Praten met roze strikjes

Onlangs deed ik, werkgerelateerd, een test om mijn voorkeursgedrag in beeld te brengen. U kent het vast wel, zo’n test met kleurtjes, kwadranten en types. Dat is best leuk, want we zijn allemaal nieuwsgierig hoe we zijn en hoe anderen daar over oordelen.

Deze test was serieus van aard en goed wetenschappelijk onderbouwd, zoals dat heet. Ik heb het dan ook naar eer en geweten, braaf als ik ben, serieus ingevuld.  In mijn werkende leven heb ik al een keer of twintig dit soort testen gedaan.  Ook wat psychologische testen voor hoogdravende baanposities, intelligentietesten en hier en daar zelfs een rollenspel met “lastige” situaties. De laatste keer echter dat ik dit deed, is alweer enkele jaren geleden.

En sinds die tijd heb ik het levensroer behoorlijk ondersteboven gegooid, om zo mijn kwaliteiten die ik zelf het leukste vind meer te laten prevaleren. Ik verwachtte dan ook, al dan niet gebaseerd op het leefpatroon, dat de testresultaten nu eens heel anders zouden zijn. Of in ieder geval met een significante verschuiving.

Verheugd maakte ik enthousiast de enveloppe open die ik kreeg uitgereikt. En natuurlijk las ik niet eerst de verklarende tekst, maar greep ik direct naar de laatste pagina waar de archetypes, de kleuren en de kwadranten voor mij persoonlijk waren ingekleurd.

Ik was verbijsterd. Na alle inspanningen van de afgelopen jaren, the hardships suffered, de interne knokploegen en een leven dat geheel en al niet is te vergelijken met voorheen was er BIJNA NIETS veranderd.

De conclusie die ik daaruit kon trekken kwam pas in de avond, in de luwte.  Omdat ik zo’n 1000% gelukkiger ben dan toen en me navenant ook een aangenamer gezelschap toon (zeggen ze…) vroeg ik me af of ik nu in mijn ware aard leef en toen juist niet. Vreemde is echter, dat de kwadranten aangeven dat ik een geboren leider ben en graag leiding geef. Jarenlang in die positie verkerend kan ik hierbij volhartig verklaren dat ik niet graag leiding geef. Sterker nog, ik wil NOOIT meer leiding geven. Wel was zichtbaar dat mijn analytische en innovatieve vermogen was toegenomen en dat ik mijn creatieve kanten meer ruimte geef. En dat klopt als een bus.  Ook geheel en al zichtbaar was dat ik een behoorlijke einzelgänger ben. En ik erg mijn best moet doen empatisch te zijn. Ingegeven door het feit dat ik de lat voor mezelf en anderen bijzonder hoog leg en ik weinig begrip wil opbrengen voor het feit dat anderen zich er met een jantje van afmaken. Juist, zo zei de later gelezen verklarende tekst, omdat ik emotioneel intelligentie vertoon en ik vanuit observatie de motieven van mensen wel begrijp. Klaarblijkelijk accepteer ik niet dat ze dit als excuus benutten bepaald gedrag te vertonen. Pardon? Liza als een intolerante dictator? Verward over dat gedoe met leiding en mijn kille koude voorkomen door het gebrek aan begrip voor de ander enzo besprak ik de resultaten met mijn beste vriend. 

Heel wijs verklaarde hij dat leiding geven niet altijd over andere mensen hoeft te zijn, maar dat het ook kan gaan over leiding geven aan je eigen leven, de processen en zo meer. En dat ik, voor de intimi, heel empatisch ben. Maar verder snoeihard kan zijn voor wie niet tot deze kringen behoren.  Al dan niet uitgesproken. Ik vond direct dat hij hier een waar woord sprak. In mijn hoofd ben ik vaak niet erg mild van oordeel. Ik heb alleen in de loop der (vreselijke) jaren mezelf terdege aangeleerd, ingegeven door de testjes, anderen te benaderen met meer tact dan ik bedenkelijk voel. Met andere woorden: ik heb geleerd te praten met roze strikjes.

Ik houd niet zo van strikjes. Tenzij ze op strategisch spannende plaatsen zitten op mijn korset. Ik ben veel liever direct en eerlijk. Ook in het lustige spel en de liefdesperikelen daar omheen. De conclusie die ik heb getrokken, is dat ik mezelf meer heb omringd met “mijn soort mensen” en ik dus ook gewoon kan zeggen wat ik wil zonder al die roze strikjes er omheen te moeten plooien.

Toegegeven: ik krijg het nog wel eens voor de spreekwoordelijke voeten geworpen dat ik veeleisend ben en altijd tot het uiterste ga. Mijn lustgenoot heeft het soms zwaar met de nukken van Liza. Gelukkig wil ik nooit meer leiding geven en heb ik het stuur over de andere medemensch geheel en al losgelaten. Mijn redding!

In mijn schrijven, daarentegen, ben ik nog wel eens terughoudend. Ik wil niemand voor het hoofd stoten, of voor andere waardevolle lichaamsdelen for that matter. Want ondanks de geteste kilheid en veeleisendheid, houd ik van mensen. En gun ik een ieder het respect voor de eigen keuzes. Waarop mijn wijze vriend wederom opmerkte, dat ik dat sowieso doe met de onderwerpen waarover ik schrijf, de helft van de wereldbevolking ongemakkelijk doen voelen.  Zucht. Een mens kan het lastig goed doen.

Hoe dan ook, een blog die niet over seks gaat deze keer.  Meer een pleidooi te accepteren dat we in essentie niet veranderen, maar de nuances en de uitingsvormen geheel in eigen hand houden. Lustig leven is een keuze.  Mijn Lustige Leven zet ik dan ook in volle overtuiging voort. Ik val mijn Lustgenoot lekker lastig met mijn eigenaardigheden en accepteer vreugdevol dat ik iemand ben die graag de eigen koers vaart. Dat praten met strikjes is bijzonder handig als de situatie daarom vraagt. En lustgenoot mag ze gerust allemaal openstrikken tijdens het spel der spelen. Zal ik niks van zeggen.