Groener Gras

Soms heb ik het idee dat de wereld aan snelheid ten onder gaat. Van instant-maaltijden in de magnetron tot aan de G-spot  vibrator die je binnen een minuut een daverend orgasme beloofd: we willen het snel en we willen het NU.

Geduld is ook niet mijn sterkste eigenschap, zal ik eerlijk bekennen. 

Gisteren reed ik langs een provinciale weg met de Katrienmobiel. Alles werkte tegen die ochtend en ik was laat voor werk. En ik was al drukdrukdruk geweest een paar dagen en was best chagrijnig daarvan. In de auto zat ik te mopperen. Ik was al een paar dagen angeheitert zonder verlichting, er wachtte een dag vol gedoe op me…van die dingen. Ik zag dat zo’n 500 meter voor me uit een paar auto’s stopten, midden op de weg. “Gloeiende gloeiende nondeju, wat nu weer”, was het eerste dat ik dacht. Tot ik zag wat de reden van het stoppen was.

Er liepen twee zwanen op de weg. De grote voorop, het razende verkeer negerend en dapper een weg banend voor zijn partner. Halverwege de weg stopte hij, keek achterom en zag dat zijn (denk ik) madam nog aarzelend op het middengras stond. Hij wachtte. Op haar. De voorste automobilisten stapten uit en gebaarden naar mij, als achterste auto, het verkeer tegen te houden. Ik liet me meevoeren in de romantiek van het moment, stapte uit en posteerde mij als MegaMindy op het midden van de weg. Een zwart geklede MegaMindy op nogal hoge hakken dit keer, maar desalniettemin. Iedereen stopte braaf voor mijn opgestoken hand. Heer Zwaan in kwestie maakte geen haast en liet zijn dame heel rustig naar hem toekomen. Gezamenlijk waggelden ze naar de overkant, ons padvinders geen blik waardig keurend. Aangekomen aan de juiste kant, slobberden ze rustig van het verse groene gras waar ze bedenkelijk door aangelokt waren. Het gras was klaarblijkelijk groener, daar aan de overkant. Iedereen stapte weer in het vehikel en reed, het romantisch stelletje nakijkend, rustig verder. Alsof het universum luisterde naar ons goede-daden-doeners, brak het zonnetje door en scheen op mijn handen op het stuur van mijn Katrienmobiel. Op de radio klonk “I feel good” van mijn held James Brown. Het was zo’n “wowza” momentje.  

Op de terugweg naar huis reed ik weer langs de bewuste plek. Een glimlach brak direct door. Mijn hele dag was er blij van geweest, van zoiets eenvoudigs. Wat mij natuurlijk, met een lange autorit voor mij, aan het denken zette. Ergens deze week had ik een aanval gehad van “ik wil het en ik wil het nu”. Meestal wordt dit vooraf gegaan door een verterende onrust in het lijf, die zelfs niet meer te lenigen is met een stevig orgasme van eigen hand. Hoewel ik niets tekort kom op het erotisch vlak, zijn de keren dat ik daadwerkelijk naast iemand heb geslápen de afgelopen jaren op een hand te tellen. Beter zou ik kunnen zeggen: dat ik naast iemand heb gelegen in de nachtelijke uren, want slapen doe ik dan meestal niet. Maar die avond had ik een complete aanval van “ik-wil-nu-naast-iemand-slapen-met-een-arm-om-mij-heen”. En dan wakker worden door een hartstochtelijke erectie die mij klopt op de rug, de bezitter ervan zwijgend mijn benen openstreelt en mij warm en lustvol neemt. En dan ontbijt op bed. Ik wil het en ik wil het NU!  En ik wil ook NU dat allerlei gedoe en gedinges is opgelost en ik wil ook NU dat ik de hoofdprijs in de loterij win, want dan pas is alles goed. Gewoon alles de magnetron in en “Pling”, het leven doet het weer zoals ik het wil.

Enfin. Natuurlijk kwam ik tot de conclusie dat er geen enkele romantiek kleeft aan de instantisering van de maatschappij. Dat naar iets toe leven, toe werken, een eigen charme heeft. Verlangen is een hoog goed. Lijdzaam wachten is overigens iets anders en dat is volledig niet aan mij besteed. 

De bevrediging is echter factor tig groter, als je het verlangen hebt doorleefd. Fysiek en metaforisch voor het hele leven. Een hele dag verschrikkelijk geil zijn (of drie zoals bij mij for that matter), omdat de zon schijnt, omdat Lustgenoot door mijn gedachten wandelt, omdat ik al drie dagen geen tijd had voor een fysiek intermezzo, omdat er een mooi menspersoon voor me uitliep, omdat ik mijn HeleHogeHakken aanhad…het hoeft niet ter plekke worden opgelost. Geil zijn om het geil zijn is lekker. Het lenigen van mijn verlangen is niemands verantwoordelijkheid. Het direct en “instant” toegeven aan wat ik wil, schenkt niet altijd het genot dat ik zoek. Het gaf me een groot gevoel van vrijheid, deze constatering.

Die avond ben ik wel in intense zwanenzang geëindigd. Zónder G-spot vibrator.