6e ronde: 09-07-16

Een prachtige opdracht wederom en wat een mooie verhalen zijn er ingezonden.
Dit keer schreef ik iets dat heel dicht bij me lag. Lyrisch en melancholiek. Niet iedereen waardeerde het, maar gelukkig hebben voldoende stemmers me naar de zevende plaats gebracht.  Je kunt hier de uitslag lezen. Dank weer, trouwe stemmers!
De opdracht luidde:
Schrijf een kort erotisch verhaal dat geheel in het donker afspeelt. Je kunt beschrijven wat je hoort, ruikt, voelt en proeft, maar niet wat je ziet. Het verhaal mag maximaal 650 woorden hebben en moet in de eerste persoon geschreven zijn. Lees hieronder mijn inzending: Smelt!

SMELT

Mijn universum is gereduceerd tot zes kubieke meter. Ik voel me gedragen door de opwaartse waterdruk en jouw strelende handen.

‘Het zijn toch jouw handen mijn liefste? Ben je meegereisd, naar ons Toverland? Ik heb je gemist, toe, streel verder, ik wil dat je vingers langs mijn lippen glijden, ik wil je, tastbaar, in mij,’  fluister ik.

Ik spreid  mijn benen en nodig je verlangend uit in mijn hart daartussen. Je aarzelt niet en grijpt me, penetreert me en neemt bezit van mij. Van mij en van mijn vochtige vulva.  Mijn lippen vouwen zich als een fluwelen oester rond je vingers. Ik zoek jou, jouw warme lijf en je zoete liefde in het zoute water.

‘Laat me liggen aan je borst en luisteren naar het opgewonden kloppen van je hart. Laat me je geilheid ruiken, laat me... Ben je hier?  Ik weet niet waar je bent! Fluister mijn naam mijn lief, fluister mijn naam in dit duister en ik kom naar je toe.’

Hier in deze eivormige floatingtank is alles donker. De wereld bestaat niet meer en ik ben in een parallel universum beland. De therapeuten zeggen dat alles wat ik ervaar in dit met Epsomzout verzadigde water vanuit mijn eigen brein komt, maar ik raak verloren in wat echt is en wat niet, alsof ik door water en tijd heen val in een bewegingloze draaikolk. 

In deze situatie van sensory deprivation drijft mijn brein rond in een zee van herinnering en fantasie, snakkend naar prikkeling en naar jou. Zonder aanknopingspunten in deze gladde mini-kosmos smelt het verleden weg en druipt ze vermoeid het stroperige water in. Ik voel je bij me, meer dichtbij dan in de echte wereld. De wereld waar jij niet meer bent. 

‘In wiens herinnering ben ik eigenlijk? Ben ik bij jou, in jouw Toverland of ben jij hier, bij mij?’

Je liefdeshoorn baant zich een weg, als een watersnijder, naar mijn trillende billen als haven waarin je rusteloos aanmeert.  De pijn van je tanden die als een anker in mijn rug verzinken, scherpt al mijn zintuigen. Het water beweegt en het kolkt en het klotst als jij je gulden roede in mijn kont dringt. Verrukkelijk ongeduldig vul je mij met mijn eigen verlangen. 

‘Voorbij alle leegte liefste, neem me, laat me dansen om je mast, laat me kronkelen om je vingers. Oh bijt me, bijt je vast in mij, in mij. Neuk me dan, dichtbij me, mijn lief.’

Ik zie noch hoor je, maar juist daardoor ben je meer aanwezig in mijn bewustzijn. 

‘Er is geen sluiproute meer, geen andere kant. Blijf je bij me, in deze wereld? Voel je mijn liefde, stromend over je handen? Diep in mij schat, toe, nog dieper. Adem, in mij!’

Ik proef je speeksel op mijn lippen en ruik de levende geur van onze lustsappen die zich mengen in het water. Ik stel me voor hoe je nu kijkt, hoe je gezicht vertrekt als je in mij stoot. Jouw beeld in mijn hoofd brengt me op ‘t randje.

Als je hard in mijn nek bijt en schokkend mijn lichaam zalft, kom ik ook, heftig en intens. In extase druppel ik blind jouw zachte zaad vanaf mijn vingertopjes op mijn tong. Je smaak glijdt warm naar binnen. Ik zweef, in kortstondig vloeibaar geluk. 

‘Alles van waarde is weerloos,’ flitst het door me heen. 

‘Ben ik waardevol omdat ik weerloos ben, weerloos tegen jouw herinnering die overblijft als de wereld smelt en tijd niet bestaat?’

Na anderhalf uur gaat de floatingtank open. 

‘Ik was even helemaal weg, wow, wat een ervaring!’ zeg ik, terwijl ik, nog geblindeerd, duizelig de tank uitstap en omhuld word door een dikke katoenen badjas. De jongeman aarzelt. Ik hoor zijn adem stokken; hij drukt op de alarmknop.

‘Is er wat?’ vraag ik ongerust.

‘U was toch alleen in de tank?’ vraagt hij. Ik knik.

‘Het is uw rug mevrouw. Uw rug zit helemaal onder bloedende tandafdrukken.’