Merry Crisis

De afgelopen weken was ik  behoorlijk offline. Dat gaat zo in een mensenleven. Ik zal u verklappen dat 2017 voor mij echt een buttjaar was. Het is begonnen met een crsis en geëindigd in een crisis. En tussendoor kwam een enorme aardverschuiving voorbij. 

Alle schijfruimte die ik overhad in mijn getergde hoofd werd hierdoor in beslag genomen. Geen vlammende letter ging er in of uit. Social media was al helemaal deprimerend, in de zin van confrontatie met allerlei leuke blije mensen die mooie dingen schrijven en gelukkig zijn. Nu weet ik wel dat dit niet zo is in real life, maar als je zelf in een crisis zit dan lijkt dat wel zo.

Niet alleen mijn schijfruimte werd in beslag genomen. Ook mijn fysieke aanwezigheid was er puur en alleen op gericht iemand die mij zeer  na staat letterlijk in dit leven te houden. In retroperspectief zie ik wel dat een strijd tegen de dood in 2017 mij volledig heeft gemarkeerd. Een heel dierbaar iemand is mij bijna ontvallen, een ander zeer dierbaar iemand is mij daadwerkelijk ontvallen.  Nu heb ik op zich vrede met de dood, mijn eigen welteverstaan. Maar ik heb mij wel met hand en tand verzet toen het mijn dierbaren betrof. Weken ben ik bezig een van de liefste mensen in mijn wereld in dit leven te houden: 24/7 bewaking, tientallen gesprekken, zorgen dat er gegeten, gedronken, geslapen wordt, vasthouden in het donkerste deel van de nacht die over ons viel. Deze basale dingen waren de absolute prioriteit, die boven schrijven, plannen, werken en mijzelf zijn gegaan. Met resultaat. Ze is er nog. En ze lacht af en toe. Er is weer perspectief. Levensdrang dragen voor een ander doet wat met een mens.

 

De kerstperiode en zeker oud&nieuw zijn überhaupt niet mijn sterkste periode van het jaar. Ik word melancholisch, nostalgisch en een tikje depressief. Gelardeerd door de strijd van de afgelopen weken, die we overigens hebben gewonnen, heeft het mij zelf in een Merry Crisis gebracht. Nu het nieuwe jaar zo rustigjes aan weer is begonnen en Zij er nog is en alles langzaamaan weer ietsje beter wordt, ontdek ik ineens dat ik er ook nog ben.

 

Mijn geliefde alto – Liza Daen – is er ook nog. Maar ik moet diep graven. Ik kom van ver. De levenslust van Liza is niet opgesoupeerd door de strijd en drukt tegen de periferie van mijn neerslachtigheid. Het gevecht van Liza is repetitief: eens in de zoveel tijd voer ik een diepgaand gevecht om aan de bovenkant van de steen te blijven en er niet onder te rollen om daar te blijven liggen. En zoiets komt dan altijd net na alle gebeurtenissen.  Ik heb het zwaar om de levenslust van Liza te laten prevaleren, maar tegen wil en dank is ze altijd daar. Dat stemt tot dankbaarheid en enige mate van trots. De confrontatie met sterven scherpt de levenslust weer aan.

 

 Lustgenoot, mijn rots in de woeste branding, en ik komen bij van deze intensieve titanenstrijd.  Ik ben er nog lieve lezers en ik kom ook weer terug.  Luctor et emergo.

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    Sandra (zaterdag, 13 januari 2018 11:20)

    wat fijn om weer van je te horen Liza! En wat een zwaar maar wederom openhartig stuk heb je geschreven. Ik wens je alle succes en levenslust om alles van het voorgaande jaar weer met evenveel passie en liefde te boven te komen en hoop dat dit jaar minder zwaar voor je zal zijn. Ik zie je snel! x

  • #2

    Emanuel (maandag, 22 januari 2018 20:51)

    Goed om van je te horen. Ik kan je alleen maar sterkte wensen bij deze strijd.