Strakker An!

"Ze weet zelf niet hoe mooi ze is als ze zo kreunend kronkelt onder mijn handen.  Ik wil mijn gezicht wentelen in haar geile sappen, het speeksel dat langs haar mondhoeken zit drinken, de fijne pareltjes zweet die onder haar borsten verschijnen aflikken.  Mijn liefste An, zal iemand ooit begrijpen wat liefde is zonder jou zo te hebben gezien?  Bernhard mag dan zeggen dat hij van je houdt, maar ik weet zeker, zo zeker, dat hij de tranen in je ogen niet opmerkt als hij op je ligt."

‘Strakker An, ik wil het nog strakker, trekken!’ Met twee handen hang ik aan de rand van de boekenkast, terwijl Anna uit alle macht aan de veters van mijn korset trekt. Ik hoor haar hijgen van inspanning. 

‘De veters snijden in mijn handen Carina, strakker gaat echt niet. Hoe kun je überhaupt nog ademhalen zo?’ steunt An. Ik laat de boekenkast eindelijk los en wankel even, op zoek naar mijn adem en balans. Ze heeft gelijk, mijn liefste, zoals ze altijd gelijk heeft. Ik kan nauwelijks lucht in mijn longen zuigen zonder dat mijn ribben worden samengeperst door de baleinen van mijn brokaten korset. Mijn borsten drijven bovenaan de rand, mijn tepels nog maar net verscholen.

‘Het gaat wel,’ lieg ik, ‘zo wil ik het vanavond. Bernhard ziet me graag zo.’ 

Ik duw mijn zorg over hoe ik in vredesnaam nog kan dansen weg. Anna kijkt me strak aan en schudt haar hoofd.
‘Cari, let goed op jezelf. Je kent hem nog niet goed genoeg om te weten of hij je vangt als je valt,’ zegt ze met een bezorgde toon. Ik knik en glimlach onzeker.
‘Natuurlijk let ik goed op mezelf lieverd, ik red me wel.’ Met haar kleine handen streelt ze over mijn wangen. Ik voel de striemen die de korsetveters hebben achtergelaten als grove voren op haar zachte huid. Tranen springen me in de ogen onder haar gebaar.

‘Wat er ook gebeurt, ik  hou van je  An. We moeten dit plan uitvoeren, voor je het weet is het gedaan en zijn we voor altijd samen.’ In de kleine stilte die volgt, denk ik haar hartzeer te horen.

Ik trek mijn overrok aan, An strikt de linten van mijn hakken met mooie bogen. Voor de laatste keer controleer ik of mijn kousen goed zitten en knijp in mijn wangen om een blos naar boven te brengen. Dan ga ik de trap af en loop met lange passen over het marmer van de hal. De grote houten deuren staan al open en de paarden van de koets wippen ongeduldig van het ene been op het andere. Ik draai me een laatste keer om, verlangend naar een laatste kus en een omhelzing van mijn Anna, maar ik zie haar nergens.  Pas als de koets wegrijdt, zie ik in een flits haar bleke zachte gezicht wegduiken achter de gordijnen van het grote raam op de tweede verdieping.

 

De schemer is al ingevallen als ik aankom en de oprijlaan is over de gehele lengte verlicht met fakkels.  De galm van een strijkorkest stroomt door open ramen. Lakeien helpen prachtige dames en heren uit hun rijtuigen en begeleiden hen naar de pompeuze trap van het landgoed. 

‘Een elegant sprookje,’ denk ik wrang en onderdruk krampachtig  de twijfel aan ons gewaagde plan. In de balzaal ontneemt de geur van talkpoeder en parfum me bij voorbaat al ieder plezier. Onder de grote spiegel wacht Bernhard me met gemaakt enthousiasme op. 

‘Liefste, wat heerlijk dat je er bent!’ Hij stoot omzichtig mijn aanstaande schoonmoeder bij de elleboog, alsof ze me niet gezien zou hebben.
‘Moeder, begroet Carina, mijn wonderschone verloofde. Ik ga een seintje geven dat de aankondiging kan beginnen.’ 

Onwennig staan we naast elkaar en aarzelen of we elkaar moeten kussen of dat ik een revere moet maken. Ik kies voor het laatste. Minzaam steekt ze me haar hand toe. En minzaam kus ik de opzichtige grote ring op haar gehandschoende hand en laat daarmee een vleugje lippenbalm achter op het smetteloze wit. Mijn stoute onbehouwenheid doen haar ogen vuur schieten.

 

Als ik me ongemakkelijk voel, zoals nu, denk ik altijd aan Anna’s zachte gezicht als haar orgasme haar overspoelt. Haar lippen licht geopend, haar wimpers gekruld in de plooien van haar toegeknepen oogleden. Ze weet zelf niet hoe mooi ze is als ze zo kreunend kronkelt onder mijn handen.  Ik wil mijn gezicht wentelen in haar geile sappen, het speeksel dat langs haar mondhoeken zit drinken, de fijne pareltjes zweet die onder haar borsten verschijnen aflikken. Mijn liefste An, zal iemand ooit begrijpen wat liefde is zonder jou zo te hebben gezien?  Bernhard mag dan zeggen dat hij van je houdt, maar ik weet zeker, zo zeker, dat hij de tranen in je ogen niet opmerkt als hij op je ligt. De prijs die we betalen is hoog. En voor de duizendste keer vraag ik me af of de belofte die we deden onze wereld overleven zal.

 

De aankondiging van de verloving van Bernhard en mij is om middernacht. In het midden van de zaal, onder de kroonluchter, heffen wij als stralend paar het glas met de tientallen gasten. Maman neemt gracieus de felicitaties in ontvangst als Bernhard en ik onze liefdeswals zwierend en elegant volbrengen. Zo een mooi plaatje, zo een mooi feest. Mijn korset doet haar werk: mijn figuurtje lokt talloze complimentjes en bewonderende blikken uit en van pure benauwdheid heb ik een blos op mijn wangen.  En na een kwartier zo te hebben gedanst is iedere ademtocht uit mij weggedrukt en val ik, op het juiste moment, flauw in zijn armen.  Met vlugzout en wat druppels water word ik bijgebracht en glimlach ik dat ik, overmand door emotie, mij terug zal trekken. Het feest gaat nog even door, zonder mij, precies zoals de bedoeling was.

 

Bernhard drentelt achter de bedienden aan die mij naar een rustkamer dragen. Omzichtig word ik op een chaise longue gelegd. Alle ramen staan open, zodat koele lucht me zal verfrissen.

‘Gaat het liefje?’ vraagt hij en zet zichzelf op een stoel naast me. 

‘Mais biensur,’ zeg ik onschuldig, ‘het was gewoon de spanning van het moment. Vond je het goed gaan?’

‘Zeker, Maman was uiterst tevreden. Maar hoe gaat het met An? Zeg me, was ze opgetogen over onze datum?’

Ik vind het steeds moeilijker over An te praten met hem. Ik kan zijn gretigheid niet uitstaan, zijn verlangen naar haar maakt me woedend. Zou hij het echt niet weten dat An als eerste van mij is en niet van hem? 

Ik knik en wend een nieuwe appelflauwte voor om het onderwerp te kunnen vermijden. Over twee weken wordt het huwelijk voltrokken, hopelijk niet te laat om de kleine bolling in Anna’s buik te verhullen. 

 

Anna treft geen blaam. Hoe kon ze anders? Toen Bernhard met zijn moeder, een weduwe, op ons landgoed kwam logeren, was hij een uiterst charmante gast. Hij was grappig, onderhoudend en heel attent. Ik had geen enkel vermoeden dat het de intentie van mijn ouders was om ons te koppelen, ik was er gewoon helemaal niet mee bezig. Wat mij bezighield was Anna, mijn prachtige mooie liefdevolle Anna. 

Sinds onze jonge jeugd waren we al bij elkaar, zij als de dochter van het hoofd van onze huishouding, ik als de jongste van een adellijk geslacht. We groeiden samen op, als zusters bijna. En toen we ouder werden en ik les kreeg van allerlei stijve gouvernantes en zij werd opgeleid in de huishoudelijke taken, liepen we nog steeds iedere avond uren over de smalle paden van het park dat ons huis omringt. Het ging allemaal vanzelf eigenlijk. Een wereld zonder Anna was voor mij niet denkbaar. Op onze wandeltochten viel ons gesprek nooit stil, waren we vriendinnen en geen bazin en bediende. We liepen hand in hand of we renden achter elkaar aan. Heel romantisch, heel onschuldig.

 

Maar een jaar of twee geleden veranderde dat, zomaar, zonder aanleiding. We waren met een potje tikkertje in het gras gevallen en waren daar gewoon blijven liggen. Anna zocht mijn hand en streelde met haar fijne vingers de mijne terwijl we stilletjes keken naar de wolken die voorbij dreven.

‘Cari, binnenkort zal je wel moeten gaan trouwen,’ zei ze vanuit het niets. Geschokt draaide ik mijn gezicht naar haar. Een streng haar was in ons wilde spel losgeschoten en hing over haar wang. 

‘Maar ik wil helemaal niet trouwen, wat moet ik met zo’n leven? Ik wil dat alles blijft zoals het nu is, met jou,’  zei ik. 

‘Dat gaat niet, dat weet je toch? Het is tijd Cari, je bent al 22 en nog niet eens verloofd! Ik hoorde je ouders er ook over spreken. Je toont geen enkele interesse in de kandidaten die hier langskomen.’

‘Dat komt omdat ik ook geen interesse heb! Boerenpummels zijn het, volslagen idioten!’

‘Toe nou Cari, je maakt je ouders te schande, stel je een beetje open.’

Ik draaide me op mijn zij en zuchtte. ‘Maar ik wil alleen maar bij jou zijn Annetje, mijn lieve Annetje, wat moet ik zonder jou?’ Ik legde mijn hoofd op haar borst en omhelsde haar slanke leest.

Haar handen streelden mijn haar. 

Ik keek omhoog, zij keek me aan, ik raakte ineens de huid van haar hals aan, zij streelde mijn gezicht en voor we het wisten kusten we elkaar. Het was zoals het moet zijn. Een voorzichtige aanraking op de lippen, die al snel en zonder woorden ontaarde in een passionele kus. Haar tong ging langs mijn tanden, ik likte haar lippen. Onervaren als we beiden waren, gaven we ons over een de roep van de natuur die we genetisch in ons dragen.

 

Onze omhelzing werd een ontdekkingsreis. Het verlangen om haar huid te voelen was overweldigend. Mijn handen onder haar rokken, mijn lippen op haar tepels, haar gezicht tussen mijn borsten en onze blote benen verstrengeld in een wellustige dans die we beiden voor het eerst dansten. We rolden door het gras, verrukt over de ontdekkingen die we deden, verbaasd door het genot dat ons overviel. De smaak van haar dijen, de zachtheid van haar billen, de opwinding die haar tong me bracht op plaatsen waarvan ik nooit eerder had begrepen waartoe zij dienden. In de warme avond in mijn bed, begreep ik eindelijk dat mijn lichaam diende als tempel van genot, waarvan Anna de Hogepriesteres was.

 

Zo brachten wij onze dagen samen door, anderhalf jaar lang. Anna was mijn lust en mijn leven en alles draaide om het moment dat we in de avond elkaar terugvonden na de dagelijkse beslommeringen. In de zomer hadden we het park, in de winter de paardenstallen of hielp zij mij ontkleden in mijn slaapkamer. Tot Bernhard verscheen. 

Bernhard was uitgenodigd in een wanhopige poging van mijn ouders mij alsnog te koppelen aan een goede partij. Zijn eerdere verloving was op een controversiële manier verbroken, buiten zijn schuld werd me verteld. Meer kreeg ik daarover niet te horen via officiële mededelingen, maar Anna vertelde mij dat de bedienden roddelden over ‘indiscreties met zijn personeel’. 

Hij was best charmant, zal ik eerlijk bekennen. Zijn conversatie tijdens het diner was alleraardigst. Na de maaltijd suggereerde mijn vader nogal dwingend dat ik hem het park kon laten zien. Ik had afgesproken met An, zoals iedere avond, en probeerde er onderuit te komen maar zag al snel in dat deze pogingen mijn ouders echt in verlegenheid zouden brengen en stemde toe met een kleine wandeling, in de hoop dat Anna me zou vergeven.

Toen we eenmaal in het park kwamen, stond ze daar te wachten, onder de boom waar we elkaar altijd zagen. Ze schrok toen ze Bernhard zag, pakte snel het kleed op dat ze voor ons had uitgespreid en wilde met een kleine revere teruglopen naar het huis. De grootste fout die ik ooit maakte was mijn uitnodiging om te blijven. Met z’n drieën zaten we op het kleed en praatten en lachten en dronken zoete wijn tot de zon eindelijk onderging. 

 

De dagen erna werd me duidelijk dat Bernhard een vlammende verliefdheid had ontwikkeld. Niet voor mij. Maar voor Anna. Mijn Anna. Telkens weer vroeg hij waar ze was, wat ze deed en verlangde iedere avond weer dezelfde wandeling, waar we Anna onder de boom ontmoetten. Toen hij een week later wegging, kuste hij mijn hand bij het afscheid ten overstaan van iedereen en beloofde mij te zullen schrijven. Maar zijn ogen richtten zich op Anna, die blozend achter me stond. Ik was razend, gek van jaloezie.  Niet in het minst omdat Anna straalde onder zijn aandacht. 

 

‘Ik wil ook bij jou blijven Carina,’ zei ze. ‘Dat kan echt alleen als ik met je mee kan als dienstmeid in je eigen huishouden. Je moet trouwen, hoe dan ook, dus laten we Bernhard nemen.’

‘Maar ik wil geen man, nooit, ik wil jou Anna,’ protesteerde ik. 

‘Ik wil wel het wel proberen, een man,’ antwoordde ze. ‘Maar iemand van mijn eigen klasse, daar gruwel ik van. Dan wacht me een leven van alleen maar baby's krijgen en koken en huishouden. Bernhard is toch lief? En als je geen man wilt, dan neem ik hem toch?’

In de weken die volgden werkten we een plan uit. Mijn uithuwelijking leek onafwendbaar en niet te weigeren. Dus schreef ik Bernhard dat hij ons snel weer moest bezoeken.

 

‘Dus als ik het goed begrijp, trouw ik dan met jou, maar jij zult verder nooit mijn vrouw zijn, zo te zeggen. En de voorwaarde is dat ik Anna zwanger maak en dat we dan doen alsof het jouw kind is?’ Bernhard kon het met moeite volgen.

‘Precies. We hebben heus wel gezien hoe je naar haar kijkt en niet naar mij. Ik zit niet te wachten op een man, maar mijn ouders hebben zich tot doel gesteld dat ik dit jaar nog moet trouwen. Anna is mijn dienstmeid, dus het is logisch dat ze met mij meeverhuisd en bij ons komt wonen. Je zult, gezien haar komaf, nooit met haar kunnen trouwen, maar zo kun je wel bij haar zijn. An hoeft niet met een of andere pummel te trouwen en kan het fijne leven krijgen dat ze verdient.  Voor de buitenwereld zullen we een gelukkig leven leiden, met kinderen. En hebben we alledrie wat we willen, denk je niet?’

Avonden lang praatte ik op hem in, tot hij toestemde. Tot in detail werkten we alle stappen uit. Het leek zo simpel, An en ik vonden onszelf zo slim dat we dit hadden bedacht!

 

De avond van zijn toestemming kuste ik An bij het ontkleden. Ik wilde net in bed stappen, met haar, toen de deur onverwacht kraakte. Verschrikt lieten we elkaar los. Bernhard glipte snel door de opening van de deur en ging met zijn rug er tegenaan staan. Ik verschuilde me achter Anna.

‘Bernhard, wat doe jij hier! Dit is totaal ongepast!’ foeterde ik. 

Hij had een vreemde blik in zijn ogen. 

‘Al dagen vraag ik me af wat jullie eigenlijke motief is voor ons plan. Maar ik geloof dat ik het door heb. En nu ik jullie hier zo samen zie, wordt mijn vermoeden wel bevestigd dames. Ik word niet graag voor het lapje gehouden, ik weet wat jullie samen stiekem doen, ’s avonds in de tuinen. Ik heb jullie gezien.’ Als versteend stonden we daar, zij en ik. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.

‘En ik heb daarover nagedacht. Ik begrijp heus wel jullie wanhoop. En ik wil het spelletje best meespelen. Maar alleen onder mijn voorwaarden. Tenslotte moet ik er ook wat aan hebben.’

An’s hand zocht de mijne.

‘Als jullie samen...aan het...uhm spelen zijn, wil ik meedoen. Of beter gezegd: de hoofdrol. En niet voor een keertje, maar voor altijd. Voor de wet trouw ik met Carina, maar we zullen getrouwd zijn met ons drieën.’

Tranen sprongen me in de ogen. Dat wilde ik niet. Ik wilde geen man tussen mijn benen, ik wilde alleen maar de heerlijke vingers en tong en benen van Anna. Ik wilde haar zachte buik tegen mijn rug aanvoelen in de nacht en mijn handen tussen haar borsten leggen als ze met haar billen tegen mijn schoot aandrukte. Ik wilde degene zijn die haar in de ochtend zou wakker kussen en haar zou strelen en zou liefhebben, zonder iemand erbij. En ik wilde dat ze mijn naam kreunde, als haar lichaam trilde onder mijn liefkozingen. Anna was voor mij, van mij, en ik realiseerde me dat ik helemaal niet bereid was haar op deze manier en voor altijd te delen. Tot mijn verbijstering had An een geheel andere denkwijze.

‘Hoe stelt u zich dat voor meneer? Slapen  we dan alledrie in hetzelfde bed?’ zei ze open en brutaal. Haar ogen glommen. 

‘Ja, precies!’ zei Bernhard, deed omzichtig de deur op slot en liep naar ons toe. 

‘En misschien moeten we dat eerst maar eens uitproberen.’ 

Anna giechelde. ‘Bent u dan niet bang dat iemand ons vindt?’

‘Maar jij bent toch altijd degene die Carina wakker maakt? Nou, dan vind je ook jezelf morgenochtend.’

‘Maar je zult dadelijk boven en morgenochtend in de keuken worden gemist An, dat gaat niet zomaar,’ zei ik zuur.  Anna gebaarde dat ik mijn mond moest houden. 

‘Dat regel ik wel Cari. Laten we het doen. Gewoon nu.’

Ze had het nog niet gezegd of ze liep al op hem af.  Vol afgrijzen zag ik hoe ze elkaar kusten, hoe hij kneep in haar billen en haar tegen zich aandrukte. En ik zag ook hoe gretig ze zijn brutale omhelzingen beantwoordde. Met ingehouden adem hield ik me vast aan de beddenpost.

 

Ik keek toe hoe Bernhard haar op mijn bed legde en haar uniform bloesje opende, haar rokken omhoog deed en haar kousen afrolde. 

Anna had rode wangen en opende haar benen. Ze had haar keursje nog aan, zodat haar borsten opbolden en haar roze tepels bovenop glommen.

Dat Bernhard bepaald niet onervaren was bleek wel uit de snelheid waarmee hij te werk ging. Niet gehinderd door enige schaamte of onhandigheid manoeuvreerde hij haar bovenop zich  en wist tegelijkertijd zijn eigen broek los te knopen. Zowel Anna als ik hadden nog nooit een mannelijk geslacht gezien en hoewel ik eigenlijk niet wilde kijken, dwong de nieuwsgierigheid me naar het roodroze apparaat te kijken. Hij hield het rechtop, een glimmende ronde top ontblotend. 

‘Neem maar een likje Anna,’ zei hij met gejaagde adem. 

Ze keek even naar mij met een sardonisch glimlachje en boog zich naar voren. Met haar lippen getuit kuste ze zijn lid, stak voorzichtig haar tong uit en likte hem als een lolly. Bernhard legde zijn hand in haar nek en trok haar steeds verder naar zich toe. Vol verbazing zag ik hoe dat hele apparaat langzaam maar zeker tussen haar lippen verdween en steeds verder naar binnen schoof. Bernhard hielp haar door zijn heupen op en neer te bewegen en kreunde opgewonden. 

‘Doe je mee?’ siste hij  tussen de bedrijven door.  Anna keek niet op, maar stak wel haar hand naar me uit.

‘Ik...ik weet niet of ik...,’ stamelde ik, overweldigd door wat er allemaal gebeurde. Tussen haat en verlangen in was ik volledig besluiteloos en hing ik als aan de grond genageld nog steeds aan de beddenpost.

‘Als je mij niet wil, kun je wel Anna opwarmen toch?’ Bernhards stem was laag en gaf me het gevoel dat hij me bedreigde.

Ik keek naar de volle billen van Anna die omhoogstaken terwijl ze voorover gebogen hem naar binnen zoog als een volleerde minnares.

Aarzelend liet ik de beddenpost los, ging achter haar zitten en streelde haar warme zachte huid. Het was passen en meten, maar het lukte me om met mijn benen over de rand van het ledikant en mijn hoofd onder haar heupen te komen. Iedere keer als ze zich naar voren boog, ging haar kont omhoog. Ik ontdekte in dat ritme hoe ik mijn vingers in haar kutje kon doen, zodat ze als het ware mijn hand bereed en mijn vingers in en uit haar gleden. Ze was nat en haar labia waren gezwollen. Hoewel ik haar heerlijke vrouwenvlees al tientallen keren had bemind, leek deze avond wel of ik haar voor het eerst echt proefde en vroeg ik me af of de geilheid die ze voelde voor een man anders smaakte dan de geilheid voor een vrouw.

 

Ik likte haar op mijn best, gedreven door het gevoel van competitie met Bernhard. Zij zoog hem in haar lichaam, ik zoog haar in mijn hart, een voorbode voor het leven dat ons wachtte. Bernhard liet het zich welgevallen en trok haar op zich, klaar om haar te betreden.

Ik hield haar hand vast toen hij in haar kwam. Ze beet op haar lip en had haar ogen wijd open, het was de eerste keer dat iets groter dan mijn vingers haar lichaam binnendrong. In eerste instantie bood ze weinig beweging en weerstand, maar Bernhard trok zich niets aan van haar terughoudendheid en bewoog steeds sneller. Mijn blik werd onweerstaanbaar aangetrokken tot wat er tussen haar benen gebeurde, ik zag zijn lid in en uit haar bewegen, glimmend van haar vocht. Het duurde niet erg lang, zijn ballen trokken na enkele minuten strak en met een schreeuw kwam hij klaar. Anna lag daarna doodstil en keek naar mij. Bernhard rolde van haar af, rolde op zijn zij en viel in slaap. Kennelijk liet hij haar aan mij over om haar naar een orgasme te brengen.

Hij had zo lief en charmant en begaan geleken in het begin, maar nu kwam zijn ware egocentrische aard naar boven.

En hoewel ik opgewonden was geraakt door de aanblik van Anna, voelde ik geen enkele genegenheid voor hem. 

Ik streelde en vingerde haar, tot ook zij tot haar ontknoping kwam en hield haar in mijn armen.

‘Nu is er geen weg terug,’ fluisterde ze. ’Als het niet doorgaat, zal hij ons verraden.’

‘Er komt vast wel een nieuwe oplossing,’ zei ik, ‘nu zijn we in ieder geval voor altijd samen.’

Het vooruitzicht nog jaren zijn aanwezigheid in de slaapkamer te moeten verdragen was niet aantrekkelijk, maar ik wist dat zij en ik sterker waren dan wat dan ook.

 

Op de dag van het huwelijk is iedereen opgetogen. Vooral Anna en ik. Haar buikje is verborgen onder haar jurk die ik speciaal voor haar heb laten maken.  Het meest opgetogen ben ik over onze nieuwe tweede dienstmeid, die Anna en ik samen hebben uitgezocht. Anna heeft haar een van mijn korsetten gegeven, zodat ze een ongewoon slanke taille heeft.
‘Strakker An, nog strakker!’ moedigde ik haar aan bij het kleden in de ochtend.  De wangen van het meiske zijn blozend, haar ogen helder. Bernhard kan zijn ogen niet van haar afhouden.

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Thislexy (dinsdag, 31 oktober 2017 16:04)

    Heerlijk verhaal, Liza. Geeft de tijd waarin het speelt mooi weer. Prima invulling van de schrijfopdracht. Kortom: fijn om te lezen.

    Gr. Lex