Uit vrije wil - Workshop 26/11/16

Met de EWA-leden zijn we naar de voorstelling van 'Venus in Fur' geweest. In de meeting de week erna spreken we af, naar idee van Willem van Batenburg, voor de volgende workshop dit verhaal te schrijven:

Iemand heeft een abonnement en bezoekt iedere première. De persoon komt daarbij ook bij de première van Venus in Fur terecht. Wat gebeurt er met hem/haar na afloop? 

Ik lees het script nog eens en heb het volgende verhaal geschreven.

Uit vrije wil

Tussen de stoelen door zie ik zijn stevige schouders. Zijn haar veegt licht over de witte boord van zijn overhemd. Hij blokkeert mijn uitzicht op het toneel en iedere keer als ik mijn nek uitstrek om meer te zien van wat er op het podium gebeurt, zie ik hoe hij zijn gezicht even opzij draait. Het ergert me dat hij lijkt te weten dat hij me in de weg zit en toch niet van houding verandert. 

Ik schuif onrustig op mijn stoel, op zoek naar een positie die hem vermijdt. In het donker zoek ik naar een lege plek in de zaal, zodat ik kan verkassen. De dame naast me draait zich naar me toe, duidelijk geïrriteerd door mijn gedraai. Verontschuldigend leun ik weer achterover in de pluche theaterstoel en besluit dan maar gewoon te kijken, met zijn schouders in beeld.

Het Lyceum Theatre in New York is de perfecte setting voor het stuk ‘Venus in Fur’. De prachtige paarspluche stoelen, pompeuze ornamenten en rode muren maken het een weelderige en zinnelijke ruimte.  Ik ben blij dat ik nog een kaartje kon bemachtigen voor een van de laatste voorstellingen, al heeft het me bijna mijn maandelijkse toelage gekost. Mijn promotieonderzoek is gewoon niet compleet zonder een verslag van deze uitzonderlijke voorstelling. In mijn vakgebied culturele antropologie is mijn thema – Contemporary Goddesses – ongebruikelijk en het blijkt telkens weer lastig dichtbij realistische en real-life Godinnen te geraken. Van Japan tot Afrika heb ik al heel wat professionele Meesteressen en Moeders Aarde ontmoet. Maar op de een of andere manier schijnen ze me niet realistisch toe, het zijn het vrouwen die of uit zijn op geld en macht of vrouwen die in een soort New Age hekserige zweverigheid verkeren.  Vrouwen die overdag gewone mensen zijn en in de avond hun toneelkleed afleggen, of juist aandoen, om Godin te spelen.

Wat ik zoek zijn échte Godinnen, vrouwen die in hun alledaagse natuurlijke staat iets uitstralen wat mannen en vrouwen ertoe beweegt voor haar te buigen en haar vrouwelijkheid te erkennen als ‘force of nature’.
 

Natuurlijk heb ik het meesterwerk gelezen van Sacher-Masoch, lang voordat ik aan mijn studie en mijn promotie begon. Maar pas tijdens mijn onderzoek ben ik gaan begrijpen hoe uitzonderlijk, hoe feministisch, hoe indrukwekkend zijn werk is, zeker bezien in de tijd waarin hij het schreef. Sommige stukken ken ik zelfs uit mijn hoofd. Ik geef toe, ik ben op zoek naar een verklaring voor alle gevoelens die in mij leven, maar geldt dat niet voor alle promovendi?

Ondanks dat ik de gesproken woorden op het toneel kan meelispelen en ondanks de schouders die mijn zicht blokkeren,  word ik het stuk van David Ives ingesleurd alsof ik het voor het eerst zie en hoor.

“In our society, a woman's only power is through men. Her character is her lack of character. She's a blank, to be filled in my creatures who at heart despise her. I want to see what Woman will be when she ceases to be man's slave. When she has the same rights as he, when she's his equal in education and his partner in work. When she becomes herself. An individual.”

De woorden van Vanda rollen over de hoofden van het ademloze publiek, ik zit rechtop om geen luchttrilling te hoeven missen. De actrice spreekt niet alleen de woorden uit, ze ís de woorden. Haar tegenspeler speelt geen langzaam verzet noch overgave, hij verleidt haar haar Godin te manifesteren. Ik vind het prachtig, het spel wordt subliem gespeeld.

De man op de rij voor me trekt zijn schouders een beetje op, alsof hij zijn nek minder kwetsbaar wil maken door deze in zijn boord te verbergen.  Ik onderdruk de neiging hem op zijn obstinate hoofd te slaan. Het is toch al bijna het einde van het stuk, waarin Vanda hem vastbindt en zij Haarzelf wordt, Venus, de Godin. Ik zit op het puntje van mijn stoel, bijna buiten adem van opwinding en aangedaan door de waarheid van haar woorden.

“And the Lord hath smitten him and delivered him into a woman’s hands.”

De donderslagen die als finale vanaf het podium over de mensen worden gesmeten, mengen zich met de onstuimige wervelwind die zich in mij roert.

In de foyer neem ik plaats achter de bar, ik heb echt een rum nodig om te herstellen van de storm die in mij is losgebarsten. Terwijl ik met een paar grote slokken de brandende substantie achterover sla, bedenk ik mij dat ik hoognodig iets moet doen om een uitweg te geven aan deze mistral. Onrustig kijk ik om me heen, ik ben alle wetenschappelijke- en onderzoeksdoelen vergeten.Ik zoek prooi.

In de hoek van de bar zie ik de brede schouders staan die me opzettelijk zo in de weg zaten. Ze behoren toe aan een aantrekkelijke man van een jaar of 40, met een goede bos haar en een onberispelijk zwart pak. Naast hem staat een niemendalletje in een rood jurkje, knap en veel te jong om interessant te zijn. Ze lacht om grapjes die hij niet maakt, streelt over zijn arm, fleemt en glimlacht. Ik grinnik bij mezelf, ze heeft niet eens door dat hoe ongedurig hij is. Haar engeltjesgedrag werkt niet bij hem, ze heeft duidelijk niets van het stuk begrepen. Geamuseerd kijk ik hoe zijn blik steeds uitgebluster wordt naarmate zij meer praat om de stilte te vullen die zichtbaar ongemakkelijk tussen hen in hangt. Zijn gedweeë glimlach is gespeeld, ik voel het.  Als hij zich excuseert en richting het toilet loopt, besluit ik in een opwelling hem achterna te gaan en hem op te wachten in de gang. Opgewonden, omdat ik mijn prooi heb gevonden.

Met mijn armen over elkaar en tegen de muur geleund posteer ik me recht tegenover de deur van het herentoilet. Het duurt even. Het bloed raast door mijn aderen, regelrecht naar de zwellichaampjes in mijn clitoris. Hoe langer hij wegblijft, hoe stijver mijn tepels worden en tegen de dunne stof van mijn bloesje prikken.

“There you are! Well, that took you a long time didn’t it,” ik praat tegen hem alsof ik hem al jaren ken. Verbaasd kijkt hij even achterom, realiseert zich dan dat ik de geïrriteerde dame ben die achter hem zat en kijkt stuurs terug.

“I suspect you did it on purpose, annoying me throughout. Don’t you think excuses are in order?”

 “I am really sorry to have kept you waiting,” begint hij, maar daar neem ik geen genoegen mee.

“Luister eens,” onderbreek ik hem,  “je gaat me niet vertellen dat je niet in de gaten had dat je recht voor mijn neus zat. En je bent express blijven zitten. Gewoon om mij te tergen, is het niet?”

“Why did you come here?” zegt hij, bijna arrogant. Ik zie zijn ogen mistig worden.

“Was I ever here?” fluister ik zacht terug.
 

Ik draai mijn rug naar hem toe en zorg er voor dat mijn billen in het strakke rokje goed naar achteren steken.

Terwijl ik heupwiegend van hem wegloop, laat ik een luchtspoor van woorden voor hem achter: 

“Dus, zeg het maar, ga je naar huis met miss Nittywitty? Keuzes maken hé, een beetje vent weet welke vrouw hij moet volgen.”

Zonder om te kijken loop ik naar de uitgang.

Buiten op de stoep voor de gigantische pilaren van het Lyceum wacht ik op mijn taxi. Wat ik al had verwacht gebeurt ook: hij loopt achter me, gaat half de straat op en wuift een yellow cab. Bij het instappen houdt hij galant de deur voor me open en stapt naast me in.  Ik vraag niet eens wat hij met miss Nittywitty heeft gedaan. Nadat ik mijn adres heb doorgegeven aan de chauffeur, zitten we zwijgend naast elkaar. Mijn huid tintelt en geilheid trekt als een warme vloeistof door mijn ingewanden. Zijn zwijgen, de zweetdruppeltjes op zijn bovenlip, de haartjes over de boord van zijn overhemd in zijn nek – hij prikkelt me mateloos.

“Ga maar zitten,” zeg ik en schuif de houten stoel een beetje naar achteren. “Ik heet Liza, en jij?”

Hij lacht ongemakkelijk. 

“Je zult het niet geloven, maar ik heet Thomas. Echt, zonder gekheid.”

“Hoe toepasselijk,” grinnik ik even mee. 

Ik loop rustig naar de kitchenette om een glas rum in te schenken en steek een sigaartje op. Mijn hoge spitse hakken martelen het parket van mijn tijdelijke huurappartement. De rook van mijn sigaartje legt een zwoel gordijn in de kleine woonkamer en lijkt de elektrische lading kronkelend te volgen. Ik zie dat hij vanuit zijn ooghoeken naar mijn gehakte voeten en benen gluurt.

“Thomas, je begrijpt dat het hier niet om macht en dominantie gaat?” 

Thomas staart met puppy ogen naar mijn mond en knikt.

“Het gaat hier om de erkenning van mijn vrouwelijke kracht. Je moet het verdienen mij te mogen vereren.” 

De woorden komen ergens diep van binnen in mij over mijn lippen. Het is een opluchting ze eindelijk uit te spreken. Ik weet niet waarom Thomas hier zit, ik weet niet wie hij is en wat hij zoal doet in het leven. Maar ik weet wel dat hij iets van mij wil, iets dat ik hem kan geven. Ik zie het in alles. Deze knappe zelfverzekerde verschijning staat op het punt te breken. Voor mij. Een enorme kracht wervelt door me heen.
 

Thomas valt meer van zijn stoel dan dat hij opstaat. In zijn onberispelijke pak schuift hij op zijn knieën naar me toe en werpt zich op de vloer voor mijn voeten.

“Laat me uw voeten kussen, toe, alstublieft” hijgt hij. 

Langzaam haal ik mijn voet uit mijn hoge hak en steek deze een beetje naar voren. De naad van mijn kous ligt kaarsrecht over het midden van mijn tenen. Met uiterste precisie streel ik met de puntjes van mijn tenen over zijn wang. Thomas wil mijn voet grijpen, zijn tong steekt al naar buiten om een likje te geven over mijn gekouste wreef. Snel trek ik mijn voet weer weg.

“Zo makkelijk gaat dat niet hé! Het is niet zo dat als jij een beetje geil bent en me bedelt om aan mijn voeten te liggen, ik direct aan je grillen toegeef. Denk jij dat je door je als slaaf te gedragen, mij kunt dwingen je meesteres te zijn? Je hebt er niets van begrepen, niets!”

Verward kijkt Thomas naar boven, naar mijn ogen. Ik voel me onverbiddelijk.

Met een snelle beweging heb ik mijn andere schoen uit, trek mijn panty naar beneden en draai deze om zijn nek. Nog voor hij kan reageren, trek ik hem daarmee naar de grond, op zijn rug.  Ik kijk om me heen en besluit hem mee te slepen naar de tafel, waar ik de tot een wrong gedraaide panty aan de tafelpoot vastmaak.

Ik kijk naar beneden, zijn pupillen zijn zwart en als schoteltjes.  Als hij zou willen, zou hij zo los zijn. Maar hij blijft liggen, wat mij de gelegenheid geeft mijn rokje af te stropen. Het jasje met de kleine bontkraag houd ik gewoon aan, mijn hakken doe ik terug aan mijn blote voeten.

Ik hurk over hem heen en breng mijn gezicht heel dicht bij het zijne.

“Onderwerping en verering moet je vrijwillig géven Thomas,” fluister ik in zijn oor. Ik bijt hem even. 

“En dan moet je maar hopen dat ik dat accepteer.” 

Thomas knikt. Zijn adamsappel schuurt langs zijn strakke boord als hij probeert te slikken.  Hij is bang van me en tegelijkertijd zie ik het verlangen in zijn ogen gloeien.

Op mijn hurken ga ik wat rechtop zitten. Ik kijk achterom, zijn erectie duwt tegen zijn broekspijp. Even knijp ik erin. Dan schuif ik naar voren, tot mijn dijen naast zijn oren zijn en mijn kont langs zijn borstkas wrijft. Ik maak mijn vingers nat, spreid mijn kutlipjes en streel heerlijk mijn kloppende clitoris. De hand die ik op mijn kont voel, sla ik ongeduldig weg.

“Overgave en gehoorzaamheid moet je wíllen Thomas. Ik ga je die dwang waar je naar verlangt niet geven. Wil je mij vereren? Stop dan met mij te tergen, houd op met je dwingelandij,” snauw ik hem toe. Onmiddellijk drukt hij zijn armen langs zijn zij.

“Ja Liza, sorry Liza,” zegt hij zacht. Zijn kleinheid maakt me nat.

Ik ga verder, steek nu eerst een, dan twee vingers bij me naar binnen en wrijf hard en snel over mijn klit.  Thomas strekt zich uit om het beter te kunnen zien, maar de panty zit zo strak om zijn nek dat hij weinig bewegingsruimte heeft. Ik zie hoe hij zijn best doet zichzelf te beheersen. Het vertedert me, het maakt me geiler dan ik had kunnen dromen.

Zo gehurkt boven zijn gezicht vinger ik mezelf. Steeds sneller, steeds dieper naar binnen, tot ik zo heet ben dat ik nog amper op mijn hurken kan blijven balanceren. Ik laat mijn knieën op de grond rusten en duw mijn natte kutje tegen zijn gezicht, zijn neus, en berijd hem, ik berijd hem tot ik alle controle verlies en ik schokkend klaarkom.

Ik moet me vasthouden aan de tafelrand om een beetje omhoog te komen en naar achteren te schuiven. Thomas’ gezicht glinstert van mijn eigen geil, zelfs zijn haar is vochtig. Met grote halen lik het van hem af. Hij kreunt, hij wil bewegen, maar ik hoef slechts een strenge blik op hem te werpen of hij drukt zijn armen weer tegen zijn zij.

“Doe je broek open,” zeg ik resoluut.  Thomas aarzelt.

“Doe je broek open, haal je pik eruit en trek je af. Kom op, niet treuzelen! ”

Met trillende handen morrelt hij aan zijn rits, trekt zijn broek wat omlaag en laat zijn pik tevoorschijn springen uit zijn boxershort. 

“Aftrekken verdomme, schiet op!” schreeuw ik bijna, geïrriteerd dat hij zo langzaam is.

Thomas trekt. Zijn hand gaat snel op en neer, zijn eikel is rood en gezwollen en glimt van het voorvocht. Ik draai me om, mijn kont boven zijn gezicht, zodat ik goed kan zien hoe hij zichzelf als een dier ligt te bevredigen.

Aan de gezwollen aders op zijn pik zie ik dat hij het niet lang meer zal houden.  Ik buig naar voren, geef een lik over zijn eikel, ik wil hem zien exploderen.

“Spuit dan Thomas, spuit in mijn mond!”

Met dikke rechte stralen spuit hij recht op mijn uitgestoken tong, zijn heupen verkrampen aandoenlijk als hij snikkend mijn naam kreunt.

Tevreden draai ik me weer om, mijn mond vol met zijn warme schuimende zaad. Ik streel hem door zijn haar, duw met mijn andere hand zijn kin naar beneden zodat zijn mond openvalt en laat zijn geile zoete vocht langs mijn tong glijden, zo tussen zijn geopende lippen. Het loopt langs mijn kin, over zijn kin, het kwijl van genot. De geur van sperma vult de hele kamer.

“Zeg mijn naam Thomas. Zeg het!” Druppels zaad kleven nog aan mijn gehemelte.

“Afrodite!” schreeuwt hij. “Hail Afrodite!”

“Good boy,” beaam ik en sta op om mijn glas rum te pakken.