Je zou er geil van worden

Mijn vriendin is een echte verteller. Vrolijke verhalen, gelardeerd door allerlei onomatopeeën en schaterlachjes, knalt ze in sneltreinvaart door de telefoon. Ik ben altijd een beetje moe als we na een uur de verbinding verbreken, maar ook zonovergoten. Heerlijk mens, denk ik als ik even later lig bij te komen op de bank.  We spreken elkaar niet zo vaak, zie hier de noodzaak het leven door te nemen in een uur tijd.

Gisteren vertelde ze mij dat ze “sinds een eeeeeeuwigheid naar de kerk was geweest- dingdong”. De kerk? Huh?

“Ja joh, mijn dochter deed mee aan een of ander paaskoortje en ze hadden een repetitie in de kerk. Dus ik haar ophalen, zat ik daar, tussen de blablamoeders op zo’n houten bankje, hahaha, hilarisch niet?” Inderdaad, de gedachte dat juist zij in de kerk op een houten bankje geknield zit tussen de blablamoeders werkt op mijn lachspieren. 

Op mijn eigen zachte bank gaan mijn gedachten terug naar mijn kerkse jeugdjaren, ergens in een vorig leven. Tjoeme, het is lang geleden dat ik vrijwillig in een kerk was. Hoewel, zo af en toe bezoek ik er eens eentje, maar dat is meer voor de kunstige bezienswaardigheid. Dat houdt ook in dat het meestal Roomse Kerken zijn, van fameuze komaf.

Gezien mijn achtergrond een zonde in zichzelf, die afgoderij van die Paapse afvalligen. Een echte kerkdienst bijwonen ligt toch heel ver achter mij.

Met een glimlach herinner ik me de kleine Liza. Keurig rokje aan. Kniekousen met sandalen, het psalmenboek op de knieën met schotse ruit. Ik heb al ontdekt dat als je vooraan zit en opzichtig gaapt terwijl je zijwaarts kijkt, de rijen achter je binnen een paar minuten allemaal meegapen. Ik heb ook nog iets anders ontdekt. Hoe ik de slaapverwekkende preek , waar ik geen bal van begrijp, overleef.

Ik staar naar een punt achter de kansel met de dominee. Naar het kale houten kruis bijvoorbeeld, dat mij vermanend aankijkt. Hier hangt geen Jezus aan zoals bij de Papen, nee, het is imposant in zijn eenvoud. Ik stel me voor hoe ze iemand aan zo’n kruis vastmaken. Niet met spijkers enzo, maar met touwen. Hoe je daar dan zou hangen, voor de hele kerk. In je blootje, terwijl Dominee verdoemenis n vergeving over de gemeente uitstort. 

Ik herinner me ook, hoe de hardhouten geverniste banken steeds harder worden naarmate de dienst vordert. De ouderlingen zitten op een mosterdgeel plat kussentje, maar ik moet het doen met de ruwe stof van mijn schots geruite rok. Ik kijk naar mijn knieën, die onopvallend meebewegen met mijn schommelende onderbenen en tegen elkaar drukkende dijen. De stem van Dominee, die zijn verhaal met bijbelcitaten toelicht en daarbij zoveel mogelijk Waarheid in zijn Intonatie brengt, drijft mij naar mijn dagfantasieën. Hier en daar kucht iemand binnensmonds, voor mij of achter mij schuifelt een voet. Iemand laat het psalmenboekje vallen en bukt zich met rode wangen om het op te rapen. Ik maak van de gelegenheidsgeluiden gebruik en schuif met mijn getergde billen over de meedogenloze houten banken. Niet om te verzitten of de pijn te lenigen, integendeel. Het is om de pijn te verspreiden. De jonge Liza weet nog niet hoe dat werkt, maar wel dat het leuk is. 

De puberende Liza gaat niet meer naar de kerk, al is dat een doorn in het oog van een groot familiedeel. In plaats daarvan ben ik lid van een ander groepje: de punkerts. Populair werd ik er niet van, maar het beantwoordde zeker aan mijn zucht naar ‘anders’. Ik had een stel kisten, een enorme stijfleren jas waar ik bijna in verdween en die voor de helft roze was gespoten. Paste goed bij mijn roze brommertje, mijn getoupeerde haar en zwarte petticoat die met veiligheidsspelden aan elkaar hing. Als het echt moest en ik er niet onderuit kon, fatsoeneerde ik mij tegenstribbelend om op hoogtijdagen naar de kerk te schoorvoeten. Aangezien ik toen gelukkig al de geilheid had ontdekt, kwam ik de dienst door met hard-en vochtige intermezzo’s met de houten bankjes. Jong geleerd, oud gedaan, schuifelde ik onrustig met mijn kont over de martelende hardheid tot ik zo geil als een berin de dienst uitstormde. Eenmaal bevrijd van de gevijnsde vroomheid, sprong ik in mijn kisten en afzichtelijke petticoat en racete daarna op mijn roze puch over de dijk naar mijn toenmalige vriendje om de stukken ervan te vozen. Hoe vromer de dienst, hoe geiler ik arriveerde.

Hmm, het is bijna Pasen. Het is een gedachte om, voorzien van een knellend korset, snijdende jarretels en zonder slipje, plaats te nemen op de hardhouten banken van weleer.  In een zedig zwart jurkje met wit kraagje uiteraard. En dan, terwijl ik braaf alle psalmen meezing (ik ken ze nog), mezelf hangend aan het kruis bedenk. En met mijn dijen over elkaar geslagen mezelf schuifelend en dijen-tegen-elkaar-drukkend een half orgasme dagdroom.

Het is jammer dat ik die roze brommer niet meer heb, maar mijn afzichtelijke Katrienmobiel zal mij evenzogoed in sneltreinvaart bij Lustgenoot brengen.
“Schat, wat doe jij met de Pasen?”
De kerk, je zou er geil van worden.