Conchita-gate

Hoe zou het nu gaan met Ludwina D., ook wel bekend als SM-meesteres Conchita, die er een fulltime verantwoordelijke baan op nahield bij DNB?

Zou het haar ooit nog lukken een “normale” baan te vinden? Niet dat dit nodig is volgens mij, gezien de bedragen die zij bij DNB verdiende en rekende voor een avond esemmen.  Conchita en echtgenoot waren dan ook blijde eigenaren van een aantal panden en appartementen in en rondom Amsterdam, toch niet de goedkoopste stad. In de mooie nazomer van vorig jaar startte de gemeente Amsterdam een onderzoek naar illegale verhuur van die panden. Illegaal gebruik als esem studio in een pand dat voorheen van een kerkgenootschap was en in het contact had laten opnemen dat er geen ‘immorele en onfatsoenlijke’ praktijken mochten plaatsvinden en illegaal voor onderhuur van expats etc. Ik vind daar niet zoveel van hoor, maar erg integer komt het niet over. 

Een behoorlijk aantal maanden geleden werd ik door verhalenverteller San Doelaart uitgenodigd hier iets van te vinden. Zeker gezien ons verschil van inzicht over wat nu wel en wat nu niet sterke vrouwen zouden zijn. Hij haalde hierbij Conchita aan als toonbeeld van een ‘machtige’ of ‘krachtige’ vrouw. Hierbij voorbij gaande over mijn idee over het verschil tussen macht en kracht. 

Hoewel ik San een heel leuk persoon vind en meerdere malen aangenaam contact had bij de EWA meetings, konden we niet verder van elkaar afstaan in deze kwestie. Conchita sterk? Ha!

En Betty Page een beetje een zielenpoot zonder al te veel intelligentie die zich mee liet sleuren door allerlei uitbuiters? MataHari een onbetekenend geldbelust wicht, aan wie teveel importantie wordt toegekend? Ha! 

Ik vind Betty Page en MataHari geweldig. Niet omdat zij zoveel betekent hebben in de loop van de moderne geschiedenis of om hun uitzonderlijke intelligentie. Dat vind ik een typisch 'mannelijk' standpunt, succes afmeten aan deze factoren. Ik vind ze geweldig omdat ze ondanks alle problemen die het opleverde, hun weg zijn blijven volgen. In hun kracht zijn gaan staan door de talenten die zij tot beschikking hadden te benutten. Betty door als SexGodin in de openbaarheid te treden en in latere jaren juist weer andersom: door er zich volledig van af te keren. MataHari doordat zij tegen alle conventies in haar wulpsheid trouw bleef en het aandurfde te scheiden in een tijd waarin dat zo’n beetje gelijk stond aan sociale zelfmoord. En dan zich dan ook nog eens bekwaamde in het wat zij het liefste deed: erotisch dansen en later dubbelspion zijn. Of ze daar wel of niet goed in waren, of dat de dames werden uitgebuit of niet, welke rol zij dan ook vervulden in de geschiedenis: bij mij staan ze hoog in de hitlijst omdat ze deden wat ze deden in totale openbaarheid, tegen de moraal van de tijd in en het aandurfden hun passie te volgen in een tijd waarin dit voor dames bepaald niet de standaard was. Dat is kracht, van binnenuit. Zo wisten zij te overleven in een voor dames een lastige tijd om zelfstandig te staan. Hoewel: MataHari is er uiteindelijk toch aan ten onder gegaan en ook Betty kende geen gelukkig levenseinde. Maar ze hebben beiden bewuste keuzes gemaakt. Zeker weten.

Nu Conchita. Maakt het feit dat zij een meesteres is, haar direct een sterke vrouw? In mijn ogen geenszins.  Maar, hoor ik u dan denken, ook zij volgt dan toch haar passie?  Jawel. En dat bewonder ik zeker aan haar.  Maar ik kijk even verder: ze is zeer intelligent, want anders krijg je niet zo’n baan. Ze was daarmee financieel onafhankelijk . Klaarblijkelijk heeft de wereld van de banken haar goed gepast, want ze deed dit met een zeer arrogante houding. “Ze komen er toch niet achter, de sukkels. Ik mag doen wat ik wil in mijn vrije tijd”. Een slimme en bloedmooie dame als zijzelf, kan op haar vingers natellen dat de schijnheilige wereld van De Controlerende Bank geen betaalde nevenactiviteiten accepteert waar zij niets van weten.  Al is de kans groot dat een van haar Bazen zelf gebruik maakt van de diensten van dames van soortgelijk pluimage, maar dat is een schijnheilige terzijde. Met een SS-pet op in controversiële bladen staan, groot geld vragen voor een avondje gezelligheid, en dit niet melden aan je werkgever is in die zin een directe overtreding van het arbeidsreglement.  Bloedmooi en bewonderenswaardig wat betreft het uitvoeren van de passie of niet: ze kan lezen en denken. In het arbeidsreglement staat  ook ‘onbesproken gedrag en integriteit’ vermeld, om het chantabele gehalte van een gevoelige functie te minimaliseren. Trok Conchita zich dit aan? Nee. Was dat slim? Nee. Had ze het nodig om te overleven? Nee.  Was dit uitermate arrogant en dom? Ja.  

Conchita koos vlees noch vis. Allebei een beetje stiekem.  Terwijl ze absoluut het niveau had te weten dat dit een keertje fout zou lopen. Daarmee alleen maar het stigma van een verder prima passie meer beschadigend dan verlichtend. 

Daarom staat Conchita niet in mijn rijtje van krachtige vrouwen. Het was een beetje halfwassen actie. Terwijl ik dit schrijf, borrelt de gedachte over Liza Daen ook op.  Ook ik moet mij scharen onder de conventies die er nu eenmaal zijn. In mijn publieke optredens ga ik gemaskerd en gepruikd. Ben ik zo laf? Wellicht. Ik wil mezelf daarin niet schoonpraten. Ik heb dierbaren en een baan te beschermen, die beiden zeer belangrijk voor me zijn. Mijn werkgever en ik kunnen elkaar recht in de ogen kijken. Ik heb daarin niet zo heel veel keus, al laat ik verder achterwege hoe dat precies zit. Conchita had die keuze wel en heeft deze niet benut.

Dus, helaas San Doelaart. Ik ga niet met u mee.  Betty en Mata blijven mijn heldinnen. En hoewel ik Conchita verder het allerbeste toewens en het uitvoeren van haar passies alleen maar toe juich, kan ik haar niet aan dit korte rijtje toevoegen.