Paaldansen

Sinds kort doe ik aan Paaldansen. Jazeker, u leest het goed. Voordat u visioenen krijgt van een ondersteboven hangende Liza, zal ik mijn paaldanserij wel even nuanceren. 

 

Zwaarlijvig ben ik zeker niet, lieve lezers. Maar om te zeggen dat ik hyperslank ben zou mijn lijf zeker geen recht doen. Ik ben zacht en rond waar het zacht en rond moet zijn, al zeg ik het zelf. 

Lenig ben ik ook niet en ook nooit geweest. Ik worstel mijn hele leven al met het feit dat ik me niet kan optrekken aan een deurpost en dat opdrukken vanaf de grond ook een verschrikkellijke bezoeking is. Aftrekken daarentegen...:)

 

Maar er is ook iets goeds te melden over mijn lijfelijke conditie. Al op mijn 15e wist ik dat ik uitzonderlijk goed kan rennen. Korte afstanden, want na een kilometer lijk ik al mijn kruit te hebben verschoten en zak ik af naar een tamelijk modale middenmoot. Wellicht ingegeven door mijn iets bovengemiddelde borstomvang, die me alleen bij dergelijke exercities in de weg kan zitten. Verder heb ik daar zeker geen klagen over en zijn de dames en ik de beste vriendinnen. 

Ik trek rustig een megasprint van 100 of 200 meter en laat dan de halve wereld achter mij. Reuze handig bij het terugvangen van een overenthousiaste Heer Z. die nog weleens achter de eenden aan wil gaan op momenten dat het niet uitkomt.

En:  ik kan dansen. En dan heb ik het niet over het heupwiegende voetjeverplaatsen in de disco. Ik kan dansen dat de stukken eraf vliegen. Ik houd dat gerust een hele nacht vol. In mijn jeugdjaren werd mijn danslust toebedeeld aan klassiek ballet, maar nadat ik te horen kreeg op een verloren auditie voor de balletacademie dat mijn postuur (lees: diezelfde borstomvang, heupwijdte en lichaamslengte) niet erg prima ballerina was en ik bovendien niet voldoende lenigheid betoonde, switchte ik naar moderne dans, streetdance, disco-vermaak en later zuid-amerikaanse toestanden. 

Menige dansmarathon heb ik overleefd en nog steeds waag ik me met regelmaat aan een dansfestijn op het thuisfront. Zoiets aards en werelds als stofzuigen duurt bij mij vaak twee keer langer dan bij de doorgewinterde huisvrouw; ik zet graag Los Van Van aan of Celia Cruz en stofzuig me al salsa-end door deze huistaken heen.   Ik concludeer hieruit dat de conditie en de kracht van Liza zich bevindt in het benenstelsel. 

Paaldansen. Met enige gezonde afgunst en wellust kijk ik naar de ranke en gespierde dames die zich met het grootste gemak om een stalen paal weten te slingeren en bevallig beenwijds ondersteboven attractief zijn. Sommigen puur gericht op het wellustige verleiden van de toekijker, anderen meer in kunstzinnigheid of acrobatiek. Het lijkt me wel wat, eerlijk gezegd. Vol goede moed heb ik enige tijd geleden eens een proeflesje paaldansen geprobeerd. En hoewel het benenwerk, zoals verwacht, geen ondersteboven spagaat opleverde, was het een peuleschilletje mijn beenkracht aan te wenden om naar boven te komen. Het rondslingeren aan de armen evenwel, en het vege lijf omhoog weten te houden, leverde zulke hilarische naar benedenzakkende toestanden op dat ik heb afgezien van een voortzetting van mijn paaldans-carriere. Ik heb slappe handjes en weke armen. Ik heb er mee te leven.

Even geleden heeft Lustgenoot mijn Paaldans-ambities in een nieuw licht geplaatst door een Stand van LustZaken zo te benoemen. Een dans waarbij wij vooralsnog de enige toeschouwers zijn, geen muziek vereist is en die zich graag gedansd weet op een vlakke ondergrond. Zoals de tafel, de vloer, het bed of anderszins. Of juist verticaal, waarbij de gehele Lustgenoot als Paal fungeert. Onder de douche, tegen de muur of, met wat balans en kracht oefeningen, los in de ruimte.

 

Mijn beenkracht kan ik daarbij naar hartelust aanwenden. Het is tevens een uitstekende methode de beenwijdse lenigheid te oefenen en daarmee te vergroten. Nu is het “standje boven” of “rechtop” geen wereldnieuws en ook geen nieuwe invalshoek in mijn Lustige Leven. Ze vormen al jaren bijzonder gewaardeerde onderdelen van het Lustrepetoire. Vooral prettig om onder de ferme handen van Lustgenoot zelf het ritme te bepalen en De Paal (hmpf, in deze context een iets minder romantische term) op zeer feestvreugde verhogende inwendige plekjes te sturen. En, niet te vergeten, bij dit soort Dansmarathons en Paaldanserij is de borstomvang binnen hand-en mondbereik van Lustgenoot, wat de dames zeer enthousiast maakt.

 

Dus, hoewel niet nieuw op het repetoire, heeft het toch een nieuw leven gekregen. Ik doe aan Paaldansen. Liza Style!

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Marco Cleeo (vrijdag, 05 februari 2016 11:35)

    Ik zou zeggen op naar de wereldkampioenschappen Pole Sport.