OH, my ass, once again

Van de week was ik in Amsterdam voor een fotoshoot. Het is er warm, warmer dan in mijn thuishaven. Mijn strakke zwarte rok maakt dat alles broeit wat eronder verschuild is. Over mijn haltertopje heb ik een bolerootje aan, om er nog een beetje gekleed uit te zien. Een Liza wil natuurlijk wel een beetje leuk aankomen op zo’n shoot, dat begrijp je. Maar het zweet breekt me uit en loopt in een zacht straaltje vanuit mijn nek langs mijn schouder en rug. Griezels! Ik hou van zweet, don’t get me wrong, maar zo aankomen met een plakrug...nee, dat niet natuurlijk.

Het jasje gaat uit en verfrist stel ik mijn blote rug op richting middagzonnetje terwijl ik op de tram wacht.
Dit is Amsterdam. ‘Pssst, hé, lekker ding...’ komt me tegemoet.
Goed voor mijn ego, dat ik word nagefloten of opmerkingen krijg. Ik glimlach zelfs terug (terwijl ik stevig doorloop): ‘Make my day Joker...’

In de tram zit ik naast een keurige dame.  Ze is gekleed in een donkerblauwe lange broek, een wit bloesje en stevige verstandige schoenen.  Ik herken ze uit duizenden, deze types. Gereformeerd, dat kan haast niet anders.
‘Wat moet zij in Amsterdam?’ vraag ik me af. Het Babylon vol van zedeloosheid en alles wat God heeft verboden.
‘Vind u dat nou niet verschrikkelijk?’ vraagt ze zomaar ineens. ‘Dat mannen zo naar u kijken? Respectloos hoor. Maar ja, met al die culturen tegenwoordig vervagen onze normen. Maar wellicht zou u zich wat rustiger moeten kleden, dan geeft u minder aanleiding.’

Ik ben er stil van. Ze zegt een heleboel nare dingen in één zin. Ik voel een ernstige acute allergische reactie opkomen. Wil ze nu voor mijn rechten opkomen of spreekt ze me nu aan op mijn veronderstelde losbandigheid?  En heeft ze het over de jeugdcultuur of de verschillende kleuren om ons heen?
‘Het schijnt dat ze het willen verbieden, hier in Amsterdam, dat fluiten en roepen,’ antwoordt ze op mijn zwijgen. Ik raak nog sprakelozer dan ik al was.
‘Ik zou het anders missen, als ik geen sjans meer heb op straat,’ zeg ik uiteindelijk.
De mevrouw trekt haar wenkbrauw op en perst er een ‘Oh’ uit. Stuurs kijken we allebei de andere kant op. Al zitten we naast elkaar, haar wereld en de mijne liggen verder uit elkaar dan Toenzoegië en de Noordpool. Haar 'Oh' heeft een geheel en andere betekenis dan de 'Oh' fotoshoot waarnaar ik op weg ben. Vreemd, hoe de wereld die wij delen er voor beiden zo anders uitziet.

De Oh-fotoshoot is top. Zes erotica-schrijfster worden geportretteerd. Bijna alle dames ken ik online, het is enig om enkele van hen in levende lijve te ontmoeten en wat ervaringen uit te wisselen. Rebecca Robijn bijvoorbeeld, mooie en leuke vrouw! De visagist doet een goede job en maakt ons dames klaar voor de foto. Ik ga voor het eerst zonder pruik op de foto, wat bloter voelt dan mijn kont die uitgebreid wordt uitgelicht. ‘Lang leve mijn kont!’ denk ik weer, ze is ondertussen nog meer mijn handelsmerk dan mijn roze haar. Mijn kont mag gevierd worden, ze is iets groter gegroeid onder de aandacht die ze kreeg het afgelopen jaar. Mijn roze haar ligt onderwijl in een verschoten doos onder mijn bed. 

Onderweg naar huis, in de trein met eyeliner en pancake nog op mijn gezicht en mijn bolerootje weer aan, moet ik even denken aan de tram-mevrouw. Ze zal een rolberoerte hebben gehad, al die bloterige dames bij elkaar in standje erotisch op een enorm wit bed. Zou ze gelukkig zijn? Wie ben ik om daarover te oordelen? Het lijkt me niet makkelijk, jezelf altijd in zedigheid te verhullen. Hoe langer je sexualiteit onderdrukt, hoe minder sexy je je voelt, weet ik.  En andersom natuurlijk. En uit ervaring weet ik ook, dat als je je sexualiteit niet vindt, je een stukje levenslust kwijtraakt.

Waarom zijn we er toch zo bang voor en waarom zoveel afkeer? Mijn collega-schrijfsters hebben het er net zo lastig mee als ik. Er zijn geen antwoorden, alleen maar keuzes. De keuze om je vrouwelijkheid te vieren en te beleven bijvoorbeeld. En natuurlijk wil ik niet alleen gezien worden als draagster van borsten en billen, maar als een complete vrouw met ambitie en verstand en talenten, die ook borsten en billen heeft.

Als ik nooit meer sjans zou hebben op straat en een mensch beboet kan worden omdat hij/zij de ogen uitkijkt of een opmerking maakt (iets van een geheel andere orde dan handtastelijkheden, bedreiging, ongewenst aanraken etc)...ik weet niet of dat een wereld is waarin ik me thuisvoel. 

Hoe dan ook, over een maandje of twee sta ik in Oh-Magazine. Met mijn kont, hoe anders. En daar ben ik rete-trots op.