Kadootje

Waar denkt u aan bij het woord kadootjes? Aan mooie glimmende pakjes met een strik erom? Aan surprises en sinterklaas gedichten waarvan de tranen u in de ogen springen? Aan elegante papiertjes op het hoofdkussen?

Eerlijk gezegd ben ik niet zonder meer gek op kadootjes. Ik word er wat ongemakkelijk van. Het schept wederkerige verwachtingen, ofzoiets. Een kadootje krijgen voelt heel intiem. 

Zelfs als een collega iets voor me meeneemt bij de lunch, zal ik dit tot de laatste cent terug betalen. Ik hou er niet van iemand iets ‘schuldig’ te zijn, het verstoort de verhoudingen.

Er zijn uitzonderingen. Zoals de fantastische goody-bags die ik heb gewonnen bij de EWA erotische schrijfmarathon, in 2015 als eerste en in 2016 als tweede. De tassen zaten overvol en met plezier heb ik ze ontvangen en uitgepakt. Eerlijk is eerlijk: het voelde als een beloning voor al het harde werk wat tien schrijfrondes met zich meebrengt.
Uitzonderingen zijn ook de vol liefde en aandacht gegeven attenties van mijn geliefden. Ik word er verlegen maar ook heel blij van.

Voor mij is Het Leven, hoe cliché, het enige echte kadootje wat ik zonder bezwaar ontvang in dankbaarheid.
Mijn moeder knuffelen. De geur van een nieuw boek. In de koude ochtend lopen achter het kleine bipsje van heer Ziggel. Wakker worden met de Odol van Lustgenoot tegen mijn kont. In slaap vallen met mijn borsten tegen zijn warme rug, luisterend naar zijn ademen. Bij de open haard een blogje schrijven. Lentekriebels krijgen als ik de eerste bloesem zie. Voor de eerste keer na de zomer mijn kousen met HeleHogeHakken dragen. Verdwijnen in een universum van een lustig orgasme. Van die dingen. Pure kadootjes.

Levenslust, mijn lieve lezers, zit in de kleine dingen. Hele kleine dingen die niets hoeven te kosten en geen verplichtingen scheppen. Levenslust is wederkerig in zichzelf. Het vraagt niets anders dan het te beleven. En het is gratis verkrijgbaar, altijd en overal. Denkt u daar eens aan, als u bijna wordt verzwolgen onder de grote stapels sint- en kerstgedoe.