Kruise tochten in spijkerbroek

Als wufte dame heb ik niet zoveel met spijkerbroeken. Grosso modo van de mensheid heeft, naar mijn smaak dan, niet het figuur om er voordelig uit te zien in de stijve stof.
Bipsen zien er uit als “hangen en wurgen”, de taille verdwijnt achter een riem omdat een jeans nooit meegaat met het figuur,undsoweiter. Nu heb je van die modelletjes, formaatje size 0, die er nog wel “wild en stoer” willen uitzien in een gespijkerde broek. Daar is 99,9% van het vrouwendom niet mee behept, met die size 0. Vind ik ook niks trouwens, ik hou van wat vlees aan den botten.

En dan de mannen. Reclames van ondrinkbare ontroesters die de naam cola dragen, laten graag de “L 501” dragen door wasbordjes in ontblote borstkas. Met een legertje verlekkerende en smachtende dames achter het raam. Nu vraag ik, beste lezers, ooit zo’n man ontmoet? Als je er al ooit eentje in het wild hebt gezien: bah, te jong, te arrogant, te onecht. Verder ben ik niet bevooroordeeld hoor. De realiteit echter leert dat de meeste mannen geen wasbordje hebben en ook niet met ontblote borstkas door het leven gaan. En ook zeker niet voordeliger uit de bus komen met een licht- of donkerblauwe, allez, of een zwarte, vormeloze en alles verbergende jeans aan het vege lijf. Enniewee: ik houd van echte mensen. En de meeste echte mensen hebben wel een spijkerbroek. Ik houd dus wijselijk mijn mond, sluit de kritische ogen en draag er zelf alleen heel stiekem eentje als ik de hond uitlaat in de vroege ochtend in de spruitjesvelden in de polder.

Maar onlangs werden mij de ogen geopend. Of beter gezegd: vielen mijn ogen van blijdschap bijna uit hun kassen. Er is namelijk een lustgenoot, die mij onlangs fêteerde op een avondje ergens heen. Het heerschap is van nature behept met een prachtig lichaam en menig man zal het onuitstaanbaar vinden te horen dat hij daar niet eens veel voor sport. Mijn lustgenoot had een spijkerbroek aan op de bewuste avond. Zelfs met sneakers eronder. Ik vond er niet zoveel van, want het gezelschap is bijzonder aangenaam genoeg om daar niets van te vinden. Maar eenmaal ontdaan van overjas en van mij aflopende naar de toog, viel mijn oog op zijn achterkant. Heel toevallig hoor (not). En voor mij ontvouwde zich een nieuw universum. Het was of het licht uitging en de spot aanging, gericht op het wonderschone schouwspel. Lustgenoot in kwestie heeft namelijk uitzonderlijk goddelijke billen. Dat wist ik al, maar ik zie ze meestal in ontkleedde staat.
Ze zijn hoog en rond, de bewuste wederhelften. En daar zat de spijkerbroek in uitermate aangename pose omheen gevouwen. Ik barstte in stilte in gejubel uit. Eindelijk een man met Echte Billen Zichtbaar In Een Spijkerbroek. Bijtklaar.
Nonchalant liep hij terug, met versnaperingen. Zogezegd zich nergens van bewust. Jaja, maak dat Liza niet wijs, ons kent ons. Hij kent me echter ook langer dan vandaag en zag aan de glinstering in mijn ogen dat ik het latere vervolg van de avond dromelijk al had ingevuld. “Leuke broek”, zei ik heel onschuldig. Een begrijpende grijns van zijn kant, luidde het vervolg in. Dank u, beste wereld, zei ik later in schietgebed. De uitzondering op de regel heeft me een zedeloze impuls gegeven in het land der spijkerbroeken.