Obstinakels

Ik ben geen woordgoochelaar. Noch ben ik een dame die uit is op de battle of the sexes. En ik schrijf niet over sex. Ik ben Liza Daen, existentieel erotist. In die hoedanigheid vlieg, struikel, lach en huil ik het leven door. 

Dat existentionele heeft alles te maken met verantwoordelijkheid nemen over het eigen leven. In diep besef, dat ons wezen in eenzaamheid haar eigen beslissingen neemt. Hoe en of je ook het leven deelt met medemensen. Je kunt met de muziek meelopen, erop vooruitlopen,  er achteraan hobbelen, je kunt de muziek schrijven, beschrijven, maken en bespelen of je zelfs onthouden van iedere vorm van muziek. Liza Daen, constateer ik, loopt haar eigen fanfare. Soms loopt er iemand met me mee, vaak loop ik alleen. Soms ben ik mijn eigen en enige dansmarieke. In the end, ben ik mijn eigen muziek. 

Vanwaar deze vreemde ontboezemingen? Ik heb ernstige last van mijn eigen obstinakels lieve lezers. Obstinakels zijn mijn obstakels die mij obstinaat maken. Soms ben ik even moe. Moe van het kleiner doen dan ik ben. Moe van het niet-zeggen van alle dingen die ik zeggen wil, uit consideratie. Moe van het aanpassen aan levenszaken die me niet meer passen willen en toch moeten. Moe van het strijden tegen mijn eigen obstinaatheid en de obstakels die maken dat ik niet volledig leven kan zoals ik leven wil.

Mijn obstinakels komen met name bovendobberen in periodes dat ik heel druk ben en de verantwoordelijkheden plotseling zo groot zijn dat ze mijn vrijheden overschaduwen. Ik leef nu eenmaal in deze wereld, en soms val ik gewild of ongewild in die maalstroom. Vaak ingegeven door geld(gebrek) of bijzondere omstandigheden van geliefden.

Ik ga mee, met die maalstroom, Dat is de fatalist in mij die het lot niet ontkennen zal. De spanning die daarmee langzaam maar zeker mijn lijf indruppelt, wil ontladen worden. Mijn libido neemt toe. In ernstige mate. Moeheid van de geest vertaalt zich in bovenmatige fysieke energie van de lustige soort. Nu heb ik geleerd om juist in die toestand, af te zien van fysiek contact. Huh? Jawel. Want juist “fucking your brains out” in een periode van obstinakels, maakt dat ik mijzelf volledig af laat leiden door mijn eigen geilheid, in plaats van de zaken te herstroomlijnen. En als my brains out gefucked zijn, kan ik niet meer helder denken en dat leidt alleen maar tot meer obstinakels, in mijn geval.

Mijn obstinakeligheid maakt ook, dat ik heul veul in mijn gedachten heb, maar moeilijk op het papier krijg. Ik mis het, mijn digitale papier. Ik mis de wind in mijn haren, ik mis het drijven op mijn stroom en letterlijk en figuurlijk de lome druppels van mijn Lust. 

Het grote voordeel is, dat de obstinakels zich met een bepaalde regelmaat herhalen. En dat ik in vol bewustzijn er doorheen ga. En ik daardoor weet, dat het ook overgaat. Aan het einde van de obstinakeligheid, begint alles weer een herkenbare vorm te krijgen. Juist dan slaat het overwhelming verlangen genadeloos toe. Verlangen tegen beter weten in, verlangen naar een onbestemd en niet in woorden vatbaar iets. Is het liefde? Verbondenheid? Zielsmatig contact? 

Eenzaamheid is een groot goed. Ik zoek het telkenmale op. Het herstelt het contact met mijzelf. Maar op het einde van de storm, verlang ik naar een warme mannenborst. Ik verlang naar het stillen van de honger die onderhand zo groot is dat een etmaal niet genoeg is. Ik verlang naar het vasthouden van jouw hand, het strelen van onze lippen, het kloppend leven in mij. 

Wellust brengt me terug naar de balans. Intense wellust, die is verbonden aan mijn levenslust en me terugbrengt naar het leven.  Een wellust die ver boven geilheid uitstijgt. Niet fysieke- maar zielsmatige wellust, so to speak.  Een heerlijke honger naar gevoel, naar pijn, naar jou diep in mij, verzonken. Mijn naam in jouw stem.

Geen blog. Een eerlijke vertelling.

Van Liza Daen. Existentioneel erotist.