De lepel

‘’We zijn toch mooi zo, jij en ik?’’ 

Ze laat haar vingertoppen langs zijn glad geschoren wangen glijden, over zijn volle lippen en door naar de zachte huid van zijn nek.

Met een onverwachte snelle beweging grijpt hij haar bij de pols en draait zijn hoofd terug naar haar.

‘’Ik heb je niets, maar dan ook helemaal niets te bieden,’’ zegt hij ijskoud. Hij kijkt precies langs haar heen.

‘’Is je behoefte aan jouw wereld groter dan je verlangen naar mij?’’ snikt ze. Frederic laat haar weer los en knijpt met zijn vingers zijn ogen dicht. Haar gesnik irriteert hem, hij kan het niet verdragen haar nog aan te kijken.

‘’Ik denk dat het beter is als je weggaat,’’ fluistert hij, ‘we brengen elkaar alleen maar ellende. Ga, nu het nog kan. In mijn wereld ben je namelijk niemand en ik wil Iemand zijn, snap je? Je wordt echt niet gelukkig als je bij mij bent.”

‘’Fré, ik kan zo toch niet weggaan? Begrijp je dan niet dat niemand je gaat geven wat wij samen net hebben gedaan? Voor mij doet het er allemaal niet meer toe, dat heb ik wel geleerd in Leiden. En jij bent zoals ik. En ik ben hier, en ik wil bij je blijven, kom bij me, we kunnen dit samen oplossen.’’ 

Ze schurkt haar warme lichaam verlangend tegen hem aan. 

‘’Ga weg!’’ schreeuwt hij nu. ‘’Weg, ga, er is bij mij niets te halen voor jou, rot gewoon op!” 

Met kracht en afschuw duwt hij haar van zich af. 

Vol ongeloof blijft Froukje nog even liggen aan de rand van het bed, hopende dat hij haar weer naar zich toe zal trekken, en zal zeggen dat het hem spijt, dat hij haar nodig heeft, dat hij gek is op haar, dat ze bij hem hoort. 

Maar de bevroren stilte snijdt de tijd kort af en verbrijzelt haar hart.

‘’Zelfs jij,’’ mompelt ze in zichzelf,  ‘’toch net zoals al die anderen.’’ 

Langzaam veegt ze met de verkreukelde Egyptische linnen lakens zijn sporen van haar dijen. 

Met zijn rug naar haar toe hoort Frederic hoe ze zich aankleedt en zacht de deur achter zich dichttrekt. De leegte die ze achterlaat en het verlangen naar haar dat hij nu al voelt, vervullen hem met walging.

Eerder – Leiden – LSV Minerva

‘’Ik weet toch niet of ik wel verstandig is,’’ zegt ze tegen Isabel, ‘’kan zoiets nog wel bij een ontgroening, in deze tijd?’’

Isabel is lang en slank, met dik, lang blond haar en staalgrijze ogen. Ze straalt autoriteit uit en het is iedereen van de Feuten wel duidelijk dat zij straks tot Praeses van hun nieuwe dispuut zal worden gekozen. Froukje voelt zich onwetend en naïef naast haar.

‘’Luister, doe niet zo achterlijk truttig. Dit is wel je kans om je in de kijkerd te spelen bij de ouderejaars. Daar kun je nog lang plezier van hebben. Niet nadenken, gewoon doen. Zo erg is het niet, het is toch gaaf om de zatte bende op te jutten? Gebruik wat je hebt, al is het niet veel in jouw geval. Wij doen het er ook maar mee, dus je gaat ons nu niet laten zitten.’’

Froukje schaamt zich als de andere Feuten haar smalend aankijken. Ze hoort ze bijna ’Boerentrien’ denken.

Isabel klapt even kort in haar handen.

“Oké dames, heeft iedereen de kniekousen omhoog? In marsorde naar de bar dan! Niet vergeten, eerst ‘en-face’ naar de zaal, als de muziek begint draai je je om en pak je de bar vast. Benen enigszins uit elkaar maar niet te ver, we zijn geen Oh Oh Gerso. Je wiegt even mee met de muziek en als ik het teken geef doen jullie je petticoat omhoog. En doe het met stijl alsjeblieft! Wie het het langste volhoudt wordt de balkoningin. Capiche?”

Het gejoel in de zaal is oorverdovend, de geur van zweet en bier slaat haar tegen het gezicht.

Froukje loopt in het midden. Ze voelt zich heel ongemakkelijk en tegelijkertijd gelukkig. Hoewel haar bedenkingen haar zenuwachtig maken, is haar opwinding er eindelijk ‘bij te horen’ groter.

Op het teken van Isabel schort de hele groep van twaalf jonge studentes hun Tiroler-rokje met petticoat omhoog en steekt het achterwerk, de gespannen billen gekliefd door een witte tanga, richting de zaal. 

De mannelijke Feuten staan opgelijnd voor de bar. Ieder van hen heeft een grote houten pollepel in zijn hand. Onder luid gejoel duwen de Sjaars hen naar voren. 

‘’Klokkenspel, klokkenspel, klokkenspel,’’ scanderen de dronken studenten. Vol branie nemen de nerveus lachende jongemannen hun positie in.  Boven het geschreeuw uit start het intro van “Keetje Tippel” van de Zangeres Zonder Naam. De muziek van het draaiorgel maakt Froukje een beetje duizelig en ze is blij dat ze voorover op de bar kan leunen. Op het moment dat Mary Servaes haar eerste noten zingt, slaan de Feuten met hun lepel op de maat mee op de billen van de meisjes voor hen. Eerst zachtjes en voorzichtig, maar opgehitst door de joelende zaal, gaan ze helemaal los bij het refrein: ”Haar naam is Keetje Tippel…”

Froukje wiegt met haar billen zoals Isabel dat heeft gezegd en kijkt, net zoals de andere meiden, lachend opzij. Het ritme van het nummer is slepend en tussen de slagen met de houten lepel zitten voldoende pauzes om wat op adem te komen. Maar na het eerste refrein beginnen haar billen wel steeds meer te gloeien. De dames aan haar linker- en rechterzijde ziet ze op hun lippen bijten. Iedere keer dat het hout haar strakke huid raakt, nemen de pijn en rauwheid toe. Tegen het tweede refrein vallen de eerste drie studentes al uit; uitgejouwd door de schorre bende druipen ze met hun handen op hun billen af naar de kleedruimte. Froukje doet haar ogen dicht; ze wil koste wat kost de balkoningin zijn, stralen op het podium, mondain en stoer, als de trots van Isabel een glansrijke carrière tegemoet. 

De knappe student die achter haar staat, slaat tijdens het tweede refrein steeds harder, eerst links, dan rechts. Froukje raakt verward: de rauwe pijn op de plekken die telkens opnieuw worden geraakt trekt door haar hele bekken en is zo intens geworden dat ze bij iedere nieuwe slag even geen lucht krijgt. En toch veroorzaakt diezelfde pijn een prikkelende sensatie tussen haar benen. Alsof ze in een ander universum wordt getrokken, lijkt de hele besogne achter haar in slow motion te vervagen. Het is net of ze één wordt met de houten lepel, de zeurderige muziek en de Feut die haar met toenemende kracht bewerkt.

Haar ademhaling zoekt houvast in het ritme, haar lichaam anticipeert verlangend op de volgende slag. Met haar billen nog verder naar achteren geduwd, leunt ze zwaar en hijgend tegen de bar en spreidt ze haar gekniekouste benen nog wijder om het aanzwellende gevoel tussen haar benen de ruimte te geven.

Het derde refrein dendert over haar heen. Vanuit haar diepste binnenste zingt haar hele lichaam mee: ‘’Haar naam is Keetje Tippel, omdat zij op de straat, haar lichaam moest verkopen….” 

Alles zwelt aan, in een perfecte harmonie tussen haar hoofd, haar lijf, haar buik en haar benen; ze kan zich nog amper staande houden. Bij de laatste tonen van het refrein, schreeuwt Froukje mee: ‘’Daarom kwam Keetje Tippel, uiteindelijk goed terecht!” 

Haar verbale uitbarsting gonst na in een nu doodstille zaal. De student met de lepel is tegelijk met de muziek gestopt. Verdwaasd doet Froukje haar ogen open. Ze staat helemaal alleen aan deze kant van de bar. Alleen het gezicht van Isabella, aan de andere kant van de bar, doemt grotesk op voor haar gloeiende gezicht. 

“Freak, als je maar niet denkt dat ik je koningin laat worden, vuile sloerie, weg hier’’ sist ze haar toe.

Froukje voelt het bloed uit haar verhitte gezicht trekken en draait zich in paniek om. Alle mannelijke studenten gapen haar aan, met hun handen in hun broekzak. Eén van de meiden zit geluidloos te huilen op een stoel. Het is angstvallig stil, niemand zegt iets, niemand beweegt. 

Haar knappe student gaat snel dichtbij haar staan, slingert haar over zijn schouder - met haar knalrode kont en vochtige dijen verwijtend richting de zaal - en draagt haar onverschrokken naar de kleedruimte. De dispuutgenootjes die daar zwijgend zitten, stuurt hij weg, waarna hij Froukje op de sleetse en smoezelige bank legt. 

“Oké jongens, freakshow is over! Prooooooooost!” 

De stem van Isabella in de grote zaal is de start van een nieuwe gescandeerde leus: ‘’Daaaaar…moet…eeeeen….leuter in, daar moet een leuter in..”

Diep beschaamd barst Froukje in huilen uit. 

“Ik heet trouwens Frederic,’’ zegt hij hijgend, terwijl hij flink doortrapt tegen de wind in. Froukje heeft zich niet eens omgekleed en houdt hem stevig vast, deels om uit de wind te blijven, deels voor zijn mentale bescherming.

“Niet om het een of ander, maar dat lidmaatschap kun je wel vergeten,’’ zegt hij achterom kijkend.

Froukje knikt, al ziet hij dat natuurlijk niet.

‘’En mocht het je het willen weten, ik word nu beschouwd als een absolute held. De Feut die de Feutin tot een orgasme sloeg met een houten lepel. Dus dank voor mijn eeuwige roem.’’

‘’Ik…ik…ik begrijp echt niet wat er gebeurde,’’ stamelt Froukje. Haar stem bibbert door de keien waarover ze rijden. ‘’Zoiets is me echt nooit eerder overkomen, echt niet, het spijt me heel erg.’’

“Mij niet,’’ grinnikt Frederic. “Ik denk dat ik het net zo spannend vond als jij.”

“Ik schaam me echt kapot. Op college morgen zal iedereen het weten, ik kan me echt nergens meer vertonen in de stad. Ik zal zelfs mijn kamer in het Minervahuis moeten opgeven.” De wind likt aan haar zoute tranen en waait ze van haar gezicht.

“Dan blijf je gewoon een poosje bij mij,” zegt hij eenvoudig. “Heb je je OV bij je?”

‘Bij mij’ blijkt een enorm landhuis te zijn langs de Bloemendaalse weg in Aerdenhout.

Ze heeft nog nooit zo’n huis gezien, met een oprijlaan en protserige vazen met enorme boeketten, porseleinen beelden en gouden lijsten met oude mannen in uniform die haar streng nastaren als ze timide de grote trap op loopt.

‘’Vinden je ouders dit wel goed?” vraagt ze bedeesd.

‘’Hahaha, joh, die zitten denk ik in ons huis in Bern. Kan zijn dat Mámá bij haar minnaar in Barcelona zit, maar daar hou ik me niet teveel mee bezig.’’

Met een grote zwaai doet hij de deur van zijn slaapkamer open.

‘’Voilà, welkom in mijn nederige stulp,’’ zegt hij joviaal. Het is al laat, maar sfeervolle lichten verlichten zijn kingsize bed, dat opengeslagen op hem ligt te wachten. In de intercom naast de deur bestelt hij ‘’twee Earl Grey en wat bammetjes Vicky, pronto.”

De eerste dagen zijn weldadig. Ze vindt Frederic razend knap: een kop groter dan zij, met dik donker haar, volle lippen. Hij doet attent, vrolijk en laat haar door Vicky in de watten leggen. Froukje is nog niet naar college geweest, maar Frederic verzekerd haar dagelijks er van dat ze er niets aan mist. En dat iedereen het voorval van de ontgroening al lang vergeten is. In de lange uren dat hij er niet is, leest ze boeken uit de bibliotheek beneden, zit urenlang in een telkens weer heet gemaakt bad of wandelt wat in het bos op het omringende landgoed. Als Frederic in de vroege avond weer thuis is, eten ze samen in de keuken, die net zo groot is als de hele benedenverdieping bij haar ouders thuis. Met een goed glas wijn praten ze door tot na middernacht. Frederic heeft haar kleren laten ophalen in Leiden en wat nieuwe voor haar laten bestellen. In deze perfecte bubbel verdwijnt het hele concept studeren en een eigen podium, haar vader en de ontgroening steeds meer naar de achtergrond.

Hoewel ze samen in zijn bed slapen, dicht tegen elkaar aan, is het van vrijen nog niet gekomen. Niet dat Froukje dat niet zou willen. Frederic zegt de ene keer dat hij teveel wijn heeft gedronken, dan weer dat hij te moe is en vroeg op moet. Ze legt zich erbij neer: ‘’Alles heeft een eigen tijd,’’ zei haar moeder toen ze nog leefde altijd. Bovendien is haar achterwerk nog groen, paars en blauw van het incident.

Maar overdag, als ze zich alleen waant omdat Vicky een boodschap doet en ze in dat grote stomende bad gaat zitten, met bubbels tot aan de rand, denkt ze – de schaamte weggeduwd – aan dat heerlijke moment dat ze één werd met de houten lepel. Nu ze weet dat het Frederic was die achter haar stond, ziet ze telkens zijn gezicht voor zich als hij de lepel laat neerkomen op haar onschuldige achterste. En iedere keer als ze hieraan denkt, voelt ze haar kruis weer samen trekken en glijden haar handen als vanzelf tussen haar benen om zichzelf te bevredigen. 

“Shit, shit, shit,’’ vloekt Frederic op een katerige zaterdagochtend. 

‘’Kleed je snel aan, goffer, uitgerekend nu komt ze thuis,’’. Hij struikelt richting zijn kleedkamer, rukt daar een stijfgestreken donkerblauwe pantalon en lichtblauw overhemd uit de open kast en probeert tegelijk zijn sokken aan te doen. “Kleed je aan en ga naar Vicky in de keuken, snel, mijn moeder…,’’ bijt hij haar toe.

Terwijl ze geschrokken en met bonzend hart haar jurkje over haar hoofd gooit en haar schoenen probeert te vinden, hoort ze beneden in de hal een geaffecteerde vrouwenstem: ”Freeeedericje, kom naar beneden jongen, Mámá is hier!” 

Het gastenhuis achter in de tuin is nog groter dan haar ouderlijk huis, al heeft het maar 1 slaapkamer. Het is smaakvol ingericht, met lange crèmekleurige gordijnen die afsteken tegen donkere oude balken. Er is veel wit in het interieur, er zijn hier geen huisdieren zoals bij haar thuis.  Vicky heeft de koelkast voor haar volgestopt met lekkere kaasjes, wat taart en de restjes eten van de afgelopen dagen. 

“Bedenk alvast waar je naar toe kan meisje,’’ zegt Vicky en knikt veel betekenend. 

‘’Je kunt hier wel eventjes blijven, maar Mevrouw heeft me al verteld dat ze van plan is een paar weken thuis te zijn, zodat ze wat tijd kan doorbrengen met haar zoon. Dus…nou ja, je begrijpt, je zult zelf iets moeten regelen. Maar als je iets nodig hebt kun je me bellen hoor!’’

“Hoe bedoel je, waar ik naar toe kan? Frederic zei dat ik wel bij hem kon blijven.’’ 

Froukje staart onthutst naar Vicky, die haar meewarig aankijkt.

‘’Wat had je dan verwacht? Ach arme, zoveel onschuld…je bent echt niet de eerste die hier even moet ‘onderduiken’. Frederic zal pas morgen langskomen, als Mevrouw naar de kapper is. Tot die tijd kun je er over nadenken, zodat je bent voorbereid als hij het met je wil bespreken. Maar ga in vredesnaam niet rondjes lopen in de tuin en doe in de avond niet het licht in de woonkamer aan, goed? En zet je mobiel op stil.’’

Frederic verschijnt pas de volgende avond, als het al donker is. Froukje durft amper te bewegen in het huis en heeft zich teruggetrokken in de smetteloze privacy van de slaapkamer. 

‘’Ik heb niet zo lang de tijd,’’ roept hij bij binnenkomst, nog voordat hij haar gezien heeft.

Froukje vliegt op hem af.

‘’Ik dacht dat je vanmiddag al zou komen, toen je moeder naar de kapper was,’’ snikt ze meer dan ze praat.

Hij duwt haar een beetje van zich af. “Ik had dingen te doen vandaag. Hou je een beetje in zeg, mannen houden niet van huilende wanhopige vrouwen.” Zijn stem en houding verraden ergernis en afstand.

“Maar ik was hier een hele nacht en een lange dag alleen Frederic. Ik heb je vreselijk gemist. Dat is toch geen doen zo? Ik kan me heus goed gedragen bij je moeder hoor, ze zal echt geen last van me hebben. Ik kan heel lief en beleefd zijn, je hoeft je echt geen zorgen te maken over mij. Dus…” Froukje slikt haar tranen weg en probeert kalm en bijeengeraapt over te komen.

‘’Bovendien,’’ vervolgt ze nu zo verleidelijk mogelijk, ‘’is alleen slapen lang zo leuk niet. Maar als je je zorgen maakt, waarom kom je dan niet lekker bij mij hier slapen?’’

Terwijl ze dat zegt, loopt ze langzaam naar het grote bed en laat ze haar jurkje zakken. In de schemer heeft ze het idee dat haar groenpaarse achterwerk een soort fluorescerend baken vormt.

Frederic reageert bepaald niet zoals ze had verwacht of gehoopt.

‘’Dat soort gentjes trap ik niet in Froukje. Kleed je maar aan, we moeten praten.” 

Froukje blijft naakt en zwijgend op het bed zitten. Frederic positioneert zich tegen de muur bij de open haard.

“Je kunt hier niet blijven, dat begrijp je natuurlijk wel. Heb je geen ouders om naar toe te gaan? Je moet ook weer naar college en zo en ik kan je wel verklappen dat we dat niet samen gaan doen. Ik heb ook een reputatie hoog te houden en Mámá heeft heel andere ideeën over wat geschikte vrienden en vriendinnen zijn. Dit is de echte wereld Froukje, je bent toch niet zo naïef dat je iets anders had verwacht?’’

Ze wil het niet horen en ze wil het niet weten. Naar huis gaan is geen optie: vanuit Drenthe is het ruim 2 uur enkele reis naar Leiden. Ze kan niet naar huis, haar vader zou het niet accepteren dat zijn enige kind – dat als eerste in de familie studeert – op zo’n manier met de staart tussen de benen weer thuis komt wonen. Razendsnel laat ze haar gedachten gaan.

Als Frederic genoeg krijgt van haar nurkse zwijgen en aanstalten maakt weg te gaan - ‘’Ik kom morgen nog wel afscheid nemen,’’ - pakt ze snel de borstel die bij de open haard ligt en smijt die naar zijn hoofd. Behendig weet hij deze te ontwijken en weet nog net de borstel te grijpen voor deze tegen een grote vaas zou belanden.

Froukje pakt de rand van de haardstee en steekt haar gekleurde billen naar achteren.

‘’Jij – jij bent net zoals ik Frederic! Je vond het net zo spannend als ik, dat heb je zelf gezegd!

Hier, toe dan, we kunnen er net zo goed nog meer lol aan beleven.”

Frederic trekt een beetje wit weg en staat versteend met de borstel in zijn handen. 

“Kom op Froukje, doe niet zo…ordinair. Eén keer was het leuk, maar nu wacht de realiteit op ons. 

Je kunt hier nog een nacht blijven, ik vraag Vicky wel of ze wat eten brengt, maar morgenochtend ga je hier weg. Capiche?”

Hij staat al met de klink van de slaapkamerdeur in zijn hand.

In een reflex springt ze razendsnel naar hem toe, pakt hem de borstel af en slaat hem daarmee op zijn hoofd.

‘’Wat doe jij nou?” 

“Doe je broek uit,’’ hijgt ze.

‘’Wat? Ben je helemaal ge…”

“Doe. Je. Broek. Uit!” gilt ze en slaat hem nog een keer met de borstel, nu op zijn rug.

‘’Anders blijf ik net zo lang gillen en krijsen tot je geliefde Mámá het hoort!’’ gooit ze er achteraan.

Frederic kiest eieren voor zijn geld, maakt traag zijn riem los en staat met zijn pantalon als een gestreken vlag tot op zijn enkels onbeholpen voor haar.

‘’Nu je zin, hysterische boerentrien!”

“Ga op bed liggen,’’ sist ze.

Hij schuifelt, gehinderd door zijn broek, naar het bed en laat zich op zijn buik erop vallen.

‘’Dit heeft toch geen enkele zin…,’’

Voor hij doorheeft wat er gebeurt, heeft Froukje zijn lichtblauwe boxer naar beneden getrokken en laat ze de borstel met kracht op zijn gespierde melkwitte billen neerkomen.

‘’Sjesus, aaaaaahw, je bent echt van God los…” 

Ze aarzelt geen moment en hem volkomen negerend slaat ze weer, en weer en weer. 

‘’Haar naam is Keetje Tippel, omdat zij op de straat….’’ : op het ritme slaat ze de borstel zoals hij de lepel sloeg.

Frederic kreunt, Frederic knijpt zijn maagdelijke billen samen, hij grijpt het kussen en schreeuwt erin. Maar hij staat niet op. Sterker nog, bij het tweede refrein steekt hij verlangend zijn billen naar boven, klaar om de volgende slag te verwelkomen.

Als Froukje bijna bij het derde refrein is – haar arm doet er pijn van – worden de plekken op zijn kont donkerrood. Ze houdt in.

‘’Draai je om.’’ Frederic aarzelt. ‘’Draai. Je. Om’’ gebiedt ze.

Ze bestijgt hem soepel, alsof ze nooit anders heeft gedaan dan hem berijden. Zijn rood aangelopen erectie glijdt met een beetje aanmoediging van haar gulzige vingers haar gezwollen en vochtige kutje in.

“Kom op Freeeeeedericje, laat maar zien wat je in huis hebt. Toe dan, dieper, harder, ik weet dat je het wil...’’ hijgt ze.

Met een rood aangelopen gezicht en verwrongen lippen, zijn tanden op elkaar geklemd, stoot hij diep in haar. Haar borsten schudden mee, iedere keer als hij naar boven stoot. Hij kan zijn ogen niet van haar opwippende tepels afhouden. Donkerroze en parmantige strakke tepels. 

Froukje beweegt met een gelukzalig gezicht met hem mee en moedigt hem aan.

“Harder, toe dan, neuk me dan, je moet in me spuiten, jaaaa, zo!” 

Tegen wil en dank laat Frederic alle weerstand varen en met een dierlijke grom ontlaadt hij zich met dikke harde stralen in haar. Froukjes heupen bewegen als bezeten, nog minuten lang nadat Frederic in haar is klaar gekomen, net zolang tot een orgasme ook door haar heen trekt. 

Buiten adem buigt ze naar voren en blijft net zo lang op hem liggen tot zijn slappe penis uit haar valt, een nat spoor van lust tussen haar benen achterlatend. Froukje voelt triomf, alsof ze hem een groot geheim ontfutseld heeft. Met een tevreden zucht rolt ze naast hem. Frederic draait zijn hoofd van haar af en sluit zijn ogen.