Deadline-junkie

In alle oprechtheid: ik ben een deadline-junkie. Als schrijver, en als vakuitoefenaar. Ik schrijf naast geile verhaaltjes, vreemde blogjes en hete gedachten ook commerciële teksten. In een baan. Voor geld dus. En aan dat geld zit een tevreden of ontevreden baas en/of klant vast. En die stellen mij een deadline. Want de grafisch vormgever wacht. De drukker wacht. Of de offerte moet op een gestelde tijd zijn ingediend, op straffe van uitsluiting als je 1 minuut te laat bent. Sommige mensen uit mijn omgeving vinden dat wel zielig. Want er zijn van die weken dat ik meerdere deadlines te behalen heb. En dat betekent dat ik dagen maak van 15 uur schrijven, schrappen, redigeren, regisseren, anderen aan het werk zetten, het werk van anderen corrigeren, nadenken, doorstrepen, opnieuw schrijven, en controleren of het de klantvraag wel beantwoordt.

De waarheid is, dat ik het lekker vind, die druk. De adrenaline die me door het lijf giert als ik bedenk dat er nog tig pagina’s te schrijven zijn en ik nog maar 24 uur hebt. Boos zijn omdat de eventuele medeschrijvers slecht werk opleveren, of erger, gewoon niet opleveren of niet op tijd en er gewoon van uit gaan dat ik dat nog wel even om 3 uur in de nacht corrigeer. Me opgelaten voelen als Baas zegt dat het niet goed genoeg is en even de storyline verandert de avond voor het indienen. De klant die me belt en zegt dat het net niet is wat hij bedoelde en ik me in alle bochten moet wringen om eruit te krijgen wat ‘ie dan wel bedoelde. De rush die ik voel als ik alles wat ik vind dat er in moet op 14 pagina’s staat en het er maar 8 mogen zijn. Ja, van die dingen. Ik vind dat natuurlijk du moment best lastig. Maar als ik heel eerlijk ben, en dat ben ik meestal, dan vind ik het gewoon lekker om het altijd weer voor elkaar te krijgen en op tijd in te dienen. Een soort van climax, inderdaad. Daar is niets zieligs aan, beste lezers. Ik ben, constateer ik vandaag, een deadline-junkie.

Wat ik wel wat moeilijk vind, is dat ik in zo’n week van 4 baanmatige deadlines bijna nergens anders tijd voor heb. Niet voor blogjes en verhaaltjes, maar ook niet voor uitgebreide ontmoetingen met Lustgenoten, lange wandelingen met de hond of een goed gesprek met leuke mensen. Of überhaupt een moment van rustig ademhalen.  Ik denk de hele dag: Go-go-go-Liza.
In de afgelopen drukke week echter, nodigde Lustgenoot me de avond voor de laatste deadline uit voor een korte maaltijd met intermezzo, wetende hoe geil ik ben na een hele week adrenaline. De verleiding om dan te zeggen: "nee, te druk", was minder groot dan de verleiding van een intermezzo met betreffende bijzonder aangename lustgenoot. Zo gezegd, zo gedaan. Na een redelijks slapeloze en rusteloze week, kwam ik van de schreeuwende drukte in zijn oase van rust terecht. En volgde, heel onbeschaafd, een verrukkelijk krachtig kort vochtig en bijzonder intiem intermezzo zonder al te veel poespas. Heel basic en down to earth, direct naar de kern van de zaak zeg maar. En, bemerkte ik, het stemmetje in mijn achterhoofd (er ligt nog veel werk, deadline morgenochtend, gogogo) bracht extra adrenaline. Beter gezegd: juist daardoor was ik ongekend geil en opgewonden.

Onderweg naar huis, stuiterend van orgasme, verrukkelijkheid en gogogo-gevoel, voelde ik een energie losbarsten die normale mensen wellicht onbekend voorkomt na een week niet slapen, 3 deadlines en een stressvol moment omdat er nog een laatste deadline wacht. Thuisgekomen klapte ik direct de laptop open, belde mijn crisisbestendige baas en zaten wij samen online tot een uur of 3 in de nacht de laatste teksten te bezweren, inclusief een storyline wijziging. Ik voelde me net de verrukkelijke Xena, the warrior princes.

Na een paar uur slaap en een ochtendje naarstig lay-out in orde maken met een zeer behulpzame collega, heb ik de laatste opdracht een kwartier voor deadline ingediend. Een heerlijk gevoel van bevrediging. Langzaam rijdend onderweg naar huis scheen het zonnetje. Er zat een glimlach op mijn gezicht die er niet meer afwilde. Ik dacht aan de heerlijke vrijpartij met Lustgenoot. En aan het komende weekend waarin geen enkele deadline op me wacht, hola, een hele week waarin geen deadline op me wacht. De weldadigheid van dat moment, het gevoel van ontspanning, het voelt werkelijk als het moment na een intens orgasme als je heel lang hebt moeten wachten.
Wat me dan op het idee brengt, dat ik, als deadline-junkie, mezelf volgende week deadlines ga stellen voor eigen werk. MOET af. Ik zal Lustgenoot een agenda van deadlines sturen.

Dus lezers: als je nog een verhaaltjes onderwerp wilt lezen, of een blog: doe een goede daad en help deze deadline-junkie. Stuur maar door! Met deadline uiteraard.