Thewa #14: shoppen

Thewa #14 heeft het illustere onderwerp: shoppen. Het inspireerde mij tot het volgende verhaal, waarin maar weer eens blijkt dat shoppen slechts een substituut is voor andere verlangens!

Het mooie avontuur van Hortense

Verveeld streelt ze de kop van Albert en kijkt voor de derde keer op haar horloge. Nu is Leendert alweer te laat met de auto, dat gebeurt te vaak de laatste tijd. Ze zal hem eens goed aanspreken op dit gedrag. Albert smakt als hij weer een snoepje krijgt, om het wachten te verzachten. Ze zucht geïrriteerd nu en zet de neurotische Chihuahua op zijn pluchen lichtblauwe kussen. Hoewel zijn blauwleren hondendekje is afgezet met goud geborduurde kroontjes in de stijl van Louix de XIVe, is er weinig  keizerlijk aan zijn trillende lijfje en zijn kopje met de gemeen uitpuilende ogen. Hij piept als zijn bazin langs hem loopt om uit het raam te kijken waar Leendert toch blijft.

Hortense draait zich naar hem toe.
“Albertje toch, je wilt zo graag shoppen hè, mannetje van me? Die vreselijke Leendert ook....”
Ze zet zijn Louis Vuitton tas klaar om hem in te doen als Leendert zich ooit nog melden zal.  Wat duurt het toch lang!

Haar mobiel gaat. “Met Hortense, wie daar?” roept ze veel te luid, alsof de beller vanuit Nepal belt in de jaren vijftig.

“t Is Leendert mevrouw. Ik wou effe zeggen dat ik niet meer kompt. Mijn zuster in Charlois is ziek en ik mot er naar toe. De auto staat in de garage, dus u ken gewoon zelluf rijden.” Zonder haar antwoord af te wachten, dat ongetwijfeld een scheldkannonade van dure woorden zou zijn geworden, verbreekt hij de verbinding. Onthutst legt Hortense haar mobiel terug op tafel en staart naar buiten. 

Zelf rijden? Ze heeft al twintig jaar niet zelf gereden. Het zou een belachelijke vertoning zijn, zij achter het stuur. Bovendien heeft ze haar aandacht ook voor Albertje nodig.  Schalks kijkt ze naar haar hondje, die intussen hijgend van de stress begonnen is aan zijn zak te likken. 

“Albertje, niet doen schatje,” zegt ze afkeurend. Albert kijkt schuldbewust van zijn kussen omhoog en trilt.

Ontdaan belt ze haar huishoudster en legt haar de vreselijke toestand voor. “Hoe moet dat nu? Albertje heeft er zo op gerekend....”
Clara zucht onhoorbaar en stelt voor een taxi voor haar te bellen. 

“Oh, ik had toch liever dat jij zou rijden Clara,” probeert Hortense nog, maar de anders zo plichtsgetrouwe huishoudster maakt duidelijk dat ze vandaag toch echt een vrije dag heeft en voor haar kind moet zorgen. 

“Ik zal speciaal om een chauffeur vragen die de hele dag bij u blijft en u helpt met de tassen. Zie het maar als een mooi avontuur mevrouw,” zegt ze sussend.

“Vooruit, het zal moeten, en zeg maar dat hij met me mee gaat de winkels in!” antwoordt Horstense alsof ze heel toegeeflijk is.

Na een half uur gaat eindelijk de bel. Hortense beseft eerst niet dat zelf de deur moet openen nu Clara én Leendert er niet zijn. Pas als de bel voor de tweede keer door de marmeren gang schelt, doet ze aarzelend open. Voor haar staat een jongeman, niet ouder dan 25. Hij heeft een modern zwart pak aan en zijn schoenen glimmen van de poets. Zijn zwarte haar is met brylcreem achterover gekamd en glimt nog meer dan zijn schoenen.

“Uw taxi mevrouw, met chauffeur!” Hij salueert lachend met zijn parelwitte tanden bloot.

Hortense, in lichte schok, besluit niets te zeggen, doet Albert in zijn tas, doet haar bontje om en loopt nuffig naar de zwarte Mercedes. Ze wacht tot de brutaal knappe chauffeur de autodeur voor haar opent en neemt met een zucht plaats op de achterbank, de tas met Albert naast haar.  Ongemakkelijk kijkt ze uit het raampje, hopend dat de buren haar niet zien.

“En, waar gaan we vandaag naar toe mevrouw?” vraagt hij. 

“Zeg het maar, ik heb de hele middag voor u gereserveerd. U zult geen betere shopper vinden dan ik, ik heb vier zussen met een gat in hun hand!” Hortense vindt de jongeman veel te vrijpostig. 

Uit de hoogte zegt ze schril: “Laten we maar beginnen bij Michael Kors op de Kruiskade. Ik kan me echt niet meer met deze oude tas vertonen.” 

Demonstratief houdt ze haar bruinlederen Prada omhoog, die nog rustig een duizendje of wat zou opbrengen in het tweedehands circuit. 

“En dan wil ik even stoppen bij Schaap en Citroen, voor een nieuwe halsband voor mijn mannetje,” fleemt ze terwijl ze achter de oortjes van de nog steeds trillende Albert krabbelt. 

“Mijn toetietoetie,” zegt ze liefkozend terwijl ze haar gezicht vlak bij zijn kopje duwt en zich op de mond laat likken. 

“Hij is helemaal van slag door die toestand met Leendert,” legt ze uit.

“Ik begrijp het mevrouw, het is voor iedereen wennen. Mijn naam is overigens Boris, zo genoemd naar mijn opa die uit Rusland kwam. Een echte zeeman, aangeland in Rotjeknor en nooit meer weggegaan vanwege de liefde. Hahaha, die Hollandse vrouwen, nou, mijn oma heeft hem goed bij de tang gehad met acht kinderen! Op naar de West-Kruiskade dan maar.”

Het ongewone gezelschap parkeert bij het Hilton en gaat winkel in, winkel uit. Boris toont zich inderdaad een uitstekend adviseur, draagt zonder te vragen de jankende Albert met zich mee en wacht geduldig tot Hortense het zoveelste tasje, jasje, dasje en schoentje heeft gepast. Een roze mantelpakje dat meer kost dan drie van Boris’maandsalarissen en een halsbandje voor Albert waarmee hij makkelijk zes maanden huur kan betalen later, nuttigen ze een thee in het Hilton.

“Ik heb nog steeds geen handtas,” zegt Hortense verdrietig. 

“En ik heb een benefiet lunch van de Rotary volgende week, hoe moet dat nou?”

“Kom kom, niet zo triestig,” zegt Boris. “U heeft al die dure spullen eigenlijk helemaal niet nodig! U moet de blits maken met uw verschijning, niet uw spullen.” 

Hortense kijkt hem verbaasd aan. 

“Je bent heel aardig Boris. En best gezellig, geef ik toe. Maar op mijn leeftijd en in mijn kringen gaat het niet meer om het uiterlijk, maar om wat je draagt.” De sfeer aan de theetafel wordt vertrouwelijk. 

“Hortense – mag ik Hortense zeggen? – achter je geblondeerde kapsel en je deftigheid en je parelketting en je perfecte make-up en je grote ringen smeult een sensuele vrouw. Dat zie ik gewoon. En ik kan het weten, je weet toch, ik ben een Rus. Met dat roze mantelpakje, een goed korset er onder, mooie naadkousen en zwarte hakken en verder niks, hangen de mannen aan je lippen, zeker weten.”

Hortense bloost en vergeet zowaar Albert tot kalmte te manen, die doorkrijgt dat de aandacht van zijn bazin zich verlegt van hem naar Boris en met korte blafjes haar terug probeert te winnen.

“Het is jaren geleden Boris, dat een man mij sensueel heeft genoemd. Vroeger, toen Frederik nog leefde en we pas getrouwd waren, nam hij de mooiste lingerie voor me mee uit Parijs.”

“Heb je die nog?” vraagt Boris spontaan.

“Ik denk het wel, misschien passen ze niet meer zo goed als toen, al ben ik niet veel zwaarder geworden. Ik houd me strikt aan mijn dieet.”

“Dan gaan we nu naar je huis om ze te passen. En zal ik je haar en make-up doen. Wedden dat je er straks uitziet als een vamp?” 

Demonstratief staat hij op, buigt kort voor haar en steekt haar zijn hand toe om haar te helpen opstaan. Hortense giechelt zenuwachtig. Albert kwijlt van ellende over de buitenkant van de Louis Vuitton.

Op haar bed liggen tientallen korsetjes, korseletjes, kanten bhtjes en doorzichtige slipjes. Met strikjes en roesjes, keurig in zacht papier gewikkeld met lavendelzakjes. Een voor een houdt Hortense ze omhoog. Boris geeft zijn commentaar. 

“Te lief. Te zoet. Dat is nu te klein.” 

Dan valt zijn oog op een strak zwart satijnen waisttrainer en vouwt het papier helemaal open. De linten aan de achterzijde zitten een beetje in de knoop met de haakjes en de baleinen.

“Deze! Jij stoute dame, ik wist wel dat je een ondeugende kant had. Gewoon passen, ik rijg je wel in.” Boris doet haar grijze jurkje aan de achterkant open en fluit even tussen zijn tanden.

“Wat een figuurtje, je mag er nog steeds zijn hoor” vleit hij haar en legt even zijn handen op haar heupen die bekneld zitten in een witte step-in. Hortense merkt op dat ze net zo goed zijn moeder had kunnen zijn, Boris veinst dat niet te geloven. Voor ze goed en wel haar jurkje uit heeft en zich bevrijd heeft van de step-in, staat Boris vol ongeduld vlak voor haar. Haar witte voorgevormde bh weet hij in een handomdraai los te krijgen. Terwijl hij haar diep in haar grijze ietwat angstige ogen kijkt, legt hij zijn handen over haar borsten en brengt zijn gezicht langzaam dichterbij.

“Ik ga je heerlijke borsten aflikken Hortense,” zegt hij bijna zakelijk. “En dan lik ik je buik en leg ik je op bed en ga ik je kutje likken.”
Hortense valt bijna flauw als Boris de daad bij het woord voegt.

Tussen de roze, witte, rode en zwarte kantjes likt Boris met engelengeduld en smaak het dameskutje van Hortense. Van de zenuwen komt ze niet klaar en durft ze amper te bewegen, maar dat blijkt Boris niet te hinderen. Na een minuut of twintig doet hij zijn hoofd omhoog, lacht met een glinsterende kin en gebiedt haar op haar knieën te gaan zitten. 

“En nu ga ik je neuken,” zegt hij eenvoudig. Hij is hard en stevig en jong en heeft geen helpende hand nodig om een erectie op te hemelen. Onhandig doet Hortense wat hij zegt en laat zich met kloppend hart voorover duwen, met haar wang op een zachtgroene babydoll. Boris schuift in een keer naar binnen, legt zijn handen op haar ronde damesheupen en maakt met de directheid van de jeugd pompende bewegingen.

Hortense denkt aan de lange nachten die ze doorbracht met haar Tarzan, aan haar pogingen om Albert te laten doen wat Boris net deed. Ze denkt aan Frederik die er al meer dan tien jaar niet meer is en denkt aan de frigide dames van de Rotary. Aan dit alles denkt ze, terwijl Boris haar neukt als een God en zij bij iedere stoot het Nirwana nadert. 

“Hortense, ga toch los meid, voel hoe ik je sappige kutje neuk, kom gewoon lekker, ik vind je zo geil, met je kont zo omhoog,” kreunt Boris. 

Zijn woorden nemen haar schroom en schaamte weg. Ze spreid haar benen, duwt haar kont omhoog en laat zich gaan. 

“Oh ja, neuk me harder Boris, God, ik ben al zo lang niet geneukt, harder, toe dan, oooohhhw, laat me komen,” schreeuwt Hortense en klauwt met haar handen in de lakens van Egyptisch linnen.

Het zweet druipt van zijn strakke bovenlijf op haar roze billen. Hij kan het niet weerstaan en slaat hard, eerst met de ene, dan met de andere hand. Haar vlees trilt mee. 

“Meer Boris, meeheeheeer,” gilt Hortense. Boris slaat, door alle barrières heen, tot Hortense kermend, gillend en spartelend klaarkomt. Boris bijt op zijn tanden, haalt zijn druipende pik uit haar en steekt hem zonder omhaal tussen haar billen. Weer een schreeuw, nu van schrik en onwennigheid. 

“Hortense, wat heb jij een strak en keurig kontje. Ik ga dit maagdelijke kontje van jou helemaal volspuiten,” gromt hij. En zoals gebruikelijk voegt Boris hierbij de daad bij het woord.

Op zijn kussen in de woonkamer ligt Albert  in het donker. Hij begrijpt niets van de geluiden die vanuit de slaapkamer van zijn bazin komen en likt nerveus aan zijn aars.

In de lunchzaal bij de Rotaryclub draaien alle hoofden als ze binnenkomt. Haar borsten bollen aan de bovenkant over het strakke roze jasje met een zwarte bies heen en laten een klein zwart kanten randje zien. Haar taille is slank, door het korset loopt ze kaarsrecht en met ingehouden adem. Het roze rokje heeft een split aan de achterzijde.  Bovenaan piepen net de kanten randjes van haar naadkousen tevoorschijn. Haar zwarte hakken van lakleer zakken diep in het hoogpolige tapijt. Achter haar loopt Boris, strak in het pak en goed gekapt.  Als het tijd is om plaats te nemen, geeft hij een klinkende klap op haar kont, leidt haar naar haar stoel en laat haar galant plaatsnemen. Hortense werpt hem een kushandje toe.
Het wordt bijzonder stil in de club. Alleen uit de tas van Albert klinkt een nerveus likkend geluid.