Liza Daen
We zijn op de helft: de vijfde ronde. De opdracht gaf veel ruimte deze keer, dat was fijn schrijven! De opdracht was, in 450 woorden, een erotisch verhaal vanuit het perspectief van een toevallige voorbijganger te schrijven in de stijl van 'show don't tell'. Eerst lag er een verhaal van 950 woorden, de pijn zat deze keer niet in de inspiratie maar een steelhoudend verhaal met 500 woorden in te korten. Ik was blij met het verhaal toen ik het indiende en nog veel blijer toen ik hoorde dat het publiek me als eerste had gestemd! De ronde gewonnen en nu de 2e in het klassement. Joehoe!
Een keurige mevrouw
Voorbij de langsflitsende betonpalen, reizen frisgroene weilanden in de verte kortstondig met me mee.
‘Het was ook lente toen ik mijn grote liefde ontmoette. Ach, zo’n mooie tijd,’ zegt de dame tegenover me.
‘Een prachtig seizoen om een liefde te vinden,’ antwoord ik beleefd.
‘Hij was niet mijn eerste hoor, ik was nogal wild, maar wel mijn eerste líefde. Dat heb ik Karel natuurlijk nooit verteld.’
Ze heeft rimpeltjes om haar keurig gestifte lippen en draagt een chanel-achtig mantelpakje; ik kan me bij haar niets ‘wilds’ voorstellen.
‘Iedereen maakt wel een wildere periode mee,’ zeg ik, ‘dat is tegenwoordig heel normaal.’
‘In mijn tijd was dat niet anders. Maar alles moest stiekem, op de achterbank van een auto ofzo.’
Ze giechelt bij de herinnering.
Nieuwsgierig vraag ik hoe dat met Karel ging.
‘Karel was een briljante wiskundestudent, ik serveerster in de mensa. Na een paar weken gingen we wandelen, precies in zo’n weiland als dát. We liepen hand-in-hand en hij vroeg of ik wilde zoenen. Niemand had dat ooit gevraagd hè, dat was nieuw.’
‘En toen?’ wilde ik weten.
‘Dolverliefd lagen we in het gras en hij kuste me overal, zo onder de blauwe lucht.’
Samenzweerderig voegde ze toe: ‘O-ver-al hè! Ik had nog nooit mannenlippen op mijn...vrouwendelen...gevoeld, ik was in de zevende hemel!’
We blozen tegelijkertijd, geprikkeld door het beeld dat we nu allebei voor ons zien.
‘Bent u met hem getrouwd?’ Ik wilde niet dat het verhaal zou eindigen.
‘Kind, het was begin jaren zestig. Wiskundestudenten trouwden niet serveerstertjes,’ zegt ze weemoedig.
‘Wat erg! Zag u hem dan nooit meer?’
‘Een heerlijke lente lang hebben wij in dat gras gelegen. Hij heeft me ontmaagd, niet lichamelijk hoor, meer in lustelijke zin. Ik vond seks heerlijk, maar wist niet eens dat vrouwen konden klaarkomen. Door Karel ontdekte ik een nieuwe wereld. Ik ben nooit vergeten hoe dol ik was op zijn ‘mannelijkheid’. Zo fier en strak,’ fluistert ze. Zich plotseling bewust dat het een vreemd treingesprek is voor volslagen onbekenden, zwijgt ze verder. Voor ze uitstapt kust ze me op mijn wang.
Doezelend zie ik ze voor me in dat weiland. Ik moet telkens denken aan zijn fiere mannelijkheid, die hij haar keurige lippen aanbiedt. Gedachten aan haar tong, vochtig cirkelend langs de top, en een rode lippenstiftrand op zijn schacht laten me niet meer los.
Lopend naar mijn lief vanaf het station, geurt het lentegras me uitnodigend tegemoet.
Reactie schrijven
Liza Daen (zondag, 17 september 2017 23:52)
Het commentaar van enkele lezers:
Dit verhaal bestaat uit een vrij lange expositie – de dame vertelt in details over hoe het vroeger was, niet echt ‘Show Don’t Tell.’ Hier komt bij dat het erg onwaarschijnlijk is dat dit gesprek spontaan of toevallig in de trein ontstaat. De laatste paragraaf is wel interessant, daar word ik als lezer geprikkeld om te fantaseren over deze dame.
het beeld van de treinreis is mooi beschreven en de ‘beschaamde verlegenheid’ van de vrouw komt mooi naar boven in de dialoog. Sommige zinnen lopen niet helemaal lekker en halen daardoor de vaart weg uit dit verhaal.
Prachtig verhaal. In de eerste zin weet je als lezer direct dat de hoofdpersoon in een trein zit, zonder dat je dat zegt. Dan weet je dat het voorjaar is, door wat de dame zegt. Dit is wat ‘show, don’t tell’ hoort te zijn. Ook wordt de emotie van de situatie duidelijk: het is ongemakkelijk, maar ook opwindend om een ontboezeming van een wildvreemde te horen. Het prikkelt de zinnen van beide personen. Kudos!
Een van mijn favorieten, mooie opbouw, helder verteld, beeldend. En een rode lippenstiftrand … Liza?
Prachtig, die herinneringen aan vroeger. Heerlijk om te lezen dat de “extra belegen” meisjes van nu, in een grijs verleden ook ondeugend zijn geweest. De zin: “zijn fiere mannelijkheid, die hij haar keurige lippen aanbiedt” vind ik niet alleen briljant gevonden, maar ook super komisch. Top gedaan.
Voldoet volgens mij ook niet echt aan de opdracht. Waar is de toevallige voorbijganger in dit verhaal?
Geen punten, maar wel een eervolle vermelding voor het verhaal “Een keurige mevrouw.” Een heel mooi geschreven verhaal dat me ontroerde. Ik vond het alleen niet genoeg ‘show, don’t tell’. Dialoog kan bijdragen aan het laten zien van emoties, maar een valkuil is dat je je personages het verhaal laat ‘vertellen’ via de dialoog. En dat is in mijn ogen teveel het geval bij deze inzending.