Ronde 10: De Finale

2e plaats:
EWA Erotische Schrijfmarathon.

De Finale, daar leef je naar toe. In de maanden tussen februari en november passeert het leven en kun je in hindsight alle hoogte-en dieptepunten verbinden aan de verhalen die je schreef.
Een bijzondere, een moeilijke, een prachtige reis.

De opdracht luidde: schrijf een erotisch spookverhaal van 1200 woorden. Nooit eerder heb ik zo gezwoegd op een verhaal, zo scherp naar ieder woord gekeken, zo veel gesleuteld aan de verhaallijn, zelfs niet voor de Finale van 2015 (die ik heb gewonnen). Lees hier de complete uitslag!

Mijn verhaal gaat over de bijzondere Yoshitoshi Tsukioka, een Japanse kunstenaar die prachtige dingen maakte en van wie ik al heel lang een fan ben. Ook Paul Binnie, die in mijn verhaal een kleine rol speelt, bestaat echt en heeft ook de betreffende prent "Yoshitoshi no Bakemono" gemaakt.

Mijn finale verhaal ligt me zeer aan het hart; het is heel persoonlijk en ik ben er trots op. Lees hier alle inzendingen! Dank jullie allemaal voor alle stemmen en de steun. Lees en geniet! 

Yoshitoshi's Poort naar de Hemel

In mijn tweede jaar aan de UCL Slade School of Fine Art gingen we naar een tentoonstelling van blokdrukkunstenaar Tsukioka Yoshitoshi. Hoewel het een drukke projectweek was, wilde ik mee vanwege mijn interesse in shunga, Japanse erotische blokdrukprenten. Zwelgend in een gebroken hart was ik Nederland ontvlucht en had mezelf begraven in mijn studie; de afleiding zou me goed doen. 

De tentoonstelling betrof de serie ‘New Forms of Thirtysix Ghosts’, die Yoshitoshi maakte tussen 1889 en zijn dood in 1892. De prenten hingen op volgorde aan de muur en vormden een soort kaart die de weg wees door zijn gekwelde ziel. Het was indrukwekkend hoe hij met houtsnijwerk en drukinkt zijn ‘weltschmerz’ blootlegde en daarmee tegelijkertijd iets erotisch opriep. De verbinding tussen dat lijden en erotiek activeerde onverwachte obscure gevoelens.

In een ruimte verderop hingen werken van hedendaagse kunstenaars die waren geïnspireerd door Yoshitoshi. De prent van een naakte man, met een rugvullende tatoeage van gruwelijke spoken en demonen, raakte me. 

De sublieme blokdruktechniek en de titel ‘yoshitoshi no bakemono’ (Yoshitoshi’s ghosts) duidden erop dat deze kunstenaar die verbinding echt begrepen had. Zijn Engelse naam, Paul Binnie, verbaasde me. Zelfs weken daarna nog resoneerde de prent in mijn gedachten. Ik besloot Paul te bellen.

‘Mister Binnie, this is Annabel, a Dutch art student. I have a special request, could we meet up?’ 

Hij reageerde verrast maar positief en een week later zat ik in de trein naar Edinburgh om  ‘Yoshitoshi’s ghosts‘ op mijn rug te laten tatoeëren. We kwamen overeen dat Paul de prent in vier sessies zou naschilderen op mijn lichaam, waarna een bekende tattoomeester, Bob, het geheel met tattoonaalden zou overtrekken. 

De koele inkt die vanaf de Japanse penselen op mijn rug vloeide en de snerpende pijn van Bob’s naalden overstemden alle hersenschimmen die ik meedroeg. De nabloedende sporen moesten eerst goed genezen en ingepakt in folie sliep ik onrustig op mijn buik. 

Midden in de nacht werd ik verward wakker. Het was net of ik een hand voelde strelen over de schrijnende lijnen op mijn rug. Ik lag doodstil, maar ik zag en hoorde niets en voelde alleen die tedere strelingen, alsof ik troostend in slaap werd gewiegd. In de weken daarna had ik regelmatig dezelfde ervaring.  

In de tweede sessie schilderde Paul de kleuren en details. Bob’s naalden waren nog uren bezig en ik verging van de pijn. In de regenachtige decembernacht droomde ik koortsig van de handen die nu ook mijn billen betastten. Doordat de handen nu knijpend mijn dijen afdaalden, was het meer geil dan troostend. Bij het ontwaken was ik zo opgewonden dat ik mezelf naar een zinderend orgasme vingerde. 

De bizarre levensechte dromen, waardoor ik dagelijks als bezeten masturbeerde, gaven me een nieuwe  energie. Ik was niet meer alleen en voelde me gelukkiger dan ik sinds lang geweest was.

De gefaseerde geboorte van Yoshitoshi op mijn rug deed mijn hartzeer recht evenredig wegvloeien en hoewel ik tegen de pijn opzag, keek ik enorm uit naar de derde keer. Uren lag ik met mijn hoofd omlaag, zwijgend naar beneden kijkend. Eerst rillend onder de koude penselen, daarna sidderend bij het gezoem van de naalden. Ik was verrukt over de vorderingen: het contrast tussen mijn smetteloze huid en Yoshitoshi’s afschuwwekkende spoken was zinnelijk en van een pure schoonheid.

Die nacht droomde ik van een talmende tong die de contouren van de tattoo likte. Twee klamme vingers openden daarna mijn benen, gleden langs mijn gezwollen clitoris en drongen mijn kutje binnen. Met vloeiende bewegingen gingen ze in- en uit me en masseerden mijn G-spot tot ik heftig klaarkwam. De koude vingers in mijn warmte voelden heel sensueel en kreunend en nat werd ik wakker.

Nadien kwam ik niet meer aan studeren toe. Mijn tentamenweek verliep dramatisch, maar ik kon me er niet druk om maken. Ik verloor mezelf in die verrukkelijke nachten, waarin ik tot gekmakend toe werd bevredigd door de handen van mijn onzichtbare minnaar. 

De laatste keer was in Bob’s werkplaats. De heren werkten snel en efficient, ze beschouwden me meer als canvas dan als vrouw en ik onderging de finale in stilte. Uitgelaten namen we afscheid van elkaar. Voor het slapen constateerde ik euforisch hoe Yoshi’s beschilderde naaktheid een levende shunga van mij maakte en ik verheugde me op de nacht. 

“Vind je het mooi Yoshi? Ik heb geleden, zoals jij hebt geleden. Er ligt sensuele schoonheid in lijden,  dat begrijp ik nu. Kijk dan -”, ik trok het laken van me af alsof hij daadwerkelijk naast me stond – “je bent nu van mij en ik van jou. Laat je spoken gaan liefste, je hebt mijn dode hart tot leven gewekt, kom bij me en laat je bevrijden.” 

Ik weet zeker dat het geen droom was toen hij in de hoek van de kamer verscheen. 

Ik was niet bang, ik had hem geroepen en verwacht en stak verlangend mijn armen naar hem uit. 

Zijn lippen voelden koel. Begerig opende ik mijn benen en zijn vingers gleden, zoals bijna iedere nacht de afgelopen maanden, als vanzelf bij mij naar binnen.

“Helemaal in me,” fluisterde ik. “ik wil de levende kracht van je kwellingen voelen.” 

Yoshi liet zijn kimono op de vloer glijden en drukte zich tegen me aan. 

“Annabel, je martelgang om mijn spoken te dragen was verrukkelijk opwinded,” zuchtte hij; zijn stem klonk hol. Toegeven aan onze onbeteugelde geilheid leek de enige brug te zijn die onze werelden zou kunnen bijeenbrengen. 

Als een wervelwind zoog hij mij zijn wereld binnen, een wereld waarin lijden en lust werden verenigd. Kronkelend onder de prikkelende pijn van zijn tanden op mijn tepels, klom ik bovenop hem en liet mijn draaiende heupen zijn nu gloeiende hardheid opeisen. Ruw en ongeduldig stootte Yoshi omhoog, zijn nagels krasten langs de gezwollen lijnen op mijn rug. In deze storm van demonische hartstocht hield ik hem in mijn kutje vast en bereed zijn levende kloppende pik tot we beiden in extase explodeerden. Alsof ik in trance was likte ik traag onze levenssappen van hem af; ons vuur ontvlamde opnieuw.

Zijn handen handen waren warm en stevig toen hij mijn billen spreidde. Terwijl hij mij voor zich liet knielen met mijn kont omhoog en genadeloos diep in mijn poort naar de hemel stootte, streelde hij ontroerd ‘Yoshitoshi no bakemono’ op mijn rug. Onverzadigbaar strooide hij zweet en zaad als zout in mijn wonden, de bijtende sensaties als trigger voor een nieuwe climax.  Zijn wrede tederheid liet al wat gebroken was versmelten tot een brandende nectar, die heet langs mijn benen droop. In alle beproevingen die de spoken van Yoshi teweegbrachten, ontdekte ik verlossing van mijn eigen spoken. Uitgeput viel ik in zijn armen in slaap. Bij het ontwaken was hij verdwenen. 

Op de vernissage een maand later, onthulden de heren trots mijn tattoo aan pers en publiek. Onder een daverend applaus liet ik Yoshi’s kimono zakken. In een mist verscheen hij ineens naakt en transparant voor me, kuste me vaarwel en loste met een sardonische lach op in het niets. Ik werd nooit meer verlost van de onstilbare honger die hij in mij achterliet. Gekweld masturbeerde ik dagelijks, huilend om hem in mijn lege orgasme; mijn shunga nam daarentegen in schoonheid toe en werd wereldberoemd. Yoshitoshi had zijn droom eindelijk waargemaakt.