Stemronde #8: Niemandskinderen

Niemandskinderen

Mijn moeder vond dat liefde voor één mens een doodzonde was. Zelf fladderde ze van de één naar de ander, een vlinder die in de loop der jaren steeds rafeliger werd tot er slechts een vormloos en van kleur verschoten omhulsel overbleef. Ze sliep in bed met tien anderen, mannen en vrouwen gelijk. Wie van de mannen nu precies mijn vader was wist zij niet, met het gevolg dat iedere man mijn vader was maar ik niemand papa noemde.  Ik hoorde nooit bij iemand, een niemandskind, net als Tristan.

Bij het college ‘Bedrijfskundige Basisprincipes’ zat hij naast me. Hij rook lekker en droeg een gestreken overhemd. Precies het type dat ze thuis omschreven als ‘burgermannetje’. Tijdens onze wekelijkse nazit in de kroeg, vertelde hij me dat hij al vroeg het huis was uitgegaan en zijn ouders niet meer zag. Voorzichtig sprak ik over mijn leven in de commune, ik had allang door dat mijn leeftijdsgenoten geen idee hadden wat het precies betekende. Hij reageerde echter positief en stelde veel vragen. 

‘Maar Zon,’ zei hij na een poosje, ‘heb je dan geen behoefte aan Echte Liefde?’ 

‘Die heb ik toch?’ zei ik stoer.  ‘Ik heb zelfs een heleboel liefde.’  

‘Ik bedoel, iemand voor jezelf. Die naar jouw ziel verlangt. Iemand waarmee je door dik en dun de wereld verovert. Ik wel, ik wil geen niemandskind meer zijn, ik wil bij iemand horen.’ 

‘Zo doen we dat niet bij ons, wij delen alles,’ zei ik beduusd. 

‘Lieve Zon van iedereen,’ zei hij zacht en streek even over mijn haar. 

Ik heb gelezen dat vrouwen  verliefd worden op iedere man die haar goed kan laten klaarkomen, maar dat geloof ik niet. Mensen worden verliefd om allerlei onnavolgbare redenen. Soms zelfs door een toevallige aanraking. Ik had in ieder geval honderden keren orgastische sex zonder ooit verliefd te worden en hoewel Tristan’s gebaar slechts een paar seconden van een mensenleven duurde, sloeg de liefde genadeloos toe.  Ik fantaseerde eindeloos over hem. Als ik wakker werd, hunkerend en geil en vochtig, vloeide zijn bijna tastbare aanwezigheid uit mij als de terugtrekkende zee, die mijn dromen meespoelde naar onmetelijke oceanen en mij leeg en verlangend op de kust achterliet. In de armen van mijn bedgenoten vond ik geen enkele bevrediging meer.

Vanaf mijn 18e woonde ik, met toestemming van het Communecomité, in de ‘Love-Room’, samen met drie jongens en twee meiden met wie ik de commune zou voortzetten. Ik had lang uitgekeken naar die eerste nacht. In een eindeloze trip, zwevend in een benevelde wereld, plooiden begerige lippen zich om mijn klit, kneedden ongeduldige handen mijn billen en bezorgden warme vochtige tongen mij mijn eerste orgasme. Die nacht werd ik ingewijd in het communeleven, een leven waarin mijn lichaam niet meer alleen van mij was. In de maanden daarna ontving ik mijn partners in iedere opening die we gaandeweg ontdekten. Mijn concept van liefde bestond uit onophoudelijke lust, mijn concept van vrijheid uit beschikbaarheid. En zo werd de stille roep van mijn hart langzaam verdreven door de schreeuw van mijn orgasme en de luide kreet om een volgende.

Tot Tristan. Bij onze eerste vrijpartij werd ik totaal overdonderd. Ik had het nog nooit met één mens gedaan en voelde me opgelaten toen hij me op zijn studentenkamer langzaam uitkleedde. Zoals ik was gewend ging ik recht op mijn doel af en nam zijn stijve in mijn hand, maar hij haalde deze weg.

‘Niet zo snel Zon, we hebben alle tijd.’ 

Hij ging naast me liggen, kuste teder mijn lichaam, fluweelde geile woordjes en streelde zich tergend traag tussen mijn dijen omhoog. Ik voelde zijn hardheid tegen mijn benen. Dat zijn warme rechte pik voor mij klopte, voor mij alleen, en naar mij verlangde en naar niemand anders, bracht me in vervoering.

‘Kijk me aan als ik in je kom,’ zei hij toen we langzaam versmolten tot één lichaam. Dit keer stond ik niet verlaten aan de kust, we tolden samen in de branding terwijl golven van liefde ons overspoelden. We deden niets bijzonders, niets dat ik niet eerder had gedaan. Maar ik raakte in extase hem in mij te voelen trillen en kronkelde onder zijn tanden op mijn tepels. Het zien van zijn vertrokken gezicht en het trage glijden van zijn nog warme zaad langs mijn billen, waren de eerste antwoorden op de vragen van mijn hart. 

Toen ik mijn verlovingsring liet zien, waren de rapen gaar. Mijn moeder riep onmiddelijk het Comité bijeen. ‘Kansloos, die onnozele ideeën over het huwelijk,’ schreeuwde ze terwijl ze nijdig een joint draaide. ‘Word je straks in een keurige baan bedrijfsbezit en dan ook nog huisvrouw spelen? Compleet gestoord!’

‘Mam, echt, je snapt er niets van, communes zijn zó passé,’ protesteerde ik, zonder veel succes.

Die avond trok ik bij Tristan in. Als niemandskinderen voelden we ons eindelijk iemand.