Damestas

De aard van de vrouw ligt in haar damestas verborgen. Er zijn dames die uiterst methodisch en functioneel te werk gaan: kleine vakjes, hoesjes, miniversies van nagelknippertjes, naai-etuitjes en opmaakspiegeltjes. Er zijn ook dames, weet ik, die in een continue staat van oorlog verkeren, in tasselijke zin.

Liza Daen is van huis uit bijzonder gedisciplineerd, gestructureerd en uitermate van de lijstjes en de overzichten. Daar houd ik van, het maakt me rustig. De altijd aanwezige overstroom aan gedachten, beelden en ideeën in het hoofd en hart, maken dat het "normale" leven op een lijstje gezet moet worden, anders verlies ik het overzicht. Nu heb ik ook wel heul veul om in het dagelijkse leven te verhapstukken, maar toch, een beetje pathetisch vind ik het wel.

Mijn damestas is, meestal, zeer efficiënt ingericht. Zo niet momenteel. Hieraan is af te lezen, dat de Chaos het even lijkt te winnen van de Structuur. Na een paar wanordelijke weken van veel werk, omgekeerde agenda’s en sociale zorg, heb ik net op tijd een paar dagen vakantie. Net op tijd zeg ik, want ik zag gisteren aan de staat van de inhoud van mijn damestas, dat het Echt Ernstig tijd was voor een kleine adempauze. Ik heb altijd wat vreemde dingen in mijn tas. Natuurlijk de gebruikelijke mobiel, bankpasjes, agenda en lippenstift. Niet iedere dame heeft ook nieuwe kousen mee (kousen hè, geen panty), een schoon slipje en van die dingen. Ik dus wel. Ingegeven door het feit dat ik kousen draag en vaak geen slipje. Maar nu was het wel heel erg. Mijn damestas als lakmoesproefje voor de geestelijke gesteldheid.

Gisteren dus. Ik zocht mijn nagelknippertje. Niet te vinden. Tas ondersteboven. Er kwam een ongelooflijke en enigszins verbijsterende hoeveelheid vrouwengedoe uit mijn tas rollen. Inclusief mijn kleine roze handvibrator in etuitje, die ik al drie dagen aan het zoeken was. Ja, ik heb een grote tas. Een opsomming:
2 handzame doosjes: 1 met 12 pasjes, 1 met 3 pasjes, een grote roze portemonnaie die uitpuilt, 2 sleutelbossen (huis en auto), 2 lippenstiften (two shades of pink), nagellak remover, agenda 2014, agenda 2015, 2 mobielen telefoons (1 privé en 1 werk), 4 haarelastiekjes waarvan 2 kapot, mijn bankdingetje, een haarclip, 1 losse oorbel waarvan de andere kwijt is, 3 pennen (die in zilver met glittertjes van de Action mag blijven, de rest is terug verbannen naar mijn bureaula), een rood notitieboekje wat ik als schrijfoloog altijd bij me heb, 12 loze kassabonnetjes, 6 bonnetjes die nodig gedeclareerd moeten worden, 3 20-cent stukjes, 1 stophoestje, mijn paspoort, een roze plastic hoesje waar niemand iets van afweet, 2 nieuwe zwarte kousen, 1 zwart slipje (doorzichtig), mijn etui met luipaardmotiefje met de kleine roze dame, mijn haarbostel, mijn toegangspasje van het werk, 3 aanstekers (met Betty Boop, die zijn zo leuk!), een envelop met VVV-bonnen, een bijna-leeg parfumflesje, mijn brilletje (ik beken), een leeg sigarenblikje (mijn grote zonde), rijstwafelkruimels, een post-itje van mijn moeder met die te halen boodschappen-van drie weken geleden-, een verkreukeld krantenartikel (wederom van mijn moeder) en, last but not least, NIET mijn nagelknippertje. Die is nog steeds kwijt. En dat allemaal door elkaar heen, lieve lezers. Een dame kan er niet meer van denken. Als ik thuiskom en snel mijn sleutels zoek (want ik moet altijd dringend naar het toilet als ik uit de file val), moet ik eerst een heel vrouwenleven omploegen om ergens te komen.

Vandaag, mijn 1e kerstvakantiedag, is DamesTasOpruimDag.
Kan ik daarna weer, blij dat ik haar teruggevonden heb, een klein onderonsje met de RozeDame vieren, met rust in het hoofd. Als het opgeruimd is in mijn tas, heeft mijn leven weer structuur. Ik kan de komende dagen in hoofdelijke chaos weer aan de schrijf.