Verlichtend

'Volgens mij ben je depressief.’ Ik kijk naar zijn gezicht, het gezicht waarop zijn leven staat geschreven en dat mij zo dierbaar is. ‘Misschien heb je gelijk,’ antwoord ik en voel de tranen achter mijn ogen prikken. Ik wil niet huilen. De duizenden woorden die ik in mijn hoofd schreef stormen naar de voorkant van mijn hersenpan en verkreukelen voor ze hun weg naar buiten hebben gevonden. 

‘Maar het is van tijdelijke aard, dat moet het zijn, ik kom er wel doorheen, I always do.’

De rand van het bed duwt mijn dijen de breedte in en doet ze dikker lijken, constateer ik tussendoor. Waar blijft de tijd, en vooral, waar brengt ze ons naartoe?

Hij slaat zijn weemoedige warmgroene ogen om me heen en ik verberg mijn verkrampte handen achter in zijn nek. 

‘Laten we samen nog even slapen,’ zegt hij en slaat de deken die nog warm is van onze lichamen weer open. De lakens ruiken naar seks en slaap. Ik knik en als vanzelf vindt mijn wang de holte tussen zijn schouderbladen. 

Zo liggen maakt het voor eventjes beter.