De Opdracht

Het voordeel van mijn Lustgenoot niet al te vaak te zien is, zoals ik al eens eerder schreef in mijn blogje ‘Verlangend Wachten’, dat de aanloop naar een ontmoeting heel lustopwekkend is. Vooral als het vooruitzicht is vergezeld met "dit-is-wat-ik-met-je-ga-doen"’ appjes. Onlangs heb ik ontdekt dat het aanvullen met een opdracht nóg lustiger is.

Niet zo één die al te makkelijk is te vervullen. Maar een waarvan ik me nerveus afvraag of ik dat wel durf, dat wel kan en of wat ik doe wel voldoet aan de missie. Zo kreeg ik onlangs de opdracht een zakelijke bespreking aan te gaan, in een bepaalde sexy outfit, zonder slipje aan. Dat is natuurlijk makkelijk gedaan. De moeilijkheid zat ‘m in het feit dat ik de betreffende gesprekspartner dit moest laten weten. En een foto moest maken als bewijs dat ik inderdaad geen slipje aan had. Onder de tafel, tijdens het gesprek. En, last but not least, zou melden dat ik na de bespreking een sexdate zou hebben met de betreffende Lustgenoot. Zodat de gesprekspartner in kwestie mij zou zien wegrijden met zelf in gedachten dat Liza op weg ging om zich te laten nemen.

Ik lag er wel even wakker van. Hoe pak je zo iets aan zonder de ander te schofferen? Gelukkige bijkomstigheid was dat de gesprekspartner iemand uit ‘de erotische schrijfbusiness’ is. Ik hoopte dan ook dat persoon in kwestie niet teveel overdonderd zou zijn. De dag in aanloop vertaalde de opwinding over de aanstaande gebeurtenis zich in knijpende bewegingen in mijn maag en vagina. Hoe langer ik er over nadacht, hoe ingewikkelder het leek te worden. Eerst het uiterlijk. Goed scheren natuurlijk, en zorgen dat mijn beste vriendin er goed zou uitzien op de foto. Dan bedenken welk moment geschikt zou zijn. En in welke volgorde ik de boodschap moest overbrengen. Eerst melden dat ik geen slipje aanhad? Of eerst melden dat ik een sexdate zou hebben? En hoe maak je ongemerkt een foto? Wachten tot de gesprekspartner even naar het toilet gaat? Telefooncamera goed checken dus, zodat het snel en zonder al te veel gepruts uit te voeren is. Ik heb geoefend hoe je een zichtbare foto moet maken onder de tafel. Hoe ver moeten de benen gespreid, met of zonder flits en hoe zit een dame om er nog een beetje aantrekkelijk uit te zien? Ik bedoel, in een restaurant kan ik niet zomaar mijn rokje opschorten, een been over de stoelleuning hangen en in vol licht en ornaat een snapshot maken. Ik heb op mijn eigen kantoor, vol van collega’s, in stille snelle momenten geoefend om zo’n foto te maken. Dat was al spannend in zichzelf natuurlijk. Jawel, ik neem mijn opdrachten serieus. Ik was er uren zoet mee, met gevolg dat ik continu aan de aanstaande gebeurtenis moest denken. Vandaar de constatering dat zoiets een enorme boost geeft aan de Lustgedachten. In plaats van boodschappenlijstjes en ‘things-to-do’ notities, lag ik in de wakkere momenten voor het slapen gaan zinnetjes te oefenen om het te zeggen. Zou ik het in het oor fluisteren? Of hardop melden, en passant tussen wat zakelijkheden door? Het scenario heb ik in mijn gedachten wel een keer of 300 bedacht en afgespeeld.

Op de dag van de afspraak ontving ik via een  app van Lustgenoot een kleine reminder. En dat hij, als het goed zou gaan, me zou belonen (en hoe). De incentive was enorm. Mijn hart en lenden klopten ervan. In de praktijk bleek het redelijk te gaan met de foto. Ik wachtte tot de gesprekspartner zich even had verwijderd voor een kort toiletbezoek en maakte snel een snapshot, met flits want anders zie je er niets van onder de tafel natuurlijk.
De rest van de opdracht, het mededelen, was nog lastiger dan ik dacht. Ik ben wat discreet met de loop van de gebeurtenissen, want ik kan natuurlijk niet onthullen wie de betreffende gesprekspartner was, dat zou voor persoon in kwestie teveel exposure geven. Laat ik volstaan met dat ik aan het einde van het gesprek, nog wat nakeuvelend, een gevallen stilte benutte met zachte stem aan te kondigen dat ik zo dadelijk naar mijn Lustgenoot zou gaan, zonder slipje aan, en dat me daarvoor een beloning wachtte. Recht toe recht aan.

De gesprekspartner keek uit het raam, toen naar mij en pakte mijn hand vast. "Dan vind ik ook dat je het moet opschrijven", was de blijde wederboodschap. En zo geschiede.

Bij het wegrijden werd ik uitgezwaaid. "Veel plezier met de beloning Liza, laat me teruglezen hoe het is vergaan". Hoewel geen lustgenoot, impliceerde dit direct een nieuwe opdracht. De gedachte dat de gesprekspartner precies wist wat ik nu zou gaan doen, bracht een extra dimensie aan de opwinding. Lustgenoot was zeer tevreden met het resultaat, ik met de beloning. Ach, wat is het leven toch leuk!