POV en ASS

Een week of twee geleden ben ik een paar daagjes weg geweest met Lustgenoot, ver weg van de daaglijkse beslommeringen en verplichtingen. Heerlijk, even tot onszelf komen.

De dagen hebben wij verliefd en verrukkelijk gesleten met goed bijpraten, schrijven, zwemmen en wandelen en..ahum, ja, natuurlijk ook...dat dus, veldonderzoek voor de erotici zal ik maar zeggen.

Uitermate vermakelijk, als je dan toch de tijd hebt, om na de lustige intermezzo’s nog wat na te dollen. Verbaal dan. Want ik had enorm last van POV, wellicht gerelateerd aan de bijna meditatieve mindfull ontspanningstherapie die Lustgenoot (LG) mij pleegt te geven op kleine vakanties.

POV maakt dat ik slechts mijn arm kan bewegen om mijn glas rum te pakken of mijn lippen om LG een kus te geven. 

Post Orgastische Verlamming overkomt me niet zo vaak.  Het is een verschijnsel dat vooral optreedt als ik heul erg druk ben geweest en weinig tijd heb gehad voor de Lustelijke Elementen des levens. Als LG en ik dan wel de tijd hebben, ons een paar uur kunnen vermaken en Orgasme categorie 3 voorbij komt, wil nog wel eens een POV als bijprodukt optreden. Een soort overcompensatie voor de ontbeerde ontspanning.

Ik lig dan laveloos, niet in staat te bewegen, met rubberen benen en elastieken handen. Een redeloze rust overvalt me, het drukke hoofd tot stilte gemaand en de boodschappen- en things-to-do-lijstjes verdwenen. Heerlijk is dat. Ik geniet er maar van zolang het kan, want de zen-momenten dat ik niks doe of denk zijn niet zo talrijk.

Terwijl ik lig bij te komen met een POV, gaat het met LG de andere kant op. Hij heeft namelijk last van ASS. Dat zou je kunnen vertalen als een after-sex-sigaartje (give me some ASS, babe), maar in dit geval refereert het aan after-sex-spasms. Nu ben ik geen man, maar ik weet wel wat van intesieve orgasmes na een uurtje of wat spelevaren. Zo'n climax waarbij je op je grondvesten schudt en het idee hebt dat er daarna geen druppel vocht meer te vinden is in je lijf. Zo eentje had LG. Met vibrerende naschokken. Tot wel een kwartier na de aardbeving trok zijn lichaam om de paar seconden weer even samen. ‘Brrrr...., ’ was zijn enige commentaar.

Ik had hem wel even ter ontspanning willen masseren, maar ik lag daar nog met mijn POV en was niet in staat enige nazorg te verlenen. Verbaal dollen dan maar, over de POV en ASS. Gelukkig gaat zo iets vanzelf over, zowel bij hem als bij mij. En kon ik met een ontspannen glimlach dit stukje schrijven. Wacht, ik neem er nog een rummetje bij. Sigaartje schat?