De Katrienmobiel

Katrien en ik vormen een onwaarschijnlijk koppel. Zij is groot, betrouwbaar, bijzonder geduldig en doet altijd wat ik haar vraag. Het valt makkelijk in te vullen hoe ik dan ben als opponent. Waar ik toch wel genegen ben iedere dag sexy door het leven te gaan, heeft Katrien daar totaal geen last van. Ze zeurt nooit daarover. Terwijl ze ook niet meer de jongste is en soms wat zielig afsteekt tegen flitsende blitse dames in de file.


Katrien en ik houden onvoorwaardelijk en hartstochtelijk van elkaar. Katrien is mijn auto lieve lezers. Mijn eigen trouwe auto van een Aziatisch merk met een onbestemde kleur. Nee helaas niet roze, zoals ik ook niet blond ben zoals op het plaatje.

 

Vroeger, toen ik nog werkte in hoogdravende ambitieuze banen die mij bijzonder ongelukkig maakten, reed ik in sexy zwart glimmende leasebakken, voorzien van alle snufjes en comfort. Zo hier en daar had ik een snelwegflirt, puur door mijn auto. Van liefde was evenwel geen enkele sprake. Tussen mij en de glimmende leasebak bedoel ik dan natuurlijk.
 
Hoe anders met Katrien. Geduldig verdraagt zij alles waar ik mijn zinnen op heb gezet. Boodschappen, vieze hondenpoten, en dagelijkse haastige capriolen tijdig op het werk te geraken. Daarnaast rijdt zij met regelmaat in het holst en kou van de nacht met Liza in latex kokkerrok, HeleHogeHakken en roze pruik, voorzien van twee grote dozen vol met De Lustkronieken. Zegt ze allemaal niets van.
En stond zij eens verscholen op een obscuur terrein, uitkijkende over de skyline van Nederlands mooiste stad. Op haar uitklapbare achterbank herbergde zij een angeheiterte Liza met een Lustgenoot, die gezamenlijk genoten van wederzijdse hand-en blowjobs gelardeerd met een "standje-beetje-ongelukkig-maar-wel-lekker". Katrien praat hier verder niet over, discreet als zij is.


In de ochtendfile verwarmt zij een koude Liza, luidkeels zingend en sigaartjerokend (met een raampje open, dat wel) en laveert haar desondanks naar de verre werkplaats van bestemming. Zonder haperen en zonder aarzelen. In de avond stelt zij haar chauffeursstoel zonder morren ter beschikking, als ik in een zacht zonnetje in de wederkerende file het niet laten kan mijn hand onder mijn rokje te steken (leest u maar na in De Lustkronieken- de derde keer heet het verhaaltje, dat is echt waar).

 

Waar ik ooit dacht, dat ik nooit meer zou kunnen flirten onderweg nu ik geen flitse blits auto als accessoire dragen kon, heeft Katrien mij de waarheid doen inzien. Met het afnemen van het materiele maar zwaar ongelukkig comfort, is mijn Levensvreugde dramatisch toegenomen. Misschien wel met 500%. En die Levenslust blijkt meer aantrekkingskracht te hebben, dan de flitse blits auto’s ooit hadden. Ik heb door haar het inzicht gekregen, dat als ik wil flirten, het niet van mijn entourage moet komen, maar geheel en al vanuit mijn blitse zelf. In mijn Katrien blijk ik nu zelfs meer snelwegflirts te ontvangen, dan ik ooit had kunnen dromen. Een echte ego-booster! Al zingend, rokend en HeelHoogGehakt. Ik hou echt van Katrien, mijn lieve lezers, en ik beschouw haar als een van mijn beste vriendinnen. Om dat te vieren, schreef ik deze rare blog.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Marco ;) (vrijdag, 23 januari 2015 21:15)

    Katrien boft maar met zo'n baasje.