Beloofd: Betty Page

Pin-up girl: een foto of tekening van een vrouw met een pikante uitstraling, die men aan den muur pleegt te prikken. De tekening dan, niet de dame in kwestie. Al lang in de roulatie, maar zo’n beetje jaren 40 vorige eeuw steeds populairder. Ik heb geen idee wat het nu precies is dat ze zo aantrekkelijk maakt voor mij. Een combinatie van een oerdegelijke tuttigheid en extreem prikkelende zwoelheid of zo iets. Clean en Sexy.
Maagd en Hoer.

Soms breekt er eentje los van de tuttigheid. Zoals Betty Page. Begonnen als pin-up met Irving Klaw, behaalde ze zelfs de status van playmate in Playboy. Dat was niet genoeg voor Betty: ze maakte foto’s met bdsm-erend gehalte. Shocking in de zedige jaren 50 van de States.

Het bijzondere is, dat internet vol staat met prachtige foto’s van Betty. Maar over haar echte leven is weinig terug te lezen. Wat wel naar voren komt, is dat zij van "Hoer" naar "Maagd" ging in plaats van andersom.  De kleine Betty groeide op in Tennessee, was de tweede van 6 kinders bij een alleenstaande moeder zonder geld en ging weeshuis in- en uit. Deed het goed op High-School maar trouwde jong en verkeerd en op 24 jarige leeftijd belandde ze gescheiden en al in New York. Alwaar zij worstelend tegen de eeuwige armoede zich in het modellen-leven stortte en van het een kwam het ander. Betty was populair, geliefd, verguisd, vervloekt, verlokkend en grensverleggend.

Eind jaren 50 echter, keerde ze zich volledig van het BDSM - en Pin up toneel en werd een Reborn Christian bij Billy Graham. Die Billy. Betty was natuurlijk zijn paradepaardje. ‘Ziet en aanschouw hoe de zedeloosheid nog gered kan worden. Repent!’ Voor Billy was de wulpse Betty een persoonlijke Maria Magdalena en zo belandde ze van de ene uitbuiting in de volgende.

Midden jaren 60 verdween ze van het toneel, naar zeggen omdat ze het weeshuis en de kerk nu verruild had voor een Mental Institution. Ze verbleef daar jaren, soms binnen en soms buiten de muren. Ze heeft het leven volgehouden tot 2008, verarmd , vereenzaamd en volledig van de wereld afgekeerd.

Kijk, zoiets fascineert me dan. Zo een prachtige vrouw, zo vol leven, zo vol ambitie. Zo hard gevallen en niet in staat haar eigen duister te ontstijgen. Vechtend tegen alle conventies in, met haar heftige foto’s voor de tijd waarin ze werden gemaakt. Het is lastig te volgen, hoe deze dame met sterretjes en lichtjes in haar ogen, zo verworden is tot een speelbal van het tragisch levenslot. Ze vocht tegen zichzelf in plaats van tegen de wereld.

Ik denk, dat mijn obsessie met haar gerelateerd is aan een gevoel van verwantschap, al dan niet evenredig omgekeerd. "Been there done that" soort gevoel, alleen werd het bij mij "Done that, left it, been there in the souldungeons, and now I am Back". Het duister heb ik weten te ontstijgen, ondanks en dankzij alle Lust. Het is eeuwig zonde, dat Betty dat niet is gelukt en haar Lust probeerde te beteugelen in plaats van te vergroten. Tragisch.

Ik vind haar een heldin. Omdat ze het deed zoals ze het heeft gedaan. En nu, meer dan 60 jaar later, ook mijn hart nog steeds laat kloppen. Blote-neptieten-meisjes van tegenwoordig kunnen daar echt niet tegenop, bij lange na niet. Geen dunne beentjes met ruimte er tussen, geen tommytuck en geen siliconen. Geen talent om goed te dansen of te acteren, geen Marylin Monroe en ook geen maatje 34.

Betty was een EchteVrouw, van Vleesch ende Bloed ende Leven. Die ogen, die grote billen, de uitdaging die ze uitstraalde…zucht. Stiekem ben ik een beetje verliefd op haar. Die wetenschap zou haar vast ook niet geholpen hebben vrees ik. Betty. Ik had haar graag ontmoet.