Ode aan Kojak

Jarenlang heb ik een groot zwak gehad voor Kale Mannen. En dan ook helemaal Kaal. Spiegelend in de zon, weerkaatsend in het kaarslicht. Deze absolute kaalheid vond ik opwindend, ik werd er echt sterk door aangetrokken. Nog net geen fetisj. Deze aantrekkingskracht gaat heel ver terug. 

Als zeer jonge dame hing ik aan de buis om Kojak te zien. Het was de combinatie van de lolly, dat strakke pak dat hij droeg, die doordringende ogen en dan.....dat puntgave kale hoofd. Brrr! In hindsight denk ik eerlijk gezegd dat het zijn zelfverzekerde postuur was, een absolute overtuigdheid van zijn eigen mannelijke aantrekkelijkheid. Onuitstaanbaar natuurlijk, maar oh zo verrukkelijk en imposant genoeg om een jonger-dan-bakvissen-hart te laten kloppen in warme nachtelijke dromen. Dat hij een kaal hoofd had, maakte dat ik alle kale mannen dezelfde eigenschappen toedichtte. Alsof er een direct causaal verband bestond tussen de Kaalheid en de overtuigende manier van "ik-ben-onweerstaanbaar-aantrekkelijk". Als puberdame vond ik onder leeftijdgenoten niet zo snel een kale Kojak natuurlijk. Skinheads waren t ook niet, door die bretels vermoedelijk. Noodgedwongen heb ik mijn smaakpallet verbreed en ben ik zelfs liefhebber van Zeer Lang Haar geweest.

Ik kom erop omdat ik onlangs, gewoon midden op de stoep voor het station, twee heren zag spreken met elkaar. De een had een kleine sigaar tussen de lippen bungelen, zat zeer strak in het hypermoderne grijze pak en, God bewaar me, hij was Kaal. Hij sprak zeer geanimeerd met een te verzorgd type met een glad gekamde paardenstaart tot halverwege de rug. Hij had zijn zonnenbril op zijn hoofd gezet en zag er zo onderhouden uit dat het me niet zou verbazen als hij net bij de manicure was geweest. Het was een bijzonder en contrasterend koppel en ik werd er haast als door magische krachten toe aangetrokken. Wat een onuitstaanbare geile aanblik op twee vierkante stoepmeters. Ik klik-klakte er opvallend langs met mijn HeleHogeHakken. De heren waren echter zo in het gesprek opgenomen, dat mijn gekliklak geen enkele indruk maakte. Ik moest even wachten bij een stoplicht en keek schalks nog even achterom om te genieten van deze fata morgana. Pas toen flitste mijn geliefde Kojak mijn bewustzijn binnen. Die sigaar als lolly. Zoiets. Vergeleken bij het origineel, was deze moderne kale man ineens minder leuk, ingegeven wellicht doordat hij me geen blik waardig keurde. Want zo gaat dat met wufte damesbreinen.

Lopende naar kantoor dacht ik telkens aan die lolly van Kojak. Hoe hij die met zijn lippen omhulde. Het kan haast niet anders, met zulke lippen, dat hij verrukkelijk kon zoenen. Op smachtende vrouwenlippen, boven en onder.

En zo'n kaal hoofd, wat daar niet allemaal voor heerlijkheden mee te bedenken zijn. Een levensgrote ademende Dildo. Met wat olie en je weet niet wat je meemaakt. Weet ik wel namelijk. Dat laat ik graag aan de fantasie over. Door deze prettige dagdromerij kwam mijn kaal-fixatie in volle vaart weer terug. Ik maak hier dan ook pleidooi voor alle Kale Mannen! Geen haar aan de zijkant, geen zichtbare stoppels: gewoon glad, kaal en shiny please. En een strak pak. Met lolly. Heren: het is een gat in de vrouwenmarkt. Doe er je voordeel mee!