Lustdodende Teddybeertjes

Je kunt me niets ergers aandoen dan een slaapshirt met van die lachende knuffelende teddy-beren erop. Tussen hen in zo’n groot rood hart en eronder “Best Friends Forever”.

Als ik iets lustdodend vind, is dat het wel. 

Seriously, van die schattige beertjes en hartjes met blozende wangetjes: ik vind ze verschrikkelijk en ben er allergisch voor! Totaal infantiel, niet geschikt voor volwassenen, als vrouw moet je dat gewoon niet willen, is mijn bescheiden mening.

Laatst zocht ik iets om in te slapen vanwege een overnachting met collega’s. Aangezien ik altijd in mijn birthday-suit slaap en ik een t-shirtje ook wat te intiem vond om met een collega in een kamer te verblijven, had ik me bedacht iets van een pyama of een nachtpon aan te schaffen.  Die heb ik namelijk niet. 

Nu heb ik me nooit zo met pyama’s beziggehouden, maar bij het woord denk ik dan toch aan minimaal een satijnen broek en jasje ofzo. Of een mooi gooi-het-even-over-je-heen-dingetje. Ik weet heus wel dat er katoenen en wollen grote hobbezakken bestaan en, gruwel, van de wansies, maar ik dacht daar ver weg van te kunnen blijven.

Ik toog naar de bekende lingeriewinkels voor het grote publiek, want de portemonnaie gaat ook mee in de overwegingen, dan kun je niet zomaar naar de betere speciaalzaak, als u begrijpt wat ik bedoel.

Heerlijk is dat hoor, in zo’n speciaalzaak. Hoewel ik het me niet kan permitteren daar al te vaak kan komen (zoiets werkt verslavend moet u weten), als ik daar dan ben is het luilekkerland. Met mijn handen glijd ik over de rekken met kantjes, randjes, bandjes, strikjes, strookjes, kousenbandjes, gordeltjes, korsetten, afijn, u get the picture. Ik laat gladde zijden dingetjes tussen mijn handen door glijden, kokketteer met babydolletjes en verdwijn met Lustgenoot in het pashokje enzo. 

Eerlijk gezegd had ik ook zo iets verwacht bij zo’n landelijke keten en in eerste instantie leek het wel zo te gaan. Een uiterst vriendelijke verkoopster snelde mij tegemoet met de volstrekt onverwachte vraag of ze mij kon helpen. Ik legde uit dat ik een soortement van pyama zocht. Enigszins decent en neutraal.

We liepen gezamenlijk, welhaast gezusterlijk, naar de sectie met de pyamaatjes. Helaas verschoot ik op afstand eigenlijk al van kleur toen ik de pastelkleurge tshirt-zakken zag hangen. En tot mijn ontsteltenis had een groot deel van deze lustdoders een beertje, een eendje, een katje, tweety, hartjes of een stomme spreuk aan de voorkant.  Ik keek haar wanhopig aan. Zijn er echt hele volksstammen volwassen dames die DIT dragen? Het moet wel, anders hingen ze er niet. Een complete desillusie.

“Heeft u niet iets...volwasseners?” stamelde ik. Mijn verkoopstertje, ik schatte haar een jaar of 35, bracht me naar een andere sectie. Hier hingen dan de babydolletjes en de satijnen gevallen.  Helaas constateerde ik ook hier een hoog truttigheidsgehalte. Strikjes, roesjes, roze, stipjes...bah bah en nog eens bah. Ik heb me verexcuseerd tegenover de jongedame, al begreep ze er geloof ik niet veel van. Gezien haar overvloedige perfecte make-up, verdenk ik haar er zelfs van zelf met ofwel een sport-bh ofwel een strikjesstippeltjes ding te lopen thuis.

Na mijn plotselinge vlucht en nog enkele wanhopige pogingen, heftige confrontaties met knuffelbeertjes en een hele serie met ‘’Best Friends Forever”  arriveerde ik uiteindelijk gewoon bij De Zeeman. Ik hou van zeemannen en ik hou van De Zeeman. Niet alleen onderhouden zij mijn Grote Lade met scheurslipjes en scheurpanties, ze blijken dus ook nepsatijnendingetjes-om-over-je-heen-te-gooien te hebben in de collectie.

Ik heb er twee aangeschaft. Een rode en een zwarte. Zonder strikjes en geen stip te bekennen.  En hoewel ik mijn geboortepakje prefereer, heb ik er prima in geslapen.