Mudan

‘Bestel jij maar wat verschillende gerechten Mudan, jij weet wel wat ik lekker vind toch?’

Mudan is stil en lijkt de kaart te bestuderen. Over haar brilleglazen heen kijkt ze me aan.

‘Eigenlijk weet ik niet zo zeker wat jij lekker vindt Sarah. Misschien moet je wat duidelijker zijn.’

 

Een klein verhaaltje, geinspireerd door een botanische tuin op vakantie.

 

‘Ze maken er ook thee van,’ glimlacht ze. ‘Van de Bai Mudan, de witte pioenroos. Ik kreeg het vroeger van mijn oma als ik ongesteld was en buikkramp had.’ Mudan nipt aan haar thee, haar brillenglazen zijn beslagen door de theedampen die langs haar gezicht kringelen. Aan de precieze manier waarop ze de kom vasthoudt kan ik zien dat ze vaak theedrinkt.

 

‘Dus eigenlijk heet je gewoon Pioenroos?’ Mijn gegrinnik komt geforceerd en kinderachtig over, maar ik heb geen idee wat ik anders had moeten zeggen. Haar aanwezigheid maakt me onzeker en nerveus, alsof ik op audientie ben bij een of andere prinses. Alles aan haar is zo lief en mooi, zo puur. Ik voel me een lompe zweterige boerin naast haar. Zelfs haar tenen die door de open sandalen naar buiten steken, liggen als elegante witte schelpjes op de zandbruine zooltjes. Mudan heeft niets in de gaten van mijn adoratie. Ze nipt en babbelt en met haar parelende lach, een zomerbries, verpakt ze deze middag  als een zilverkleurig kadootje.

 

Ze is het geadopteerde zusje van mijn beste vriendin die ook is geadopteerd en met wie ik al een paar jaar op een etage woon. Iedere week komt Mudan een keer bij ons eten.  Meestal kookt Shao dan iets traditioneel Chinees. Sinds hun ouders zijn verongelukt een jaar of tien geleden, houden ze zo de familieband in stand. Shao gedraagt zich als haar moeder, ze bespreken alle belangrijke beslissingen met elkaar. Zelfs hun verliefdheden en sexuele voorkeuren liggen met regelmaat tussen de jasmijnrijst en de Tja Sieuw op tafel. Hoewel haar onschuldige voorkomen anders doet vermoeden, is Mudan wijs voor haar leeftijd. In ieder geval wijzer dan haar oppervlakkige en feestbeestende studiegenoten. Ze studeert hard en veel en werkt daarnaast in het import/export bedrijf van hun oom.  Ik kan me niet herinneren dat ze naar een disco of een bioscoop ging en de bloemetjes heeft buitengezet met leeftijdsgenoten. Toch heeft ze af en toe een vriend of een minnaar. Dat vertelt ze nooit aan mij, maar wel aan Shao, die het dan later samenzweerderig aan mij doorvertelt. Waar ze precies die mannen opduikelt is zowel Shao als mij een raadsel, ik kan me niet voorstellen dat dit prachtige elfachtige wezen zich inlaat met de brute gasten waar Shao me van vertelt.  Naar horen zeggen begeeft Mudan zich af en toe in het duistere kinky circuit van de prive-feesten en haalt ze daar haar duistere onbekende minnaars vandaan. Shao zegt dat ze niet de meest gangbare sexuele voorkeuren heeft en snel te zijn uitgekeken op ‘reguliere sex’. Maar wat ze dan precies doet, weet Shao me niet te vertellen. Zo slaat mijn fantasie op hol en iedere keer als ze bij ons is geweest, stel ik me haar voor in allerlei situaties. Dat ze op een tafel in het midden ligt en ze wordt genomen door iemand terwijl iedereen toekijkt. Of dat ze op zo’n soort ‘Eyes Wide Shut’ feest rondloopt, met een strak korset en een masker.

Als ik zo naast haar zit zoals vanmiddag branden talloze vragen op mijn lippen, maar ik durf niet, echt niet.

 

Shao weet er niets van. Mijn verliefdheid op Mudan is een geheim, dat ik met niemand deel. Ik weet niet wat Shao wel of niet van mijn geheimen terugdeelt met Mudan, mijn avontuurtjes en mijn intiemste fantasieen. Stel je voor dat Mudan dat zou weten? Ik krijg het benauwd van deze gedachte. En dus houd ik mijn gevoelens geheim, zelfs voor Shao.

 

Deze middag is Mudan te vroeg hier. Shao is nog niet thuis van haar werk. We drinken thee, op onze groene bank, en we babbelen luchtig over niets en alles. Ik hoor de helft niet. Ik kijk alleen maar hoe haar volle lippen bewegen. Hoe mooi ze eruit ziet als ze haar hoofd een beetje schuin houdt. Ik droom helemaal weg bij de gebaren van haar handen, de nagels roze gelakt. Lief, ze is zo lief....

 

‘He, hoor je me niet?’ Nu pas dringt het tot me door dat ik echt niets heb verstaan van wat ze al een paar minuten aan het vertellen is. 

‘Aarde roept Sarah, come in Sarah!’ giebelt ze.  

‘Sorry hoor, mijn gedachten dwalen soms af. Wat zei je precies?’

‘Shao moet overwerken en komt later. Zullen wij samen wat eten, buiten de deur? Ik moet op tijd weer weg, dus...’

Ik stem toe, met kloppend hart. Waar moeten we het over hebben?

Mudan babbelt. Haar losse haar waait af en toe zachtjes over mijn arm. Ik ruik haar eau de cologne, dezelfde die Shao gebruikt om in haar haar te doen. Als Mudan praat, praat ze met haar hele lichaam. Haar handen, de mimiek van haar gezicht, de bijgeluidjes die ze maakt. Ze straalt energie  uit. Nu ze naast me loopt op straat, maakt ze af en toe zelfs een huppeltje als ze heel enthousiast wordt. Ik zeg niet veel, ik luister naar haar spraakwaterval en sla alle beelden die ze creeert op in mijn interne geheugen, voor later gebruik.

 

Aan tafel praat ze nog steeds. Om ons heen staan grote Chineze vazen, kitcherige katten met wuivende pootjes, waarvan ik altijd heb geleerd dat die helemaal niet Chinees maar Japans zijn, en plastic Boeddha’s in  goud of jade-kleur. Gerechten met onuitsprekelijke namen passeren mijn ogen en ik heb geen idee meer, alles is wazig om mee heen, ik luister naar Mudan en probeer de gedachten weg te duwen, gedachten aan haar op handen en voeten op een tafel, midden in een zaal, terwijl een grote bruut haar bij de haren vasthoudt en haar berijdt als een dekhengst. Zou ze kermen? Zou dat lieve gezichtje van deze pure onschuldige jonge vrouw, van genot vertrekken als ze komt? Ik knijp even mijn ogen dicht om het beeld van mijn netvlies te krijgen. 

 

‘Bestel jij maar wat verschillende gerechten Mudan, jij weet wel wat ik lekker vind toch?’

Mudan is stil en lijkt de kaart te bestuderen. Over haar brilleglazen heen kijkt ze me aan.

‘Eigenlijk weet ik niet zo zeker wat jij lekker vindt Sarah. Misschien moet je wat duidelijker zijn.’

Ik bloos tot achter mijn oren. Bedoelt ze nu wat ik denk dat ze bedoelt? Het zweet breekt me uit. Ik kan toch niet zomaar tegen het zusje van mijn huisgenoot zeggen dat ik háár lekker vind? 

Mudan’s ogen vlammen. Een soort duisternis daalt over haar neer, alsof haar onschuld voor mijn ogen wordt verzwolgen door een kokend verlangen.

 

Mudan legt de kaart neer en schuift haar vingers over mijn vingers op de tafel. 

‘Mischien moet ik jou maar bestellen Sarah,’ zegt ze. Ze lacht niet en haar toon is serieus.

‘Je lijkt me overheerlijk. Ik zou je mooi opgemaakt laten opdienen, op een ronde zilveren schaal. En dan zit je gewoon op je knieen, rechtop, zodat je borsten goed uitkomen. Misschien laat ik je tepels wel extra roze kleuren met rozenparfait, zodat iedereen een likje van je kan nemen. Na mij dan natuurlijk, ik zou als eerste je tepels aflikken.’

Ik staar haar verbijsterd aan. Mudan houdt mijn hand stevig vast als de ober naast ons tafeltje verschijnt. Ze wijst met haar vrije hand wat gerechten aan op de kaart en zegt iets in het Chinees. De ober schrijft mee, niet de nummertjes van de gerechten zoals ik ze wel eens zie doen. Hij schrijft chinese karakters en luister aandachtig naar haar, knikt en herhaalt klaarblijkelijk af en toe wat ze heeft gezegd. Als ze klaar is knikt ze even en wuift hem dan weg. De ober rent, voor haar.

 

Mudan is ineens geen hardwerkende studente meer, niet het kleine zusje van Shao, niet mijn onschuldige lieve prinses. Voor mij zit een Vrouw, die gewend is te nemen wat ze wil. En hoewel ik ruim zes jaar ouder ben en verliefd werd op haar schattigheid, verword ik in enkele minuten tot haar pronkstuk en wil ik ook niets liever dan op haar zilveren schaal knielen en wachten tot ze een likje van me neemt. Mijn maag trekt samen bij het vooruitzicht.

 

‘Waar waren we Sarah,’ gaat ze verder alsof er niets aan de hand is. ‘Oh ja, over jouw smakelijke tepels.’ Hoewel ze praat alsof we het over de nieuwe outfit hebben van Shao die ze in de uitverkoop heeft gekocht, zijn haar woorden indringend en doelgericht. Haar grip op mijn hand verstevigt. Ik weet niet wat ik kan zeggen, maar mijn glimmende ogen verraden wat mijn mond niet uitspreken kan. Ik leg mijn vingers zacht op haar hand en streel de randjes van haar roze nagels.

 

‘Sarah, ga met me mee dit weekend. Er is een heel speciale party, ‘t is maar een uurtje rijden. Je mag mee als mijn lekkere hapje. Iedereen mag je een beetje proeven, maar ik ben de enige die jou zal eten, begrijp je?’ Het klinkt alsof een ‘nee’ gewoon geen optie is.

‘En Shao dan?’ vraag ik verlegen. 

Mudan leunt een beetje over de tafel, verlegt haar hand naar mijn pols en trekt me zo dichterbij.

‘Denk je echt dat ze moet overwerken?’ zegt ze bijna honend. Haar ogen priemen door haar brilglazen heen en kijken me doordringend aan. ‘Hoe vaak is ze te laat gekomen als ik kwam? Nou?’

Ik zoek koortsachtig in mijn geheugen. ‘Nooit...’ fluister ik.

‘Precies. Nooit. Maar vandaag wel. Omdat ik je wil hebben Sarah. En Shao dat goed vindt. Ik denk zelfs dat ze wel mee zal gaan dit weekend. Om te kijken hoe ik van jou ga genieten.’

Ik kijk haar geschokt aan. ‘Maar...jullie zijn toch...wat?’

 

Ze lacht weer, bijna sardonisch. ‘Wij zijn wat? Niets zijn wij, geadopteerde zusters, dat is alles! Zusters in lust, zal ik je verklappen. We waren al tien toen we hier kwamen, weet je toch? We zijn altijd Chinees blijven spreken met elkaar. We deelden onze kamer en, dat wisten mijn ouders natuurlijk niet, later ook onze bedden. Shao mag dan officieel wat ouder zijn, maar ze heeft zich altijd onderworpen aan mijn ideeen en mijn...behoeften. En nu ben jij mijn behoefte. Shao heeft je gevoerd met mysterieuze verhalen over mij. Omdat ik dat wil. Ga me niet vertellen dat je niet fantaseert over mij, ik zie het echt wel aan je. Zo zit dat dus.’

 

Ik durf haar eindelijk aan te kijken. Haar schattigheid is weggesmolten onder haar smeulende jagersblik. Ik voel me klein, heel klein, en knik langzaam 'ja'.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Jor Adam (dinsdag, 08 augustus 2017 10:21)

    Wat een verrukkelijk verhaal Liza!
    Hopelijk is dit het aperitief voor tenminste een acht-gangen diner.