Ik loop de kamer in, onbevredigd, en kijk naar buiten, naar de lichte sneeuw die valt, naar de kou, naar de plukjes mensen die straks in de warmte elkaar het nieuwe jaar toekussen. 

Mistroostig wikkel ik de handdoek af en laat de borstel door mijn haren glijden. Ik begrijp nu pas dat jij niet míj begeerde, maar de lustige schaduw die ik op je lakens wierp. Terwijl ik mijn haren streel, vraag ik me onbevredigd af of er ooit iemand zich door mijn kut naar mijn hart neuken kan.  Aan de overkant van de straat, naast de beslagen ramen van het café, zie ik in de sneeuw een schaduw wegglippen. Voetstappen blijven achter, als een spoor naar een onbetreden bestemming. Stond iemand daar naar mij te kijken?

Het huis is leeg. Dressboy gooi ik de volgende dag op de stapel vergane kerstbomen. Ik maak me op voor een lang, heel lang, jaar.