De kracht van verlangen

Als ik menstrueer, doe ik niet aan sex. Waaaat?????

Echt waar! Niet dat mijn lustgevoelens dan minder zijn, maar op de een of andere manier ervaar ik  deze periode als een  ‘çleaning up’ van mijn lichaam en mijn geest begeeft zich en passant daarin mee.

Er zijn nog zoveel andere leuke en heerlijke dingen die je kunt doen zonder dat penetratie door de rode zee hoeft plaats te vinden. Maar hoe vrijgevochten en openminded ik ook ben, ik vind dat gewoon minder prettig. 

Met de beperking van het vrije bewegen door het landschap van lustige mogelijkheden ga ik frustratie uit de weg en doe ik dus liever helemaal niets. Ik weet, ik ben daarin kansloos truttig.

Zo’n korte periode van onthouding heeft eigenlijk iets heel moois. Een soort fysieke en emotionele bezinning, een rustpunt in het hectische leven dat ik leid, een moment om de kracht van verlangen tussen Lustgenoot en mijzelf te ervaren.

Gelukkig verkeer ik niet lang in de menstruele fase, binnen een paar dagen is het over. Ik merk dat niet alleen fysiek maar ook mentaal. Daarna treed ik met hernieuwde energie de Lustige wereld weer tegemoet.  Bijproduct van mijn conservatieve houding ten opzichte van de maandelijkse stonde is dat ik daags na de natuurlijke rustpauze als een adhd-er door het leven stuiter.

Vriendin merkte het op. “Heb je iets geslikt ofzo?” 

Ik vertelde dat mijn menstruatie net voorbij was en ik derhalve nogal last had van langsvliegende visioenen en oplaaiende energie en ik nog even wachten moest voor Lustgenoot voorhanden was. Vriendin viel bijna van haar stoel. Ze is al meer dan 15 jaar gelukkig getrouwd moet u weten, en als dat al niet bijzonder genoeg is, is ook haar sexleven nog bloeiend en boeiend. 

“Mijn vent trekt zich er niets van aan! Die vaart door iedere zee!” 

Ze vond het belachelijk dat ik me door zoiets natuurlijks laat weerhouden. 

“Als het jeukt, moet je krabben schat,” zei ze, niet erg romantisch maar oprecht en welgemeend.

In de trein naar huis dacht ik er over na. Vriendin is een echte hedoniste. Ze geeft toe aan haar verlangens waar en wanneer ze dat wil, of dat nu een reep chocolade betreft of een lustig intermezzo met haar echtgenoot op de keukentafel.  Daar is iets voor te zeggen natuurlijk en ik vind haar energie daarin fantastisch.

Hoewel ik een opgewonden standje ben, heb ik een behoorlijk zwak met smachten, met verlangen, met het opbouwen van de spanning en uitkijken naar elkaar. Voor mij hoeft niet iedere behoefte ter plekke te worden bevredigd, sterker nog, het uitstellen van de bevrediging is een lustige bekoring in zichzelf. Naast mijn Lustgenoot liggen en vieze praatjes met elkaar houden zonder elkaar aan te raken, wetende dat je over een paar dagen hongerig elkaar verslinden zult, heeft iets bijzonders.  Het verlangen doet het liefdesvuur hoog oplaaien.

De kracht van het verlangen als voorspel ervaar ik niet alleen in die paar dagen dat ik uit de actiematige roulatie ben.  Lustgenoot is bijvoorbeeld weleens een paar dagen, of een paar weken, in het buitenland of behept met andere drukkigheden. Zo ook as-we-speak. 

De eerste paar dagen heb ik daar niet zoveel last van: het leven dendert door en raast in haar gebruikelijke dynamiek gewoon verder. Maar naarmate de tijd vordert, voel ik heel bewust zijn afwezigheid. Met name in de nacht, in het ineens veel te grote bed, vlamt het verlangen op. 

Ik begin te dromen van heftige en heerlijke vrijpartijen, ik word wakker met een ‘jeuk’ die door zelf te ‘krabben’ niet meer wordt opgelost. Ik verlang naar zijn handen, zijn armen om me heen, zijn warme rug om tegen aan te liggen en zijn stem die door me heen gaat.  Ik mis zijn klankbord, zijn raadgevingen, zijn humor, zijn lijf, zijn...kortom, ik mis hem. 

Het heeft wel wat, hem missen. Het besef wat en waarom je iemand mist, zet alles weer in perspectief en geeft weer een rangorde aan wat er echt toe doet. 

Het vooruitzicht hem weer te zien, de spanning die ik daarbij voel, de verrukkelijke fantasieën die dagelijks en in de nacht door mijn hoofd heen dansen (en die ik hem wel vertel via app natuurlijk), de hartstochtelijke berichtjes die wij uitwisselen, de opdrachtjes die ik tussendoor van hem ontvang, de honger die door mijn lichaam raast: het maakt dat ik me verbonden met hem voel  en we een enorme voorpret hebben.

De kracht van verlangen, het heeft waarde. In het Spel der Spelen is het opbouwen van de spanning en het voeden en benutten daarvan een heerlijke element in de Lusten.  Het nemen van tijd en ruimte om het smachten aan te wakkeren verhoogt de honger, de geilheid en de feestvreugde in huize Daen. 

Dit gezegd hebbende, erken ik wel dat de eenzame geilheid soms zo hoog oploopt, dat ik niet ontkom aan kleine intermezzo’s op onbewaakte momenten. Het bad, de file, de kerstborrel...het zijn uitstekende momenten om uit het zicht het fysieke verlangen voor even te verlichten en de broodnodige energie gaande te houden. Ik kan dat. In de file of op het damestoilet. Om daarna met een opgewekte edoch wazige glimlach me te mengen met het publiek op de vergadering.

Hoe leuk om Lustgenoot op afstand daarvan deelgenoot te maken, te tergen met kleine fotootjes, te vertellen wat ik aan het doen ben, het verlangen aan zijn zijde aan te wakkeren en daarmee ook van mijzelve. Honderden kilometers van elkaar verwijderd app-sex te hebben of samen een filmpje te kijken met de idee dat ‘wij dat straks ook gaan doen’. Brrrrr, heerlijk!

Afijn. De kracht van het verlangen dus. Een fantastisch voorspel. 

Zodra Lustgenoot weer binnen handbereik is, vermoed ik dat de kerstboom er even het zwijgen toe doet en wij een dagje niet bereikbaar zijn. Dus mocht u mij missen...