Zaadverderving

Nu ja zeg, ik heb vandaag nog aangekondigd dat ik geveld werd door een blog-block, maar ik heb de klep van mijn laptop nog niet dichtgeslagen of mijn oog valt op een prachtig boek waarmee een nieuwe ingeving bij me binnenvalt. Het boek was een bijzonder kerstkado en prijkt met verve op mijn bureau. Eigenlijk is het geen boek, maar een tijdschrift met harde kaft met de duidelijke titel “eros”, gedrukt in de lente van 1962.

Eros is niet alleen een collectors-item met prachtige verhalen, inzichten en artikelen in het erotisch / erotica spectrum. Het is ook een boegbeeld, een voorvechter en een emancipatoir van de erotica as we know it. Nog voor de sexuele revolutie zich in volle vaart voltrok eind jaren 60 en begin jaren 70, stond Eros op geheel eigen wijze al op de barricade om het Lustige Leven ruimte te geven.  Hoewel ik zelf toen nog in de piepkleine kinderschoenen stond, herinner ik me levendig hoe beklemmend rigide, keurend en oordelend sommige delen van de wereld toen nog waren.

Maar, en laat dat ook duidelijk zijn, we hebben een heel lange weg afgelegd als het gaat om sexualiteit en erotica. En al ben ik nog steeds op kruistocht – letterlijk - omdat er nog veel te bereiken is op het gebied van Lustbeleving en sexualteit, we hebben het absoluut veel beter dan ooit.

In het magnfique boek Eros (de naam Eros doet me altijd denken aan een wonderschoon gedicht, met de aansprekende titel ‘Eros ontwortelt mijn hart’) staat een klein en treffend artikel over “Weak Men”. Ja, schiet u maar in de lach, wij vrouwen weten natuurlijk al eeuwen wie van ons twee het werkelijk zwakke geslacht betreft, maar Weak is in dit geval een zeer ernstige aandoening.

Het artikel handelt over de Victoriaanse tijd en hoe men toen tegen sexualiteit aankeek. Het was een echtelijke plicht lieve lezers. En zonder de ‘verbintenis in de echt’ was sex een verschrikkelijk iets. En – nu komt het – onanie (zelfbevlekking, zelfbevrediging, masturbatie, zaadverderving, zaadverspilling en nog zo een woord of 100 die op hetzelfde duiden) was een ernstig vergrijp tegen de geestelijke en fysieke gezondheid. Onanie veroorzaakte namelijk ‘weakness’ wat zou leiden tot depressie, criminaliteit, corruptie, verslaving, impotentie in nabijheid van de vrouw, kaalheid, blindheid, uitputting en totale versterving van de intellectuele vermogens. Hallelujah! Als je daarmee opgroeit, durf dan nog maar eens een stijve te krijgen als je de enkels of de knieën van de dienstmeid ziet. 

Het leuke is dat het artikel wordt gelardeerd door allerlei mini-advertenties uit de kranten van die tijd, eind 19e eeuw heb ik het dan over. Deze infomercials bieden allerlei medicamenten, pillen, poeders, electrische riemen, vibrerende stoelen en erectiewerende toestanden om de krachten te herstellen van de man die ten prooi is gevallen aan deze slopende corrumperende handelingen van the devil himself. Onnodig te vertellen dat de middeltjesmakers snel groot fortuin maakten.

Zaadverderving. Het is natuurlijk een triest gegeven, maar wel een prachtig woord!  Ik leg het eens aan Lustgenoot voor, die zelf ook groot liefhebber is van curieuze woorden.
‘Zullen wij eens de zaadverderving beoefenen?’ Lustgenoot kijkt bedenkelijk en googled het snel op de mobiele telefoon. ‘Verspillng? Wanneer kun je het zaad als verspild beschouwen?’ vraagt hij zich hardop af. Ook ik krabbel mij nu achter de oren. Conform de letter van de ongeschreven Victoriaanse wetten, is alle zaad dat niet bij de echtelijke plicht tweemaal in de week in de vrouwelijke vulva-helft van het koppel wordt gedeponeerd, als verspild te beschouwen. En daarmee de handelingen die daarmee gepaard gaan als zondig zijn te bestempelen. U leest het goed! Oink.
‘Dat zou betekenen dat wij rechtstreeks naar de hel gaan,’ zeg ik bedremmeld.  Ik wijs daarbij demonstratief op mijn borsten, die in de sneeuwnatte ochtend nog een donatie in een prachtige slingerworp mochten ontvangen (het is tenslotte het jaar van de Borsten, als ik u daaraan mag herinneren).  

Zaadverderving. Ik vraag het u: heeft u ooit zo een zot woord gehoord? De betreffende dame die de bron van deze manier van denken vormde, kreeg zelf 9 kinderen met haar man Albert en haar tweenenveertig kleinkinderen brachten door het uithuwelijken eenheid onder de Europese landen. Koningin Victoria, het arme mens, regeerde ruim 63 jaar over Great Britain en gaf het de stiff upper lip waar ze nu nog last van hebben. Ik kan niet anders dan concluderen dat Victoria gewoon een uitzondering was. Want ondanks de grote mate van zaadverderving en verspilling en – oh dear – wederzijdse onanie , verkeert Lustgenoot in zeer blakende gezondheid. Amen!