Opgeschoonde tijd

Een verhaal waar verleden en heden elkaar ontmoeten en zo vorm geven aan de toekomst. Er is hoop!
Dit verhaal schreef ik voor de Prikkelzinnen van EroScripta, met het thema 'talk dirty to me baby'

Opgeschoonde Tijd

Kerstvakanties zijn bedoeld om kerst te vieren en bij te tanken. Voor de meeste mensen is het een periode van licht, feest en saamhorigheid. Voor mij niet. Ik hou niet van kerstmissen en zeker niet van oud & nieuw. Ze maken me melancholiek en bewust van alle plannen die ik niet uitvoerde, van alle dingen die ik nog moet doen, van alle vervlogen dromen en de tijd die nooit wederkeert. In de kerstperiode worden al mijn tekortkomingen levensgroot in de etalage van mijn eigen brein uitgestald. Dit jaar lijkt het nog erger dan anders te zijn. Mijn lichamelijke en emotionele ongemakken heb ik het hele jaar met me meegesleept. Vijftig jaar vier ik al kerst en al vijftig jaar is er geen zier veranderd. Ik heb het zwaar te pakken met mezelf en zwelg in medelijden en donkere gedachten die ik niet uitspreek.

Mijn lief is voor zaken de stad uit en komt pas morgenochtend, 1e kerstdag, terug. De kinderen zijn bij hun vader. Dat ik alleen ben is maar beter ook, ik ben geen verfijnd gezelschap momenteel.

Hoewel ik me had voorgenomen deze paar dagen goed uit te rusten van een stressvolle tijd, weersta ik de drang om met chips en een fles rum in bed naar Netflix te liggen kijken. Het zou mijn zwakheden alleen maar vergroten, zwakheden die ik maar al te goed ken en toch niet wil weten en al vijftig jaar angstvallig ontloop. Mensen noemen mij sterk, maar ik ben alleen maar slim genoeg de duivel te ontwijken als hij op mijn pad zit.

Dit jaar wil ik mijn onrust met nuttigheid bestrijden en besluit de schuur uit te mesten. De schuur waar de scherven van mijn mislukte huwelijk liggen opgeslagen en die ik al die jaren met succes volkomen heb kunnen negeren. Inmiddels staat de schuur zo vol met verzameld triest verleden dat de deur bijna niet meer open kan. Het is tijd.

Gewapend met een oude broek, een bezem en rol vuilniszakken start ik in de vroege ochtend. Het valt niet mee. Nog los van de spinnen en muizenkeutels kom ik overal de ziekelijke geest van mijn ex tegen. En dus die van mijzelf. Maar ik zet door, vastbesloten mijn eigen zwartgalligheid te bezweren en een schone start te maken in 2019. Ik ben tenslotte vijftig en volwassen, er is geen enkele reden meer om mijn verleden te bewaren zodat ik het doelbewust kan ontlopen. Een zinloos spel waar nodig een einde aan moet komen.

Dozen, tassen, een berg uitpuilende vuilniszakken en een enorme hoeveelheid onbestemde zinloosheid als halve potten latex, versteende kwasten, beschimmelde dozen met verroeste schroeven en pluggen en oude folders (ik onderdruk de gedachte aan de verspilling van mijn leven) stapelen zich voor de kliko op. Ik rijd een keer of vier naar het milieupark en stort mijn irrelevante verleden in gore containers.

Uiteindelijk veeg ik in de avond de schuur aan alsof mijn leven er van afhangt. In feite is dat ook zo. Ik ben panisch voor de tijd die me heeft ingehaald.

Een grote stoffige houten kist neem ik mee naar binnen, om uit te zoeken en leeg te halen. De sleutel ben ik allang kwijt en het slot is zo verroest dat ik met een hamer en beitel aan de slag zal moeten.

Ik weet bij god niet meer wat er in zit. Een muffe geur ontsnapt als ik hem open heb gewrikt. Ik zie een flinke hoeveelheid fluweel gekafte boekjes en een paar cassettebandjes, schelpen, wat oude pasfoto’s en een kleine taperecorder. Mijn hart slaat over. Dit zijn mijn dagboeken. Van toen ik in de twintig was en nog vol hoop en levenslust en vrijheid leefde. Dagboeken die getuigen van de dromen die ik ooit had en nooit realiseerde, van de beroemde schrijfster die ik zou worden en nooit werd, van het perfecte leven dat ik zou leiden en niet leidt. De voldaanheid die ik even voel over het schonen van mijn verleden wordt ter plekke teniet gedaan. Ik sla de kist weer dicht, de confrontatie is te groot. Ik neem alsnog een familiezak chips en een fles rum mee naar boven en zonder me te douchen stort ik me in StarTrek op mijn laptop in bed. Lang Leve Netflix.

Midden in de nacht word ik wakker. De fles rum ligt naast me, bijna leeg. Ik heb gedroomd, maar ik weet niet meer waarover. Een vaag gevoel van onbehagen zweeft door de periferie van mijn gedrogeerde brein. Ik stommel uit bed, gedreven door een enorme dorst. De verdomde kerstboom licht me tegemoet. Na een half pak ijsthee te hebben leeggegoten in mijn droge keel, plof ik neer in de grote witte schommelstoel die mijn huiskamer ontsiert. Weer zo’n ding waar ik geen afstand van kan doen, bedenk ik me. Ik houd mijn eigen drama graag in stand. 

Op de grond voor me staat de kist verwijtend op me te wachten. ‘Oke,’ denk ik, ‘here we go.’

Mijn hart knijpt samen als ik hier en daar flarden van mijn dagboeken lees. Ik kan het niet verdragen, leg ze terug en bekijk de cassettebandjes. Op de zijkant staan cryptische omschrijvingen. Vage herinneringen dringen tot me door als ik ‘zomeravond’ en ‘georgieporgie’ lees. Dan houd ik een tape vast waar ‘kerst 1990’ op staat. Hoe oud was ik toen? 22 jaar…mijn God! Ik was bezig met afstuderen. Ik dronk en blowde als een tierelier. Vanuit de obscure clubs direct door naar de collegebanken, met de rook- en dranklucht nog aan me vastgekleefd. Ik reisde door Europa met een rugzak en werkte bij McDonalds voor het nodige brood op de plank. Ik had veel sexuele contacten van allerlei aard, waarvan ik me niets meer wilde herinneren. Kerst 1990? Ik graaf in mijn brein, op zoek naar een spoor van herkenning. Matthijs? Of die keer dat…

De beer is los nu en ik pak het taperecordertje, doe er nieuwe batterijtjes in en het cassettebandje, plug een headphone erin en druk op de starttoets. 

Ik hoor de zachte klanken van Mike Oldfields ‘Tubular Bells’, de neukplaat uit die tijd. Ik hoor stemmen. De mijne en nog meer. Twee mannenstemmen om precies te zijn. Alles komt nu met razend tempo terug in mijn herinnering. Kerst 1990. Dat was in de Ardennen, in een huisje, met Alida, Paul en Twan. Alida had ruzie met Twan en was met de oude kever van haar vader weggereden, naar huis. En ik bleef achter met beide mannen. Dronken en stoned. Ik luister.

‘Hmmm, babe, laat maar zien.’ 

‘Als jij er nog eentje draait, draai ik alle kaarten.’ Ik herken mijn eigen stem.

‘Paul, zeg er eens wat van!’

‘Pippi,’ zo noemden ze mij altijd vanwege mijn rode haar, ‘ik draai alles wat je wilt.’ Paul is aan het woord. Ik herinner me zijn enorme bos stug zwart haar dat net zo weerbarstig was als hijzelf.

‘Hoe zou je het vinden als we jou eens omdraaien?’ Ik hoor Twan lachen en mezelf giechelen.

‘En wat zou je dan doen?’ Ik probeer onnozel te klinken, maar de uitdaging is evident.

‘Ga eens liggen, er is hier plek zat. Dan vertel ik je alles.’ Ik hoor wat geritsel en doe mijn ogen dicht, wetende wat gaat komen. Ik weet nog dat ik naast hem kwam liggen, voor de open haard. Buiten is er sneeuw, met mijn hoofd in Pauls oksel voel ik me veilig en warm. Twan zit op de bank en kijkt toe.

‘Wat ik zou doen met jou als ik je heb omgedraaid is…uhm…ik zou mijn handen over je ronde billen laten glijden. Je hebt echt een lekkere kont weet je. En dan zou ik heel langzaam dat rokje omhoog schuiven denk ik. Ja, omhoog, zodat het als een tafelkleedje net over het randje hangt.’

‘Ik heb wel een panty aan,’ zwam ik er tussendoor.

‘Een panty kun je verscheuren hoor,’ zegt Paul. ‘Ja, dat zou ik doen. Met dat rokje over het randje van je rondingen zou ik niet je hele panty uitwurmen. Ik zou gewoon op de naad een gaatje maken en dan het gat steeds groter maken. Een prachtige zwarte lijst waar je kont in 3D doorheen steekt. Gossamme, ja, dat zou ik doen.’

‘En hoe zit het dan met haar slipje?’ begint Twan.

‘Oh ja, een slipje. Hm, ik denk niet dat jij een keurige damesslip aanhebt, toch?’

‘Klopt! Ik heb een witte tanga aan!’ 

‘Tanga’s scheuren ook. Toch Twan? Twan gaat me helpen denk ik. Twee sterke mannen die jouw witte tanga verscheuren. Moet te doen zijn.’

We lachen alle drie. 

‘En dan? Dan zit ik daar, op handen en voeten, met mijn kont waar een verscheurde panty en een halve witte tanga vanaf hangt. Zit ik toch een beetje voor aap mannen, dat kan natuurlijk niet.’

‘Oh, zit je op handen en voeten?’ Twan mengt zich meer in het gesprek. Het is even stil, alleen de muziek klinkt. Ik hoor weer geritsel en geschuif. Ik sluit mijn ogen, de herinnering is opwindend en doet pijn tegelijk.

‘Ligt lekker zo, met z’n drietjes,’ zegt Twan. 

‘Als jij op handen en voeten zit,’ gaat Paul verder, ‘met die panty en die tanga, dan is er een eenvoudige oplossing voor een complex probleem.’ 

‘Probleem? Wat voor probleem?’ grinnikt Twan. 

‘Kijk, als jij zo voor me zit Pippi, dan zal ik me denk ik niet kunnen inhouden. Ik zou die lekkere ronde kont van jou moeten kussen. Dat is een natuurwet, snap je. En het probleem is wat Twan dan moet doen. We willen hem niet buitensluiten toch?’

Af en toe hapert het bandje een beetje. De hiaten in geluid vul ik aan met mijn herinneringen die door me heen stromen als een wilde rivier die buiten de overs treedt. 

‘Maar als je op handen en voeten zit, hebben we wel een voordeel. Er is een onderkant en een bovenkant en een voorkant en een achterkant. En een Pippi die volgens mij wel in is voor een klein avontuur.’ Weer een stilte. Twan neemt het draadje over, ik hoor mezelf niet.

‘En terwijl Paul jouw witte kont in die zwarte omlijsting aan het kussen is, manoeuvreer ik me onder je, met mijn rug op de grond, snap je?’

‘Op de grond…en wat zou je dan doen? Ik heb dan alles nog aan…’ Ik hoor aan mijn stem dat ik opgewonden ben.

‘Nou, dan zou ik je bloesje open knopen. En je zachte witte borsten uit je bhtje halen denk ik. Ik leg dan mijn handen over je borsten en kneed ze zachtjes. Of nee, nee, niet zachtjes kneden. Ik denk dat ik in je tepels zou bijten. Yup, Paul is dan wel klaar met het kussen van je kont en bijt in je sappige vlees en ik bijt in je tepels. Zou je dat niet leuk vinden Pippi? Alle aandacht van deze mannen? Zo’n soort meisje ben je toch wel?’

Ik hoor een heleboel geroffel, alsof de microfoon wordt verschoven. De muziek wordt wat zachter en ik hoor mezelf en de mannen ademen. Ik schommel nu niet meer in de schommelstoel maar luister aandachtig als ik mezelf licht hijgend hoor antwoorden.

‘Vertel verder jongens. Jullie vinden het toch niet erg als ik me een beetje inleef in dit verhaal?’

Ik weet het nog. Ik weet het weer precies zelfs. Hoe het begon en hoe het afliep. Maar ik kan niet stoppen met luisteren. 

Terwijl de mannen tegen mij praten, ieder aan een kant van mij, trekt de geilheid gierend door mijn jonge lichaam. Ik streel mezelf over mijn kleren. Twan heeft Alida maar die is weg. Paul en ik hebben nog nooit iets gedaan, maar het was wel meer dan duidelijk dat we daar als twee stellen zouden zijn en dat hij en ik….Dus schuif ik mijn ene hand een onder mijn rokje en laat deze langs mijn dijen omhoog glijden en leg ik mijn andere hand op Pauls dij, net te dichtbij.

‘Word je een beetje geil van deze praatjes Pippi?’ vraagt Twan hees. 

‘Uhuh, niet erg toch?’ mompel ik. Paul gaat verder.

‘Zeker, ik zou in je kont bijten. Niet te zachtjes. Volgens mij ben jij geen meisje dat van heel zachtjes houdt. Ik zou goed doorbijten, iedere centimeter van je kont neem ik tussen mijn tanden. En langzaam naar beneden, de ronding volgend. Tot ik bijna bij je kutje ben.’

‘Hm jaaa, lekker. En dan, wat doe je dan?’ Mijn stem is gejaagd. Ik hoor geritsel van kleding.

Met een klik stopt het bandje, wreed en abrupt. 

Ik rammel aan het taperecordertje, maar het is zinloos, het bandje is afgelopen. Ik draai het om en druk snel op start. Niets. Alleen geruis. Ik staar voor me uit en voel de opwinding van die avond weer in mijn buik. Als ik mijn ogen sluit ruik ik het haardvuur en de goedkope aftershave van Paul.

In gedachten speel ik de hele avond af, het vervolg op waar het bandje was gestopt en hoe het had moeten zijn.

‘Ondertussen heb ik je tepels zo bewerkt dat ze knalhard zijn. Ik wrijf mijn gezicht tussen je tieten en trek je bovenlijf een beetje naar beneden. Dan kan Paul nog beter bij je kutje. Hij kijkt en streelt en ik laat mijn handen langs je buik richting je schaamhaar gaan.’

Mijn handen glijden onder mijn badjas en duwen mijn lipjes open, doelgericht op weg naar mijn klitje terwijl ik de stemmen van Twan en Paul nasynchroniseer. Als ik me goed herinner is dat ook precies wat ik die avond in 1990 deed.

‘Ik streel een beetje, maar dan druk ik met mijn vinger langs het randje van je kutje. Je bent al nat, hmm, lekker, ik ruik je geilheid. Twan heeft je klitje nu gevonden en maakt achtjes. Ik zit achter je en kijk naar dat prachtige schilderij met die zwarte lijst en zie witdoorzichtige pareltjes verschijnen. Wil je dat ik een likje neem Pippi, om te proeven?’

‘Jaaa, proef me,’ kreun ik in mijn schommelstoel, ‘toe maar Paul, ik wil je tong voelen.’ Ik heb inmiddels mijn klit onder mijn wijsvinger en draai de achtjes die Twan voor zijn rekening nam in mijn nachtelijke fantasie. Twee vingers van mijn andere hand glippen naar binnen, in het hart der spelen, daar waar geen verleden bestaat. 

‘En terwijl Paul je likt, zijn tong in je steekt, hongerig en rauw en smakkend, kom ik weer onder je vandaan Pip, heel langzaam om je niet te storen. En dan ga ik voor je zitten en doe ik mijn broek naar beneden en dan haal ik voor je ogen mijn stijve tevoorschijn. Zie je wel hoe stijf ik ben? Je ruikt me zelfs, zo dichtbij zit ik. Maar als je je tong uitsteekt, schuif ik iets naar achteren. Terwijl Paul in je schaamlippen bijt en je nu met drie vingers neukt en je kreunend en hijgend daar op handen en voeten zit, trek ik me voor je neus af. Tergend langzaam, mijn eikel bloot, een beetje vochtig. Oh, wat wil je graag een likje nemen, maar dat mag nog niet. Je mag alleen maar kijken, kijken hoe ik me aftrek, kijken hoe geil ik van mijn eigen hand word.’

Inmiddels kan ik niet meer goed op de schommelstoel blijven zitten. Ik laat me op de grond vallen, naast de kist. Het cassettebandje valt op de grond. Met mijn badjas als dekentje onder mij, trek ik mijn benen op en bol mijn rug. Ik neuk mezelf met drie vingers en voel het geil er langs lopen. Ik kan niet komen met mijn ogen open, ik wil terug naar de Ardennen, terug naar die avond, waar ik mezelf ook op de grond tussen hen in bevredigde, terug om het te herstellen. Want ik weet hoe het afliep, maar ik voel me vrij genoeg om er nu een beter einde aan te geven. Geschiedvervalsing, maar wat zou het?

‘En dan schuif ik langzaam mijn harde pik bij je naar binnen,’ zegt Paul. ‘Met mijn handen op je heupen zit ik achter je en laat mijn pik je natte kutje centimeter voor centimeter veroveren. Tot ik helemaal in je verdwenen ben, tot aan mijn ballen. En ik ga steeds een beetje sneller en harder, mijn ballen kletsen tegen je geile kont. En dan laat ik mijn hand naar je klitje gaan en wrijf ik erover in hetzelfde ritme als mijn stoten.’

‘En dan, als je bijna gaat komen en ik je gezicht een grimas zie maken, dan mag je mijn harde staaf in je mond nemen,’ zegt Twan. ‘En dan duw ik hem zo diep naar binnen dat je moet kokhalzen. En je snakt naar adem, want je moet klaarkomen en je bent helemaal gevuld met ons en….’

Op de grond kom ik klaar. Als een gemarteld dier grom en schreeuw ik. Ik sterf een beetje, daar op mijn badjas. Verkrampt kruip ik over de grond en laat zo een spoor van hete nattigheid achter op de koude vloer. Als ik uitgeraasd ben blijf ik stil liggen; ik voel me verzadigd en leeg. De kortstondige warmte wordt door de ijskoude triestheid van het heden verdreven en de werkelijke afloop van het verhaal van ‘zo’n soort meisje’ komt bij me binnen.

Ik bevredigde mezelf, tussen Twan en Paul ingeklemd. Maar ze hebben me met geen vinger aangeraakt en deden ook niet mee. Toen ik was klaargekomen, werd het doodstil. Op de achterlijke belletjes van Mike Oldfield na. Ik was daarna plotseling broodnuchter en voelde de schaamte als een trein over me heen denderen.

Schaamte over mijn lust, schaamte over mijzelf als ‘easy target’. Ik had me laten klaarpraten door twee gasten die zwijgend en in lichte verbijstering naast me lagen. Ze deden geen enkele moeite om me op mijn gemak te stellen. Kennelijk hadden ‘dat soort meisjes’ dat niet nodig. Ik voelde me vreselijk en was direct opgestaan en naar bed gegaan. Alleen. Precies zoals nu. 

Kerst 2018. Ik heb er geen bandje van, geen opname. Alleen in mijn hoofd is het opgeslagen. Voor het eerst sinds we met elkaar omgaan, verlang ik zo hevig naar mijn liefste lief dat het pijn doet.

Ik realiseer me dat het verleden achter me ligt en er geen weg terug is. Dat niemand anders dan ikzelf het heden en de toekomst in handen heeft. En dat als ik wil leven, ik mijn lust moet vieren, naakt, zoals ik ben.

Ik zoek mijn telefoon en scroll snel door naar zijn nummer. Hij zit in de auto, op weg naar mij.

‘Hi babe, met Lorean, slaap je nog steeds niet?’ 

Je stem klinkt zo fijn en veilig en dichtbij.

‘Nee, ik kan niet slapen. Misschien helpt het wel als ik…als we…je weet wel…’

Lorean lacht zachtjes. ‘Wat wil je schatje? Zeg maar, ik luister.’

‘Talk dirty to me baby,’ fluister ik.