Balletles

Balletles met Jelle. Aan de barre. “Strekken”, kijft Jelle. “Verder, trek het strak”. Ik hoor hem dichterbij komen. Het kreunen van de meisjes achter mij. Hoe de stok tikt op de grond. En als ik zijn sluipende voetstappen even niet hoor, en het tikken stopt, weet ik dat achter mij een meisje met tranen in de ogen staat. De stok die langs de knieën wordt gelegd. “Zie je wel, kluts knieën”. Ik sidder. Niet van angst, maar van opwinding. Ik weet wel wat het is, opwinding. Dat is me al vroeg geleerd. Ik besta niet, maar mijn lichaam wel. Mijn vervloekte lijf, met de brede heupen en te grote borsten. Mijn billen steken naar achteren. Ik heb de aandacht, via mijn lijf. Niet voor mij. Ik ben er niet. Voor Jelle wel. Jelle ziet mij. Door mijn knieën en uitstekende billen en borsten heen. Hij kent mijn blik, dat weet ik. Ik heb het gezien, in zijn hele strakke zwarte leotardpak. Met de bult in zijn pak zichtbaar en zijn borsthaar. Zijn slanke kleine lichaam met de gespierde armen. Zijn zwarte balletschoenen. Zijn lange zwarte krullen.  “Strek-kun” hoor ik hem weer mopperen, vlak achter mij. Ik duw mijzelf nog hoger op de tenen, trek al mijn kont-, kut-, knie- en buikspieren aan zo hard als ik kan. Ik wil mijn best doen, voor hem. Ik voel me groot en breed en dik, naast alle dunne sprietjes, de echte balletfiguurtjes. De stok tikt. En stopt, naast mij. Ik strek mijn nek uit en recht nog harder mijn rug. Ik durf hem niet aan te kijken, maar door mijn omlaaggeslagen ogen zie ik hoe zijn zwarte schoenen schuin voor me staan. Jelle zegt niets, ik voel zijn blik over mijn lichaam gaan. Jelle tilt de stok op en legt het puntje onder mijn kin. Mijn kin is al hoog, maar ik weet wel wat hij wil. Hij wil dat ik mijn ogen opsla. Wat ik ook doe. Ik kijk heel strak voor me uit. De stok glijdt langzaam omlaag, langs mijn nek. Hij laat de stok langs mijn borsten en tepels glijden. Die direct reageren. Ik sta vooraan, alle meiden zien mij. En wat Jelle doet. Ik schaam me rot, en tegelijk klopt mijn hart. Zo heerlijk als hij dat doet. Ik trek nog een keer mijn knieën recht, mijn billen samen. Jelle zegt niets, hij kijkt naar me. Loopt half om mij heen en legt de stok langs mijn rug. Te recht, mijn rug is te recht. Ik moet een holle rug hebben. Met de helft van de stok langs mijn billen duwt hij de punt tussen mijn dijen. De stok is de maat. Met een dwingende hand pakt hij mijn schouder en trekt mij ietsje naar achteren. Ik voel pijn, in mijn bovenbenen, mijn achillespees, mijn buikspieren, mijn rug. Jelle ziet wel hoe ik lijd, maar hij negeert dat volkomen. Hij legt zijn hand op mijn borstbeen tussen mijn borsten en duwt me verder, langzaam steeds een stukje verder tot ik de stok tussen mijn schouderbladen voel. Ik denk dat mijn rug zal breken, maar ik houd het vol, met de tranen in mijn ogen. Jelle houdt me daar, als hij zijn hand weghaalt, veer ik denk ik terug. Hoewel hij bij de andere dames vaak foetert, doet hij dat bij mij niet. Hij fluistert, vlak bij mijn oor. “Nu je nek naar achteren, laat je hoofd maar komen naar de stok”. Mijn tepels verstijven als hij zo doet, zo fluisterend dwingen. Zijn hand op mijn borstbeen spreidt zich, zodat hij net de aanzet van beide borsten raakt en zijn wijsvinger mijn nek beroert. “Kom, naar achteren die nek”. Ik doe het. Ik moet. Ik strek mijn nek naar achteren, mijn kin omhoog, mijn buik naar binnen. “En kijk!” zegt Jelle nu hardop. Ik open mijn ogen. Ik zie de zijne boven die van mij. Ik zie zijn ogen glimmen, een bijna satanisch genot, zijn hand voelt het kloppen van mijn hart. “Zo wil ik je zien, zo is het mooi”, zegt hij. En lacht licht. Ik breek bijna in tweeën. Fysiek en emotioneel. Jelle ziet mij, MIJ. Want hij kijkt me aan en ik weet dat hij ziet wat ik niet wil laten weten. Ik zie ook, dat de bult in zijn glimmend zwarte pak iets groter is. Ik voel me trots, ik voel me beschaamd, ik voel de jaloerse ogen van de meiden achter mij prikken in mijn rug, ik voel zijn hand op mijn kloppende hart, zijn vingers om mijn nek. Jelle laat los. Ik laat los. Ik strek weer rechtop. Om zijn obsessie te breken, tikt hij met de stok tegen mijn knieën, net iets te hard. “Die kluts knieën van jou, die worden je ondergang”, zegt hij hardop. De meiden achter me gniffelen. Kluts knieën. Het ergste dat een vrouw kan overkomen.

Na de les zegt Jelle mijn naam. Ik blijf staan, bang om alleen te zijn met hem. Jelle kijkt me niet aan, staat schuin achter mij en kijkt net langs me heen naar mij in de spiegel. Ik draai mijn hoofd naar de spiegel en we spreken met elkaar via het weerbeeld. “Je hebt talent”, zegt hij, “je bent een danseres en je wordt een mooie vrouw. Maar je wordt nooit een ballerina. Door je knieën. En (hij legt zijn hand even op mijn meisjesheupen) door je heupen. Je bent veel”. Zijn hand dwaalt iets af naar boven, naar de aanzet van mijn puberborsten. Heel even vouwen zijn handen om mij heen. “Dans maar, en doe een keer auditie. Maar ballerina ben je niet. Dat moet je nu al weten. Teveel vrouw. Maar dans, vergeet dat niet hoor”. Met een oorverdovende stilte laat hij me los en alleen staan. Ik zie dat hij eigenlijk nog iets wil zeggen, dat hij me eigenlijk vastpakken wil. Maar hij draait zich om en gebaart grof met zijn hand dat ik weg moet gaan. Geïrriteerd bijna. Toen voelde ik dat alsof ik stom was, omdat ik teveel vrouw was. Het was mijn schuld, dat hij  in verleiding werd gebracht, dat zijn hand afdwaalde. Alsof ik iets vreselijks was. Want dat was me ook vroeg geleerd, dat vrouwen altijd de verleiders zijn en de mannen van het pad afbrengen. Nu begrijp ik, dat hij me aanraken wilde en wist hoe dat ongelooflijk niet kon. En nu begrijp ik pas dat VrouwZijn geweldig is. Toen niet.

In de kleedruimte werd er scherp naar me gekeken. Ik bloosde al toen ik binnenkwam. Ik werd genegeerd, maar er werd wel over me gepraat alsof ik er niet was. Het serpent van danseressen. “Ze wil alleen maar zijn aandacht, ze doet het expres hoor, die knieën. Ze denkt zeker dat ze zijn liefje is, haha”. Ik zeg niets, ik kleed me niet om en trek direct mijn kleding over mijn zwarte pakje aan, schoentjes uit en mijn laarzen aan. Snel weg. Van hier. En van mijn heel-veel-vrouw zijn.

In de avond, in mijn eenzame bed, zie ik zijn ogen weer voor me. Ik voel zijn vingers om mijn nek en zijn hand bij mijn borst. Ik brand, van verlangen en opwinding. Ik raak mezelf aan, al zoek ik nog hoe dat precies moet. "Teveel vrouw", klinkt het in mijn hoofd. Dat is niet best. Ik vinger mijzelf in slaap, in schuld en boete en heerlijkheid. Ik kan het niet helpen, mijzelf aanraken, de opwinding stillen. Ik weet nog niet echt wat klaarkomen is. Ik weet wel, dat ik heel nat word, dat het niet normaal is en heimelijke troost is. Geil zijn, dat is iets voor zedenloze meisjes. Ik wil dat nog niet weten. Dat alle jongens mijn lijf lekker vinden en de meisjes me daarom verguisen. Wie ziet mij? MIJ? Jelle. Door mijn lichaam heen.