Verboden Vruchten

Het zal u niet zijn ontgaan, het thema van de boekenweek 2017: Verboden Vruchten.

Ineens rollenbollen de knappe auteurs en autrices giebelend over elkaar heen om elkaar af te troeven met hun moderne opvattingen. Ik erger me er kapot aan, als ik eerlijk ben. En dan nog het meest aan de beschamende commentaren van de media.

Toegegeven: zo’n thema weekje doet het goed voor onze branche, de erotica.  Plotseling is het helemaal hip en happening. Met stalen gezichten beweren incrowd dames en heren dat ze altijd al waren geinteresseerd in, en dat ze natuuuulijk ook vinden dat.... Boekhandels richten hun etalages in met gekouste plastic mannequin-benen en manden vol met overvloedig fruit. En ik zag zelfs een snel plaatje voorbijkomen van een stipteasende dame op het podium bij het boekenbal.  Je zou er haast van denken dat we eindelijk de tolerantie hebben bereikt.

Ik was trots op Katja Schuurman, die echt een goed verhaal had over het lezen en schrijven van Erotica. Ze liet zich bepaald niet uit het veld slaan door de schaapachtige onnozelheid die haar omringde, die haar oprechte enthousisme direct in het ranzige poogden te sturen.

Katja zelf schreef er geen voetnoot aan, aan die mooie erotische stukjes die ze bij elkaar redigeerde. Maar dat deed er natuurlijk niet toe. Het feit alleen al dat ze haar – door hardwerken zuur verdiende – bekende naam hieraan verbond (goede marketing!) was natuurlijk al ranzig genoeg. 

Hoezee voor Katje, die als een van de weinigen gewoon durfde zeggen, boven alle literaire verhevenheid en opgeblazen poeha uit, dat het lezen van erotica gewoon geil is. En het schrijven trouwens ook. En dat daar helemaal niets mis mee is, sterker nog, dat het getuigt van menselijkheid. De bloemlezing wordt een bestseller, for sure. Na een paar dagen zijn we nu al aan de derde druk.

Dus waarom erger ik mij zo, lieve lezers?  Het is toch fijn dat de erotica eindelijk een podium krijgt? En dat iedereen het er over heeft? Zeker, dat is waar. 

Maar ik erger mij, niet zozeer aan het thema alswel aan de hypocrisie van veel van de deelnemers en uitvoerders. Aan die boekhandels die de erotica terzijde schuiven en geen plaats geven in hun winkel, aan de uitgevers die het amper durven promoten, aan de recescenten die het neerbuigend afdoen als ‘teveel porno’. En die nu staan te dansen op de tafel en met droge ogen beweren dat ze altijd al... en op het boekenbal kwijlend naar een dansend dametje kijken alsof ze er nog nooit een hebben gezien. Lang leve de geilheid, het wordt eindelijk gevierd. 

Dus waar zijn al die andere heerlijke mooie schrijvers, naast de incestueuze incrowd? 

Die al jaren en jaren en jaren worden geweerd bij de uitgevers, de boekhandels en exposities? 

Die worden geridiculiseerd en genegeerd, omdat erotica niet literair zou zijn? Omdat het ‘grote publiek’ zich storen zou aan al die vulligheid? Het is gewoon weer hetzelfde kringetje, met dezelfde titels. Het is dezelfde kwijlerigheid, lacherigheid, overdreven ‘open minded doen’ als altijd. En morgen? Morgen als het thema is weggeebd, staan wij erotici gewoon weer onder en achter de toonbank. En krijgen de onbekende debutanten (en gevestigde auters) dezelfde brieven, van dezelfde uitgevers: 

‘Het is mooi en goed geschreven, maar past niet in ons fonds.’ ‘Te gewaagd voor ons publiek’. Niemand steekt zijn nek uit. Daarom dus, daarom ben ik geërgerd. 

En daarom bestaat EroScripta. Omdat de erotica ALTIJD van waarde is, omdat de erotici ook gewoon retegoede verhalen schrijven.  Het hele jaar door.