Tango: het is tijd

De kleine zaal is nog wat leeg en lijkt daardoor groter dan het is. De warme muziek weerkaatst tegen de koele muren, de pilaren in het midden wachten eenzaam op het zwierend publiek. Juist omdat er nog voldoende plaatsen zijn is het lastig te bepalen waar we dan gaan zitten. Ik kies voor een plek rechtsachter, vlakbij het raam dat uitzicht biedt aan het nu snel verschemerende waterfront. Wat onwennig schuif ik op de klaargezette stoeltjes, keurig in een cirkel om de dansvloer heen.

De muziek is vol: dramatisch en meeslepend, getuigend van tranen, levensleed en hartentroost. Ik laat me ervan doordringen met mijn ogen even dicht, nu er toch nog niet zo veel te kijken is. De snik, de stem, het zalvende verlangen, bezwangerd van een zwoele triestheid en troost tegelijkertijd.

Tango. Het is een nieuwe wereld. Ik heb het betreden lang uitgesteld, met teveel redenen die alleen ik begrijp. Ik kijk naar het eerste paar dat zich op de vloer waagt. Geen aarzeling, wel ingetogenheid. Het duurt niet lang of er bewegen meerdere koppels door de gedempte ruimte. Ik absorbeer de sfeer en laat alles door me heen stromen. Als een passionele zucht van verlangen strijken de impressies langs mijn ziel.

Verleiding. Daar gaat het over vandaag. Verleiding door en van de dans, verleiding door en van het gezelschap. Verleiden tot troost, overgave, lichtheid en zwaarte: een kort moment van verlichting in het zware bestaan.

Er zweeft een koppel voorbij dat mijn aandacht heeft. Ik volg ze, door de ruimte. Hun voorhoofden tegen elkaar in plaats van de wangen, de ogen gesloten. Zijn armen strak, recht en stevig. Het raakt me, wezenlijk, als ik zie hoe zij haar lichaam leunt tegen hem, haar schouders en borsten tegen die van hem. Hij stuwt haar voort, duwt haar achteruit, neemt haar mee. Hij stuurt haar met het kloppen van zijn hart, hij vertelt haar het leven met zijn borstkas in trefzekerheid vooruit. Ze gaat mee, al lijkt het alsof haar onderlichaam vele omwegen maken wil, wegvluchten wil, en zich dan om hem heenwikkelt en vasthouden wil. Haar benen stribbelen tegen, maken ontwijkende passen, en tegelijkertijd blijft zij dichtbij genoeg om met de bal van haar voet zijn kuit te verleiden de stap naar haar te maken.

Ze zien elkaar niet in de ogen, dat is niet nodig. Haar overgave ligt niet in het lijdzaam volgen. Haar overgave ligt in het maken van haar eigen schone passen, het sierlijk zwieren van haar benen, het volgen van haar eigen weg en hem te verleiden haar daar naar mee te nemen waar zij wezen wil. Hij hoort haar, hij voelt haar, ik zie het. Ik zie hoe hij zijn hart en lust de route laat uitzetten en luistert naar de zwanenzang van haar bekoorlijke lichaam. En haar precies daar brengt, waar haar zij naar toe wil. Is dit het Leiden of het Lijden van de Tango? Ver-Lei-ding. Hij verleidt haar tot overgave, dwingend en zoekend naar de essentie van haar vrouw zijn. Zij verleidt hem, haar te nemen, te blijven, tot haar te komen.

Een geraffineerd spel van echte mannen en vrouwen. Aantrekken, afstoten, tegenstribbelen, terugvangen. Overgeleverd aan de hartse zieletochten, volgend in weemoed en verlangen, een onzichtbare zindering tussen twee mensen die elkaar verstaan. De argeloze toeschouwster die ik ben, kan slechts raden hoe de vibraties van de ziel over en weer zijn verteld zonder woorden. Wie wie leidt, is onbekend. Ik ben verkocht. Totaal.

Het raakt me, de Tango. Deze nieuwe wereld. Ik heb het om moverende redenen lang uitgesteld. Maar nu ben ik hier, eindelijk, omdat het tijd is. Met een onwaarschijnlijk gezelschap, wiens roep resoneert op een diepe plaats lang vergeten. Ik weet het, waarom ik hier nooit eerder kwam. De angst voor de nabijheid en de overgave, de weerstand tegen de connectie en de reserve tegen het vertrouwen. Maar ik ga eraan, erin, mee en onderdoor.

Tango, als de last frontier of Liza-kind.