Pain and Pleasure

De bekende Marquis de Sade bewoont een halve boekenplank in mijn volle kast. Heel veel mensen kennen zijn naam. Maar hebben hem helaas niet gelezen noch weet ervan dat de beste markies bijzondere inzichten had. Toen ik de naastgelegen tekstregel postte op facebook, kwamen er wat voorzichtige zichtbare reacties op. En heel veel voor het publiek onzichtbare persoonlijke reacties. De gedachte dat pijn fijn is, maakt klaarblijkelijk wel wat los in Den Mensch. In de verborgenheid.

Ik voor mij vind het reuze interessant dat de gewaardeerde markies zintuigelijke zaken benoemt als een emotie. En een direct causaal verband legt tussen het lichaam en het zieleheil. De onlosmakelijkheid van twee keerzijden van een medaille. Heel ying/yang natuurlijk en zijn tijd ver vooruit.

Een mij dierbaar iemand meldde mij, als een ware hedonist, alle pijn te willen vermijden, er niet van te houden en zoveel mogelijk genot na te streven. Een andere dame, mij verder onbekend. vertelde me juist dat fysieke pijn haar het hoogste genot geven kan. Mooi hoor, zoveel zielen zoveel smaken. En dat waardeer ik.

Als ik zeg dat ik van pijn houd (en vaak meer dan van zachtheid), merk ik dat ik minder gangbaar ben dan de meesten om mij heen. Ik ervaar dat de zachte hand juist pijnigt en de harde hand mij streelt. Zielsmatig dan. Dat tergende verlangen, het verterende vuur in de ziel, dat is pijn. Zo opgewonden zijn, zo dorstig moeten smeken om de druppel uitgeschonken liefde, dat zachtheid dit niet laven kan, ook dat is pijn. Dat is de pijn van het lichaam en het genot van de ziel.
De tederheid die ligt in het zorgvuldig bedachte toebrengen van het smachten, dat is genot. De zenuwen zo sterk geprikkeld, het hele lichaam gefocussed, de geest op volle toeren om boven de fysieke pijn uit te stijgen, dat is genot. Het fysieke genot dat volgt, lijkt massief intenser. Omdat het uitstijgt boven alles, met de poorten van de ziel geopend. De verbinding die er kan zijn tussen slaaf en meester, tussen gever en ontvanger, tussen plus en min, is voor mij een verbinding die ik intensiever beleef dan de enkelvoudige lichamelijke liefde. (oei, dit brengt vast wel nieuwe reacties). Passie is passie, waarde lezer, en een ieder heeft daarvoor zijn of haar eigen weg gevonden.

De weg die zich kenmerkt door dat ongekende vertrouwen, volledige overgave, onbegrensdheid, het volgen van redenloze instincten.....het heeft me zoveel zieleheil gebracht.  Door het volgen van de pijn, vond ik het genot. Alsof het genot dat volgt, nog meer is geaccentueerd.

"Laat u zich dan wekelijks in elkaar slaan? Laat u zich nooit met liefde strelen?", zat er onder andere in mijn berichtendoos. Nee lieve lezers, daar is geen sprake van. Ik laat mij nimmer in elkaar slaan en ik streel heel graag en ben graag gestreeld. En ik ben ook heel lief verder en tantra vind ik geweldig. Maar oh, wat vind ik het spel der pijnlijke spelen van een ongekende schoonheid. Ik daag uit, ik verleid, ik smeek, ik bedel, ik verlang zo hard dat het pijn doet. Om me daar te raken waar de sensitiviteit het hoogst is. Waar de gloeiende billen elektriciteit door mijn hele lichaam brengen. Waar het brandend smachtende lichaam alleen gesust kan worden door de strakke hand die het in banen leiden kan. De lustgenoot die sterker is dan ik.

Nu ja. Voor mij heeft de markies zeer gelijk. Bannen wij de pijn uit ons lijf, uit ons leven, uit de dynamiek, dan ontzeggen we ons ook een deel van het genot. En andersom. Omdat het onze ziel zo raken kan. 
De onlosmakelijkheid aanvaarden verhoogt mijn hoogste genot. Zoals het heerlijk is koel water te drinken als men al te dorstig is. Dat is wat mij brengt tot fysieke en zielsmatige overgave en absolute verbinding. Ieder zijn ding. Dit is het mijne.