6e ronde: Zijn of niet

Zijn of Niet

‘Tantan, als we niet meer van elkaar kunnen genieten, hoeft het voor mij niet meer,’ zegt Justin zwakjes. Aan de rand van zijn bed leg ik mijn hoofd op de witte deken en luister naar zijn zware ademen. Hij is ver weg, in neverneverland, waar alleen de contouren van onze verrukkelijke jaren door het membraan rondom zijn herinneringen binnendringen. 

‘Geen enkele opwinding Tanja, emotionele of fysieke shock kan fataal zijn,’ zei de zaalarts. Sindsdien drijven we op de stroperige traagheid van de tijd. Ik mis hem vooral  ’s nachts, wanneer ons bed groter lijkt dan de oceaan en ik worstelend verdrink in de golven van mijn verlangen.

‘Just, dat gaat toch niet, je lijf kan dat niet aan,’ zeg ik verdrietig. 

Mijn vingers strelen desondanks zijn bovenbeen. We kijken allebei naar de dunne deken die schaamteloos het rijzen van zijn erectie onthult.  

‘Ik ga toch, sooner or later. Waarom niet nu, met jouw heerlijke lippen om me heen, zoals vroeger?’  Er ligt een duidelijk verzoek in zijn uitgeputte stem. 

Natuurlijk weiger ik, maar later thuis bedenk ik me dat hij gelijk heeft. Als de dreiging van de dood ons weerhoudt te leven nog voor wij zijn gestorven, wat is onze tijd hier dan waard? 

***

Zijn pik pulseert in mijn hand, op het ritme van zijn door begeerte veroorzaakte ademnood.

‘Doe dan Tan,’ hijgt hij met koudblauwe lippen, ‘ik wil spuitend in jou ten onder!’ 

Ik overwin mijn angst hem te verliezen, breng mijn gloeiende mond naar de plaats waar ik hem vasthoud en glijd vochtig over zijn schacht. Mijn speeksel is als wijwater in de bediening met het laatste sacrament.

De idee dat Justins’ grande finale  ons lijden verlicht, maakt me verwarrend geil. Met mijn hand in mijn slipje zuig ik hem hongerig naar binnen, tot zijn gezwollen lid trilt in mijn keel en mijn clitoris me in dezelfde trilfrequentie op het randje van een orgasme brengt. 

Hij staat al aan de overkant van het ravijn, maar voor een betoverend moment ontmoeten we elkaar in het midden, zwevend in een vacuum dat geen leven en geen dood onderscheidt. Ik bevochtig zijn uitgedroogde lippen met de warme sappen van mijn dijen. Hoewel ik weet dat zijn hart zal instorten en het mijne zal breken, wil ik niets liever dan zijn gezicht zien verkrampen als hij komt,

Justin schreeuwt als hij spuit - ik laat me er niet door afleiden en slik zijn zalvende levenselixer in vreugde. Zijn zaad leeft nog in mij als hij me verlaat om te sterven.  Allebei op weg naar ons eigen hiernamaals, kruisen onze ogen in een dankbaar afscheid.  

Het meedogenloos oprukkende duister wordt langs de blindering van het raam door de ochtendzon aan diggelen geslagen.