Thewa #8: Sneeuw

Dit is het derde verhaal in een reeks, alleen op de Thewa's van Ewa. Lees thewa 6 (eindejaarsfeest) en thewa 7 (werelden: de deur) voor je aan thewa 8 (sneeuw) begint. Maar zo kan ook natuurlijk.

De vroege lentezon prikkelde op onze gezichten en onze handen strengelden zich ineen.

“Weet je wat ik zo fijn vind?”, zei hij terwijl we zo terugslenterden. 

“Dat je niet eens vraagt waar ik ben geweest.” 

Ik liet zijn woorden even op me inwerken, opgezogen door het timbre van zijn stem. 

“Maar dat weet ik toch,” zei ik luchtiger dan ik het voelde, 

“je doolde rond in Sneeuwland. Tot je je eigen voetsporen terugvond onder de nieuwe lagen sneeuw. Toen kwam je hier.” 

Ik kneep even in de muis van zIjn hand en verbaasde me erover dat iemand die zo een hard leven leidde, zulke zachte open handen kon hebben.

Schaduwman hield stil en keek me zijlings aan. 

“Sneeuwland? Het was mijn wereld lieve dame en mijn voetsporen...

ach, alles is voorbestemd denk ik.” 

Ik hoorde de emotie in zijn stem en twijfelde of hij geagiteerd was of juist ontroerd. Ik werd er zenuwachtig van.

“Ik zal je ons verhaal vertellen. Over Sneeuwland, zoals jij het noemt. Daarna wil ik met je vrijen en je vasthouden. En als we door de nacht zijn heengegeaan, vertel je mij je naam. En vertel ik je de mijne.” 

De manier waarop hij sprak, was alsof het allemaal een uitgemaakte zaak was. Een logica der dingen die ik als vanzelf volgde. Zijn diepe stem streelde mijn nerveusiteit weg.

“Je weet dat ik op straat terecht kwam door financiele toestanden. In het begin schaamde ik me daar voor en was ik angstig, alsof ik in een bodemloze afgrond viel. Pas na lange tijd ontdekte ik de vrijheid van het bezitloze leven. Het was net of het leven dat ik vroeger had van iemand anders was. De nachten waren donker, eenzaam en ik moest vaak huilen over mijn noodlot. Ik was voornamelijk bezig met de vraag hoe ik weer ‘’terug kon komen’’. Terug naar het leven van status, een huis, een baan en een vaste vriendin. Ik sprak met allerlei instanties, teerde op de bemoedigende woorden van familie en vrienden en sliep met regelmaat tussen de rochelende medestanders bij het Leger des Heils. Ik worstelde de tijd door en de wereld werd steeds kleiner.

Zo ging de herfst voorbij en arriveerde de eerste winter. Mijn angst nam toe: hoe zou ik kunnen overleven zonder huis, op straat, als het ging regenen, vriezen en sneeuwen?  Door die angst verlamde mijn ziel en doofde alle levenslust.
Ondanks alle obstakels rolde ik door de eerste winters heen, zonder sneeuw. Maar ruim een jaar geleden, het jaar vóór onze Tovernacht, lag er een dik pak sneeuw. Ik had geen idee hoe ik met die sneeuw moest omgaan. Het deed me denken aan een open haard, warme chocomelk, een warm bad en een bed met dikke dekens. Sneeuw maakte dat al mijn verlangens naar “iets” losbraken en het was ondraaglijk. 

Ik viel in een eindeloze put en stond op het punt een einde aan mijn leven te maken. In deze vertwijfeling stond ik op de hoek naast het cafe waar jij me afgelopen nieuwjaarsnacht hebt gevonden. Terwijl ik mistroostig om me heen stond te zoeken naar weet ik veel wat, viel mijn oog op jouw verlichte raam op de 1e verdieping. Er hing geen gordijn, er stond niets in de vensterbank en toch straalde dat licht iets huiselijks uit.  

Toen verscheen jij ineens. Je had alleen een handdoek om je lijf geslagen en een handdoek om je haar, ik denk dat je net uit de douche kwam. Langzaam trok je de handdoek van je haren los, heel sensueel. Met een borstel streelde je je haar. Ik kon je niet helemaal zien, maar het leek alsof je iedere handeling vooraf had bedacht, speciaal voor mij. Ik werd onweerstaanbaar tot je aangetrokken. Iedere beweging die je maakte was zo...zo...eenzaam en toch erotisch. Vraag me niet hoe en waarom, maar ik kreeg een enorme erectie door zo naar je te kijken terwijl je van niets wist. Het was wellicht de intimiteit die ik al heel lang niet had gevoeld. 

Terwijl je daar je haar stond te  borstelen, streelde ik mijn stijve pik, door mijn broekzak heen, gewoon daar, in de sneeuw midden op straat. Het ging zelfs zo ver, dat toen je een klit in je haar ruw en hard wegborstelde, ik bijna klaar kwam. Het is misschien moeilijk voor te stellen voor je, maar ik had al zeker een jaar geen enkele lust gevoeld. Geen levenslust, geen wellust. Toen ik daar stond, met een enorme kloppende stijve pik die ik door de stof van mijn broek in mijn handen had, stroomde alle leven in mij terug. De sneeuw die me eerst isoleerde en mijn gemoedsrust bedreigde, bracht me in de weken daarna zoveel hoop en warmte, alsof je iets in mij had opengebroken. 

Dat hele jaar ben ik af en toe langs je huis gelopen. Soms stond ik een paar uur op wacht, in de hoop een glimp van je te zien. Een keer kwam je aanlopen met een werkkoffertje in je hand en een open jas. Je liep vlak langs me heen en negeerde mij volkomen. Alleen al de geur die je achterliet, maakte dat ik stijf werd en ik me terugtrok om te masturberen.

Afgelopen nieuwjaarsnacht, toen het begon te sneeuwen, overviel me wederom een gemengd gevoel van intens verlangen, lust, eenzaamheid...ik wist dat er maar één plek op de wereld was waar ik me beter zou voelen: jouw raam. 

Ik schrok me rot van die cafémuziek, stapte achteruit en werd aangereden, maar ik schrok het meest van jouw nabijheid daarna. De gesmolten sneeuwvlokken op je bezorgde gezicht ontdooiden mijn hart.

Nog steeds lijkt die nacht wel een droom lieve dame. Je nam mij in je huis, je lustte mijn lichaam, zonder vragen, zonder richtingaanwijzer. Maar juist dat heeft me de afgelopen maanden meer richting gegeven dan wat dan ook. Je hebt me de Lust teruggegeven, de verwondering, een reis van Sneeuwland naar Toverland. Ik moest je zien. Door je daarnet zo te nemen tegen de boom en je kloppende vochtige kutje mij omarmde, weet ik ook niet of ik je nog wel los wil laten.”

Ik huilde toen hij zijn relaas besloot. Ondertussen waren we bij mijn huis aanbeland en ik deed snel de deur open. Door de ruimte die tussen mijn traplopende benen ontstond, rook ik nog zijn zoete spermageur. Ik wilde meer. Méér! 

Al lopende trok ik mijn jas, mijn rok, mijn schoenen, alles uit, liep naar de badkamer en zette direct de douche aan. Schaduwman stond geduldig in de gang. 

“Kom,” zei ik, naakter dan ik ooit in mijn leven was geweest. 

Langzaam pelde ik hem uit zijn grote jas, zijn versleten nette broek, zijn sneeuwleven. 

Onder het warme water knielde ik voor hem neer en nam zijn weer stijf geworden lid tussen mijn lippen. Ik zoog hem naar binnen, tot diep in mijn keel en krulde mijn tong en gretige lust om zijn harde schacht. Zijn adem werd ruw, hij nam mijn hoofd tussen zijn handen en stootte steeds sneller in mijn mond. Toen hij met een schreeuw zijn zaad over mijn gezicht spoot en zijn Levenslust over mijn lichaam droop, stroomde mijn hart dankbaar vol.