Vacuum

‘Ik zweer je..Zó. Groot. For Real.’ Verbijsterd kijk ik naar de ruimte tussen haar twee handen. Zeker 20 centimeter. Al moet je me daar niet op vastpinnen want ik ben een meisje-meisje en heb moeite met afstanden schatten en kaart lezen. In ieder geval was de lengte die ze aangaf van bijna afschrikwekkende proporties. ‘En ook nog eens zó dik.’ Wederom gebruikt ze haar handen om de omtrek waaraan ze refereert te illustreren. Ik ben er stil van.

‘Deed het geen pijn dan?’ vraag ik met rollende ogen. 

‘Nou, nee, ik ben flexibel,’ grinnekt ze, ‘maar ik had wel het gevoel dat het vacuum zoog.’ 

Om haar opmerking kracht bij te zetten maakt ze een zuigend gulpend geluid. In de korte stilte die volgt blijft dat geluidje nagalmen en na een paar seconden lopen de tranen van het lachen me over de wangen. 

‘Geweldig!’  roep ik uit, ‘kwam hij nog wel los?’ JJ lacht mee als een boerinneke met kiespijn, of beter gezegd, met kutpijn.

‘Het was in ieder geval een bijzondere ervaring, maar ik weet nog niet of ik dat ga herhalen,’ verklaart ze nadat het lachsalvo is bedaard. Het helpt niet om de rust te laten wederkeren dat ze daarna over haar kaak wrijft en verklaart dat ‘spierpijn in je kaken en een dreigende kaakontwrichting het plezier wel tempert.’ 

JJ is een van mijn favoriete collega’s. In de luwte van het kantoorleven in de eerste dagen van januari hebben we tijd voor dit soort theepauze gesprekjes. Ze is lang, sort-of-single, bloedmooi en vol van avonturen. Altijd leuk om haar weer te zien, al is dat niet zo heel vaak. 

 

Zou het zijn omdat mensen, in dit geval deze ene collega (maar zeker niet allemaal), weten, wat ik schrijf dat ze vaak met dit soort verhalen naar mij toe komen? Al moet ik zeggen dat dit al zo was voordat ik erotica schreef. Op de een of andere manier trek ik dat aan ofzo.

Of is het zo, dat ik oog en oor heb voor de kleine dingen des levens die het leven zo leuk maken? Waar ik ook ben, op werk, de markt, de trein...ik hoor en zie dingen die mensen kenmerken en bijzonder zijn. Ergens sla ik ze op, om al die kleine anecdotes weer te voorschijn te halen als ik zit te schrijven. Ik raak snel verwikkeld in vreemde gesprekken, die de absurditeit van het dagelijks bestaan benadrukken. Ik vind dat wel wat. Niet voor niets ben ik mega-fan van Haruki Murakami, de meester van de absurditeit.

 

Met regelmaat word ik overvallen door mijn eigen fantasie en gaat dat luikje anecdotes ongevraagd open. Zo ook op weg naar huis. In de trein zitten duffe mensen die het betreuren geen vakantie te hebben opgenomen deze eerste week in januari. Omdat er weinig te koekeloeren valt staar ik wat naar buiten en springt het luikje anecdotes onverwacht open. Het geluid dat JJ maakte hoor ik weer. Ik moet al snel een schaterlach onderdrukken als ik me voorstel hoe zoiets eruit ziet. Passen en meten, langzaam aan, een liter glijmiddel. En dan dat geluid. Hij wil zich terugtrekken maar dat gaat niet. Zoals copulerende hondjes die niet meer uit elkaar te halen zijn. Dan moet je wachten tot de zwelling weer wat afneemt om los te komen. Met de onderdrukte lachtranen in mijn ogen en de verstoorde blik van een medepassagier spring ik de trein uit op mijn plaats van bestemming en ren naar de bus.

 

Ik zit nog geen minuut als er tegenover me een lange dunne rotterdamse hipster tegenover me plaats neemt. Zijn broek hangt op half 7 (hoezo half 7, waarom niet half 2?), een hoodie boven zijn bomba-jas uit. Dure sneakers waarvan de veters niet vastzitten. Hij heeft oortjes in en knikt mee met de muziek die ik niet hoor. Hij kan zijn lange benen niet goed kwijt en strekt er eentje uit in het gangpad. Wijdbeens. Ik weet dat het onbetamelijk is, maar ik kan het niet helpen. In mijn hoofd flitst de afmeting die JJ zo plastisch heeft weergegeven. Zou hij daar last van hebben? Hangen die broeken zo om wat ruimte te creeëren? Ik ben bijna geneigd het te vragen maar hou me in. Het spookbeeld blijft hangen. En als ik dan nog een kleine boodschap doe en ik de slager aan een mevrouw hoor vragen ‘Mag het een onsje meer zijn?’ kun je me echt wegdragen.

 

Het komt niet meer goed met mij vrees ik. Ik ben klaar voor 2018.

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    elisabeth (zondag, 14 januari 2018 16:33)

    Of hangen die broeken zo laag om te suggereren dat.... Weer genoten van je verhaal.