Trillende Tast Zinnen

Vraag me maar niet hoe en waarom, want dat ga ik hier toch niet ventileren. Maar van de week diende ik een pittige hoeveelheid tekst tot mij te nemen die handelde over de werking van ons zenuwstelsel en hoe onze zintuigen daarin een plaats nemen.

 

Na een hardwerkse dag heeft een Mensch niet altijd zin nog rationele wetenschappelijke  teksten door te worstelen. Hoewel ik in dit geval uitermate werd geprikkeld door de inhoud. Niet in het minst omdat – zoals ik u al eerder vertelde in mijn blog over pijn – ik nogal een gevoelig typetje ben en behoorlijk zintuigelijk ben ingesteld. Voila, de connectie en de prikkeling lijken duidelijk.

 

Zo vond ik het tamelijk interessant te ontdekken dat net onder onze opperhuid zogenaamde ‘tastknopjes’ wonen (echt, die heten echt zo!), die zich kostelijk vermaken met alles wat onze huid beroert. Zodra onze huid gestreeld of aangeraakt wordt, geven deze tastknopjes naar hartenlust impulsen af, laten de in hen ingekapselde zintuigcel opgewonden trillen, die op haar beurt reflexerend een electrisch signaaltje geeft aan de uitloper van de gevoelszenuw. Zoiets dan. Ja, leest u dit gerust nog een keer, moest ik ook doen.

De zenuwboodschap snelt zich in fracties van nano-seconden naar onze grote hersenen en trekt daar aan de alarmbel: ‘Liza is aangeraakt, wat gaan we ermee doen?’ De hersenen op hun beurt aarzelen niet en nemen daadkrachtige beslissingen. Met de ijlbode sturen zij een bericht retour afzender en voici: Liza wordt gewaar, Liza voelt en/of Liza huivert! Ingenieus!

 

Om zoiets al lezende in mij op te nemen in Jip-en Janneke taal, versimpel en visualiseer ik altijd het een en ander. Ik stel me alles als kleine mannetjes voor, heel plastisch, want anders heeft mijn alfabrein de grootste moeite het te bevatten. Met onvermijdelijke en onvoorziene bij-effecten tot gevolg dit keer.

 

Want die avond, toen ik vermoeid en nog onvoldaan mijn dorstige lijf tussen de lakens schaarde, streelde ik mij een ‘slaapmutsje’. Dat ben ik zo gewend, daar slaapt een vrouwmensch rozig van. Terwijl mijn vingers zich loom en langzaam een weg baanden naar het Hart der Spelen, en mijn naar verlossing verlangende dijen zich anticiperend openden, barstte tegelijkertijd in mijn anders zo lustige brein een geheel ander festijn los. De visualisatie van ijlbodende mannetjes die door mijn lichaam heen en weer renden, duwde ruw alle heerlijke zinnebeelden van Lustgenoot uit de weg! 

 

Een vicieuze cirkel van vinger-tastknopjes die tastknopjes op mijn Hartenknop enthousiasmeerden, en hiermee een Ping-Pong ontketenden van elkaar begroetende tastknopjes die overijverig en trillend van plezier allerlei schalkse briefjes door mijn ruggenmerg aan het heen- en weer aan het zenden waren. Een overvolle snelweg aan impulsjes, die de zenuwcellekes als hysterische keukenmeiden over en weer aan het trillen brachten. IJlbode-mannetjes en hysterische keukenmeidjes...te komisch om geil bij te blijven. Zucht.

Na een rusteloze slaap heb ik in de ochtend de zinnen gestild.
Met Trillende Tast Zinnen.

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Jor Adam (vrijdag, 04 december 2015 17:37)

    Verbeelding, vaak een lust, soms een last . . .