Van 50 tinten, secretaresses en huiskamergeluk

‘Het moet er toch een keer van komen,’ zuchtte ik onlangs tegen Lustgenoot.
‘Als erotica schrijfster heb je wel je vakliteratuur bij te houden,’ antwoordde hij met een geamuseerde grijns. ‘Literatuur wel ja, maar daar schaar ik dit zeker niet onder.’ Lustgenoot week niet en volhardde in zijn mening. ‘Lezen!’ 

Met een klap leg ik de pil Vijtig Tinten Grijs op tafel. Ik heb het eindelijk gekocht, voor 4 euro in de boekendump.  Met rode letters staat er ‘nu verfilmd’ op, alsook de melding dat het wereldwijd 100 miljoen keer is verkocht.  Ik kan het niet ontkennen: dit boek heeft iets gedaan met de wereld. Hon-derd-mil-joen! Een bizar gegeven. Het is al een paar jaar geleden dat ik de eerste twee hoofdstukken heb gelezen en huiverend heb weggelegd. Natuurlijk is het hip en happening om het een stom en slecht boek te vinden. Maar ondertussen heeft mevrouw James wel een riante villa, meer geld dan ze in haar leven kan opmaken en sappel en worstel ik me nog steeds door het leven heen.  Ja, Lustgenoot heeft gelijk. Het is tijd om mijn vakliteratuur bij te houden, me door de pil en schrijfstijl heen te worstelen en het onbevangen te lezen. Ik lees alsof mijn leven er van afhangt. 

Gisterenavond nog keken we naar The Secretary uit 2002. Onder het mom van ‘het vakgebied bijhouden’. Ook dit verhaal getuigt van een uiterst slimme benadering tot het publiek, met dit verschil dat het volstrekt geloofwaardig is, al is het geromantiseerd en Amerikaans. Ik ben direct verliefd op Lee Holloway en snap volledig en al waar zij mee bezig is. En hoe ze hunkert naar haar baas, die toevalligerwijs ook Meneer Grey heet. (Nu ja, toeval? Zou E.L. James de achternaam van de protagonist hebben afgekeken?) Sterker nog, de bekende ‘spanking scene’ behoort voor altijd tot één van mijn favoriete filmfragmenten aller tijden. 

Wat een overgang naar het roemruchte Vijftig Tinten Ellende.  Hoe zeer ik ook mijn best doe om het goed te vinden en er in op te gaan, in jaloerse bewondering voor de verkoopcijfers, irriteert het wicht Anastasia me continu. De zogenaamde folteringen van Christiaan Grey zijn totaal lachwekkend. En ik ben boos om de suggestie dat alleen getormenteerde mishandelde zielen verworden tot genieters van pijn. Daarnaast: het is echt van het niveau bouquetreeks. Bigtime. De enige reden dat ik hoopvol verder lees, is de gekoesterde wens dat ze gewoon heerlijk in haar kont wordt geneukt, zoals in het contract dat ze iedere keer net niet tekenen wordt vermeld. Het mag niet zo zijn. Er komen geen pikken en kutten en konten voor in het verhaal (de pik-kut ratio, ofwel het aantal pk’s zoals Lustgenoot het noemt, is nul). Alleen een lid en een samentrekkende vlinderbuik.  Rich handsome man, getormenteerd door zijn duistere jeugd, ontmoet onschuldig opstandige maagd die zelf niet weet hoe mooi en slim ze is. Ze trekken elkaar om beurten aan en stoten af. Tot ze beiden beseffen dat ze van elkaar houden. Bluch. Bouquetreeks pur sang. Het enige opbeurende in het verhaal is nog wel dat ze hem verlaat, hoewel de aanleiding en reden daartoe volstrekt belachelijk en ongeloofwaardig zijn.  Een on-romantisch einde, toch verfrissend. Dat wordt wel teniet gedaan in de vervolgdelen heb ik me laten vertellen, maar dat doet niet af aan dit verhaal.

Desalniettemin: hoe heeft dit boek zo ongelooflijk veel reuring veroorzaakt en waarom is het zo ongelooflijk veel verkocht? Ik begrijp het toch wel. Bouquetreeks is een succesformule. Het appeleert aan al die latente onvolbrachte verlangens, die zoveel vrouwen en mannen in zich dragen en niet uitspreken. Laat staan beleven. Het is de eerste bouquetreeks met heuse seks. In het puriteinse schijnheilige U.K. en Amerika een ware hype, en dus in de rest van de wereld.  Hoewel ik het een gruwelijk verhaal vind en de schrijfstijl me tegenstaat, leest het snel en is het consistent van begin tot einde.  Hoe irritant ik het boek ook vind,  toch ik bewonder mevrouw James ten zeerste. Ze heeft de wereld voorbereid op de ‘echte’ erotica voor het grotere publiek.

Ik heb het vandaag uitgelezen. In de vijtig tinten ellende die ik gestrekt op de bank doorworstel, vind ik ook huiskamergeluk als Lustgenoot me nog een stukje chocolade toestopt. En vervolgens aankondigt, dat hij straks alles zal doen wat Mr Grey tot mijn grote spijt naliet (zie boven). Zo komt alles, ook in real life, toch nog goed.