Bustenhouders

Stom woord eigenlijk: bustenhouder. In de volksmond ook wel bh genoemd.

Stom, omdat het helemaal niets ‘’houdt’’, maar samenperst. Sowieso is het een bijzondere uitvinding, vindt u niet? Alsof de losbolligheid der vrouwen in vorm en bedwang moeten worden gehouden.

Ooit heeft iemand bedacht (het is vast een man) dat jonge-vrouwen-borsten die pront en stevig de wereld in kijken, de norm is van schoonheid en sex-appeal.

En dat het vrij bewegen van de vrouwelijke vormen te aanstootgevend is voor de Keurige Wereld.

Nu geef ik toe, dat ook ik graag kijk naar pront en stevig en dat de tand des tijds voor iedere vrouw funest is in dat opzicht. Maar, vraag ik me zomaar af, is deze voorkeur vanuit conditionering ontstaan? Of is het iets biologisch instinctief: jong is vruchtbaarder? Is het vrije bewegen niet net zo mooi?

Het is u misschien ontgaan dat ik een groot liefhebster ben van letterlijk adembenemende korsetten.  Bij deze: ik ben een groot liefhebster van adembenemende korsetten. Dat dit even duidelijk is.

Een korset evenwel, draag ik niet zomaar even gezellig tijdens een dagje op kantoor, noch in het algemeen verpozen buitenshuis. Een korset is voor bijzondere gelegenheden, het liefst gedeeld met Lustgenoot.

De dames van vroeger hadden geen bustenhouders. Iedere dame van een beetje stand was veroordeeld tot de meest heftige rijgkorsetten die ook de borsten in bedwang hielden. Daar kunnen we romantisch of likkebaardend over nadenken, maar ik ben ervan overtuigd dat het bepaald geen pretje was als dagelijkse bezigheid. Je kunt je er niet mee opkrullen op de bank of er een onbezorgd rondje mee lopen. Het was niet voor niets dat de dames van weleer met regelmaat appelflauwtes hadden. Een korset is geen kinnesinne lieve lezers, maar een uiterst verfijnd (en verrukkelijk) martelwerktuig.

Dat de bustehouder haar opmars maakte, werd toen gezien als een bevrijding van de dagelijkse marteling.  Nu, xxx jaar later, in de omgedraaide wereld, is het voor mij een bevrijding het onding aan te mogen doen, maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Een bustehouder is geen korset. En over mijn korsettenliefde kunt u gewoon lezen in mijn blog 'Het Korset'.

Behept zijnde met een cupmaat die absoluut, naar de standaards van de Keurige Wereld, in bedwang moet worden gehouden at all times, ontkom ik niet aan de dagelijkse keuze voor een bh.

Ik heb ze, natuurlijk, in allerlei soorten, kleuren en maten. Altijd wel voorzien van een ondersteunende beugel, want anders heb ik er cosmetisch en visueel nog niets aan. Dus pers ik me iedere ochtend met ongenoegen in de bizarheid van de Keurigheid. Beteugeld, bedwongen, in toom gehouden. 

En weet u, na al deze jaren dat ik mij in dit dagelijkse toom zet, heb ik nog steeds geen liefdesrelatie ontwikkeld met mijn bh’s. De bandjes snijden aan het einde van de dag zo diep in mijn schouders dat het vervelend pijn doet. De beugels aan de onderzijde van de cups, en de band die om de rug gaat, verstoren de bloedtoevoer. De huid raakt bezweet en geïrriteerd op de drukplekken. Daar is werkelijk niets opwindend aan. Heeft u mannen er wel weet van, hoe wij ons dagelijks onderwerpen aan deze beteugeling? 

Ik moet wel eens denken aan de Dolle Mina’s, die hun bh’s verbrandden en ze aan de bomen hingen. Even los van de idealen die zij aanhingen en de strijd die zij voerden, begrijp ik volkomen waarom de bh het symbool is geworden van hun bevrijding.

Maarrrrrrr: ik zou Liza niet zijn als ik in de knellingen en kwellingen van de dagelijkse bh niet ook een pluspuntje zie. Ik ben nu eenmaal een ras-optimist van geboorte. De bevrijding is namelijk het meest heerlijke moment van de dag. Het moment dat ik de teugels van mij afwerp en volledig in de privacy van mijn eigen ruimte losbollig kan rondhangen, so to speak, is het symbool van de wereld die ik dan buitensluit en achter me laat.

Ik verdraag mijn bh de hele dag (en zij mij...). Ik heb geleerd de pijn die ontstaat na al die uren te hanteren en aan te wenden voor een zekere ‘angeheitertheit’. Vergelijk het met verlangen. Meestal als ik bijna thuis ben, of bijna op het punt ben aanbeland dat het dwangijzer kan worden afgeworpen, wordt het verlangen het grootst. 

Zodra de thuisdeur open is, gooi ik mijn haren los en worstel ik mij  uit mijn bh. Het bloed begint te stromen, de schouders ontspannen, het is net of mijn lichaam wakker wordt. Het is een soort Pavlov-effect. Zodra ik thuis ben, juigen mijn tepels van plezier.

Awel, waarschijnlijk zal ik tot het einde van mijn dagen bh’s blijven dragen en stijve tepels krijgen als ik de thuisdeur open doe. Ik kijk uit naar een nieuwe generatie verstandige mensenkinderen, die de korsetten en bh’s bewaren voor spielerij en iets uitvinden voor de dagelijkse Keurige Wereld wat minder aanspraak maakt op mijn uithoudingsvermogen.