Sandokan

Het leuke van auteur van en blogger over erotische zaken, is nog wel dat je ongegeneerd je fantasieën kunt volgen. Al dan niet in de realiteit belevend, zijn er geen grenzen aan wat je kunt doen in warme dromen.

Me begevend aan de flipzijde van wat doorgaans als "normaal" wordt bestempeld ("Ooit een normaal mens ontmoet? En, beviel het?" is één van mijn favoriete Loesje posters), ontmoet ik verrukkelijke mensen met de meest vreemdsoortige voorkeuren. Met bijzondere chats en gesprekken tot gevolg, die mij in wederkeer inspireren.


Wat me bijzonder toeschijnt, is dat de erotische voorkeuren zich bij de meesten al op jonge leeftijd openbaarden. Hoe dat met de "normale"mensen zit, weet ik niet, want ik ken geen normale mensen. Ook bij schrijfster dezes; ik had al op jonge leeftijd heftige fantasieën en gaf me er graag en vol overtuiging aan over. Al werd mij al snel duidelijk (gemaakt) dat dit niet normaal was.


Mijn balletlessen vormden een prachtige inleiding in mijn latere, niet te overkomen, voorkeuren (zie mij blog de balletles). En de arme Kojak (zie mijn ode aan Kojak) werd menigmaal in de donkere avonden misbruikt als inspirator bij mijn masturbatieontdekkingsreis. Maar zelfs nog voor Ballet en Kojak hun intrede deden in mijn zeer vroege teens, was ik overgeleverd aan niet te stuiten fantasieën over Blauwbaard en De Man der Mannen in die jaren: Sandokan.


Ik ontdekte onlangs, in giechelend gesprek met de medeorganisatrice van Eroscripta (we zijn er maar druk mee), dat ik niet de enige was met heftige gevoelens voor Kabir Bedi, zoals de beste man in het echt heet. Deze tijger van Malaysia, Rebel van professie, die als een Oosterse Robin Hood strijdend voor rechtvaardigheid zijn dagen vulde met het verwerpen van de blanke overheersing, manifesteerde zich bijna dagelijks in mijn jeugdige hete dromen. Hij ontvoerde mij met regelmaat, hetzij als piraat op zijn schip, hetzij als brute overvaller die de jungle veroverde op zijn olifant. Aaaah, Sandokan.


Ik kan de tune van serie nog steeds meezingen. Als te jonge blom had ik geen idee wat er daarna zou moeten gebeuren. Maar mijn maagdelijke schoot brandde ervan en verleidde mij tot de eerste aanrakingen. Nu het heerschap op de spreekwoordelijke tafel had gelegen, droomde ik afgelopen week nostalgisch van deze held der helden Sandokan. Gelukkig hield de droom niet op bij het ontvoeren, maar zat er deze keer een heerlijk vervolg aan vast, hoewel kinderlijk van aard.


Hij bond me vast, op zijn piratenschip. Omdat ik, uiteraard, heel lelijk deed en wilde ontsnappen aan hem. Ik maakte zo’n kabaal, dat hij heel dicht bij me kwam staan, vlak voor de paal waaraan ik schaars gekleed en heftig verontwaardigd was vastgebonden. Met zijn doordringende ogen en lage stem, sommeerde hij mij kalm te worden, want anders...En natuurlijk luisterde ik niet. Sandokan kreeg er genoeg van, maakte mij los van de houten mast en sleurde mij, al tegenstribbelend, mee naar zijn kajuit. Ik werd bruut en abrupt op het grote houten bed, bedekt met brokaten oosterse kussens en stoffen, gegooid. Omdat ik zo’n stampij maakte, bond hij mij aan de polsen vast aan de pijlers van het bed en liet mij zo een paar uur zitten. Sandokan zelf stond op het dek, blij dat hij even geen last van mij had. Ik was uitgeput en tot bedaren gekomen toen hij weer in zijn kajuit kwam. Hij voerde me sappige aardbeien en mango’s, zodat het sap langs mijn kin liep. Toen ik met mijn tong mijn eigen kin schoonlikte, was zijn interesse onmiskenbaar gewekt en verried zijn grote piratenbroek een prachtige onderdekse mast. Wij kusten hartstochtelijk, en met dezelfde bruutheid van voorheen werd ik ontdaan van mijn sarong. Een uitbundig lik, zuig en neukfestijn volgde, dat duurde tot de volgende ochtend. Hij hield zijn tulband op, zijn laarzen aan en zijn haar bleef onberispelijk. Rrrrromantische sprookjesporno, jawel, iets anders kan ik het niet noemen.


Toen waren de helden nog helden. Ongegeneerd redden zij hulpeloze dames uit den nood en overmeesterden hen als chauvinistische Manoverheersers. Ja, dat kan nu niet meer natuurlijk. Zelfs de papa van Pipi, als piraten negerkoning, ligt te gevoelig deze dagen. Al waren de dames van Sandokan behoorlijk eigenwijs en zelfstandig te noemen en was Pipi het toonbeeld van emancipatie in de 70’s. Maar goed, de kleine Liza Daen ontwikkelde zo haar voorkeuren in dit leven, waar ik vandaag de dag nog steeds plezier van heb. Lustgenoot en ik zijn beiden verzot op piraten, zowel van vrouwelijke als van mannelijke aard, waarbij de dominante rol in gelijkwaardigheid wordt uitgewisseld. Piratenkoninginnen, bruut, veeleisend en gemeen, brrr, heerlijk ook. Toch nog een beetje gemoderniseerd.


Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Marie Rebelle (zaterdag, 14 maart 2015 23:36)

    Mijn fantasie gaat op loop... heerlijk ;)