Ronde 7: De Theeceremonie

De Theeceremonie

Onze onverwachte ontmoeting vond plaats tijdens de jaarlijkse Hanami in The Japanese Garden in San Francisco. Ik woonde daar een lezing bij over de controversiële geschiedenis van de befaamde Fortune Cookies. Hoewel de theetuin in het park ze beroemd maakte en ik altijd dacht dat ze hier waren uitgevonden, bleek dat de ‘Rode Tulband Rebellen’ al bij de stichting van de Ming Dynastie opruiende briefjes in maancakejes stopten, eeuwen voor ze hier werden geïntroduceerd. Mijn verbeelding over het 13e eeuwse Mongoolse hof en de intriges van de Ming-chinezen sloeg volkomen op hol.

De fluweelzachte huid van zijn scrotum trekt samen onder de ruwe papillen van mijn tong. Zijn muskusachtige mannengeur prikkelt mijn tepels tot ongekende stijfheid. Brutaal leg ik mijn vingers op zijn gespierde bovenbenen en begraaf mijn neus tussen zijn lies en de aanzet van zijn stevige schacht. Hij zwaffelt tegen mijn voorhoofd, een ‘call of the wild’ die ik gretig beantwoord.

De meeste mensen gingen daarna mee met een rondleiding over de rozegekleurde paden tussen de kersenbomen, maar ik wilde liever alleen door de sobere zentuin dwalen. Ik hoopte dat de serene sfeer mijn chaotische hoofd zou temperen. Bij een klein paviljoen, verborgen achterin de tuin, rustte ik dagdromend uit op een grote steen. 

Ik doe mijn hoofd omhoog, open mijn mond en steek mijn tong zo ver mogelijk naar buiten. Heel even streelt de gladde ronding van zijn eikel over mijn lippen en lepelt me een belofte in voor het vervolg. Hij buigt me achterover; ik vouw mezelf om hem heen, wrijf mijn kruis tegen zijn onderbuik en verleid hem mij als een ongetemde woesteling te nemen.

Na vijf minuten ging de schuifdeur open; een Aziatische man gebaarde naar me. Hoewel hij was gekleed in kimono, leek hij te robuust voor een Japanner. Ik voelde me betrapt en stond op om verder te lopen. Hij wees echter naar twee lege kussentjes op de tatami, waar allerlei attributen voor een Japanse theeceremonie lagen; ik kon de uitnodiging niet weerstaan en nam ingetogen glimlachend plaats.

Het waren eerder zijn sterke en toch elegante handen die opvielen dan zijn ogen. Langzaam goot hij het kokende water in de aardewerk kom, plaatste de theekwast erin en schuimde het groene poeder op. Ademloos keek ik naar zijn pezige onderarm die gracieus de traagheid afwisselde met korte ronddraaiende explosies van beheerste kracht. Ik verloor me in de sensualiteit van het moment toen hij de kom aanreikte en zijn wilde zwarte ogen me naar binnen zogen.

Zo traag hij begonnen was met de theekwast, zo traag roert hij mij. Met iedere slag doet hij me verlangen naar de volgende, naar het moment dat hij die beheerste kracht in mij laat woeden. Het is alsof we weg willen galopperen maar vooraf aftasten of we elkaar kunnen bijhouden.

Daarna was mijn smeulende opwinding niet meer te beteugelen en bleef vochtig kleven aan de leegte van het paviljoen.

‘Rijg mij vast aan je Scimitar, verpletter me onder je barbaarse lusten, berijd me!’ smeekt mijn lijf. Wie nu wie verovert weet ik niet, maar tussen mijn gloeiende dijen opent zijn Strijder ons allebei. Het ritme van zijn ballen tegen mijn billen spoort ons aan, hij berijdt me als Djengiz Khan, sneller dan de wind, opzwepend, langs het randje van de afgrond. Grommend, bijtend, likkend en zwetend overmeesteren we met onze strijdkreten deze oneindige zwoele steppe en elkaar. Ik klem me vast aan zijn armen, niet omdat ik bang ben te vallen maar omdat ik wil dat hij met me meevalt, de bodemloze diepte in.

‘Eet je Fortune Cookie,’ zei hij en schoof het schaaltje naar voren. ‘We maken ze hier al vanaf 1914, met de hand.’ Rillingen liepen langs mijn rug toen het brosse deeg openknapperde en ik de blootgelegde boodschap op het briefje las: ‘Come and run wild with the Mongul, conquer new horizons.’
Geschrokken keek ik naar de amper zichtbare uitnodiging die zweemde rond zijn mondhoeken.