Blozende bruiden

Vlak voor de show

Met nog maar enkele minuten op de klok, hijst Patricia één voor één de graatmagere modellen in de enorme jurken die aan het rek klaarhangen. Hoewel ze de show talloze keren heeft geoefend, moet ze bij iedere jurk toch weer op het kaartje kijken. Heel precies staat de naam van de jurk en de naam van het model erop genoteerd en ook de volgorde van opkomst. De stress van de tijdsdruk en het moeten presteren, doet haar handen trillen en maakt haar snibbig.

Zo niet de modellen dit keer. Ze zijn meegaand en vrolijk. In het gebruikelijke duwen en trekken in de smalle ruimte achter de coulissen, valt geen ander onvertogen woord dan dat van Patricia zelf.

‘Carina, houd je adem in en draai je om,’ commandeert ze. Carina staat bekend als de Diva in de stal van mooie meisjes. Haar gebruikelijke repliek komt echter niet, sterker nog, met een glimlach en een ‘sure’ doet ze haar armen omhoog en draait gewillig haar rug naar Patricia toe om te worden dichtgeritst. De enorme pof-rok aan de zwarte bruidsjurk hangt zwaar aan haar heupen, ze moet zich vasthouden aan het rek terwijl Patricia alle plooien schikt en trekt aan de rits. Het strakke lijfje beneemt haar bijna de adem, maar ze zeurt nergens over.

De overige meiden staan rustig te wachten voor de ingang naar de catwalk. Bij de eerste tonen van de muziek houdt Patricia haar adem even in en zet ze zich schrap om de gebruikelijke paniek van de modellen te sussen. Ze blijven evenwel kalm en rustig staan vandaag. Verward kijkt ze naar hun perfect opgemaakte gezichten. Ondanks de make-up ziet ze bij alle zes een blos verschijnen als de muziek, ‘Victory’ van de damesband Bond, door de coulissen schalt. Met glanzende ogen en als in trance wachten ze op het signaal hun parade te starten. 

Aan de overkant ziet ze Gino staan, de show choreograaf. Hij wappert met zijn handen om de meisjes door te laten lopen. Bij ieder meisje dat hem passeert bewegen zijn volle lippen die glimmen van de lipgloss in een intieme fluistering. Patricia kijkt, naar de catwalk. Precies op de maat van ‘Victory’ lopen de meisjes energiek maar rustig en vol vertrouwen kruislings het podium op en af. De zware gepofte rokken en de hoge hakken lijken hun gracieuze gang niet te deren. Hun glimlach beaccentueert de stralende blos op hun gepoederde wangen. Na alle chaos en hectiek van de afgelopen dagen, heeft Patricia het gevoel dat ze in een subrealiteit is beland.

De eerste repetitie

Zes modellen zijn net gearriveerd met het taxibusje vanaf het hotel. Gino draagt speciaal voor hen, om te benadrukken dat hij het summum van de fashion-choreografie is, gouden plateauzolen onder zijn witleren kaftan met gouden biezen. Zijn lange ingevlochten haar heeft hij bedekt onder een breed wit hoofddeksel met gouden veren en zijn valse goudkleurige wimpers vleien zich over zijn wangen als hij zijn ogen neerslaat, een gebaar waar hij veelvuldig gebruik van maakt. Sommige dames kent hij al en ze wisselen overdreven vlinderkussen uit als ze hem bij binnenkomst begroeten. De twee nieuwe modellen blijven geintimideerd op de drempel staan, niet wetende wat ze aanmoeten met de flamboyante drag die boven ze uittorent.

Gino zegt de eerste minuten geen woord en dirigeert ze naar de kleurige yoga matjes die op de houten vloer klaar liggen. Zes matjes, voor zes modellen.

De meiden zetten hun grote tassen waaruit een vest en een krantje steekt tegen de witte muren en doen hun best er zo natuurlijk mooi en zo ‘cool’ mogelijk uit te zien. De meesten dragen losse vormloze joggingbroeken met dure maar gedragen sneakers en een strak topje rondom hun kleine borstjes. Hun 'au naturel look' vormt een schril contrast met de buitennissige uitdossing van Gino, die met zijn bonte verschijning en uitgesproken personality de wereld verlicht.

De maestro gebaart dat ze op de matjes moeten gaan zitten. De meisjes weten ondertussen dat ze niet moeten tegensputteren, Gino is de Koningin van de Fashion-Choreography en zich onderwerpen aan zijn grillen is de enige optie om op de catwalk een goede positie te krijgen. Pas als ze alle zes een eigen matje hebben, gaat Gino vooraan staan. Je zou verwachten dat hij een hysterische preek zal houden, over hoe dik ze zijn en lui en hoe hij nog zal proberen er iets van te maken. Dat zijn ze namelijk gewend, deze meiden. Iedere show opnieuw.

Niet deze keer. Gino begint te spreken met een zachte stem.

‘Dames, we zijn hier om van de belangrijkste bruidsjurkenshow van het jaar iets bijzonders te maken. Nina Duong heeft me de opdracht gegeven een spraakmakend verschil te maken, met wulpse bruiden als stralend middelpunt. Ik heb daarom besloten iets heel anders te doen. Een experiment. De looproute heb ik voor jullie opgeschreven; leer die gewoon uit je hoofd voor de volgende rehearsel. Die looproute is belangrijk, maar van totaal ondergeschikt belang.’

De meisjes kijken onzeker naar elkaar en dan naar Gino. Geen schreeuwkannonade? Geen eindeloze oefening op de schandalig hoge hakken die ze te dragen krijgen? Geen zware proefjurken om te leren hun balans te bewaren? Mijn God, ze gaan toch geen yoga doen? Nerveus nemen ze nu al een slokje water uit hun hipgekleurde recyclebare waterflesjes. Zelfs Carina durft niet te vragen wat ze gaan doen als Gino naar een grote muziekinstallatie loopt die voorin de studio staat.

Met een dramatische zwaai trekt hij de zwarte doek van een enorm vierkant voorwerp af. Er zit een gigatische speaker onder, met een grote ronde zwarte mond in het midden, klaar om hen te verzwelgen. Gino kijkt veelzeggend met getuite lippen naar zijn pupillen.

‘Dit, mijn hartjes, dit is jullie nieuwe vriend!’

Gino doet plechtig het CD-laatje open van de installatie en plaats het glimmende schijfje erin. Dan draait hij zich om: ‘Dames, ga languit met je voeten richting de speaker liggen en spreidt je benen. En doe het blinddoekje om dat naast je matje ligt. En focus, focus, focus! Ik wil geen geiechel, geen ja maars en geen ‘ik moet naar de wc’. We zijn geen kleuters hier. En je hand – hier fladdert hij weer met zijn zwaar beringde hand – leg je op je buik. Ja, doe maar!’

De jongedames kijken elkaar weer aan, met een blik van  ‘hij is eindelijk gek geworden’, maar doen uiteindelijk toch wat hij ze vraagt. Tevreden loopt Gino langs de twee keurige rijtjes. 

Hier en daar spreidt hij een stel lange benen nog wat wijder of centreert een hand op een buik.

Als hij tevreden is met de opstelling wiegt hij naar de geluidinstallatie en drukt op ‘play’. Zelf gaat hij zitten in het raamkozijn en kijkt verwachtingsvol naar zijn klasje, dat daar muisstil wacht op het onbekende.

De stilte wordt bruut doorgesneden door de plotselinge zwelling van de lucht. Een mix van klassieke maar electrische vioolmuziek met een popmuziekachtig timbre gutst snoerdhard uit de ritmisch meetuitende mond van de speaker. Sommige meisjes schrikken van de plotselinge overgang, maar vrezen de toorn van Gino te zeer om hun handen voor hun oren te doen. De muziek is zo luid, dat de ramen ervan trillen.

‘Luistert!’ schreeuwt Gino door de muziek heen. ‘Laat de muziek bezit van je nemen. Ga mee in het ritme, adem in het ritme, laat het dwars door je vagina naar binnen en laat het door je heengaan!’

Na vier oorverdovende minuten zijn de eerste effecten al zichtbaar. Eén van de meisjes ademt sneller en opent licht haar lippen, een ander knijpt gefrustreerd in haar eigen buik van ellende. Gino slaat in verrukking zijn handen voor zijn mond, hij staat bijna te schuimbekken van opwinding.

Aan het einde van het nummer drukt hij op pauze. De meisjes moeten terugschakelen naar de stilte en blijven verbijsterd en roerloos liggen.

‘Jongedames, we gaan nu een stapje verder. Ik wl dat jullie je hand op de buik van je buurvrouw legt en deze meebeweegt op het ritme van ‘Victory’.

Carina is de eerste die eindelijk iets durft te zeggen. ‘Meneer Lava, waarvoor doen we dit, moeten we niet oefenen met de looproute?’

‘Zwwwijgg!’ brult Gino, buiten zichzelf. 

De meisjes sidderen, alsof zijn stem nog oorverdovender is dan de trommelvliestergende tonen van ‘Victory’.  Het middelste meisje in het rijtje van drie heeft nu twee handen op haar buik. 

Ze zijn niet gewend  elkaar op deze manier aan te raken en zeker niet gewend zichzelf niet te kunnen bekijken in de spiegel om te checken of ze er wel mooi bijliggen. De ongemakkelijkheid prijkt op hun samengeknepen lippen. Bij de eerste tonen van de muziek die Gino op replay heeft gezet, kunnen ze het ritme voelen op elkaars huid, via de houten vloer, via de trillende lucht die op alle lichaamsingangen beukt.  

‘Spreid die benen! Voel het ritme!’ 

De derde keer dat het nummer wordt afgespeeld beginnen de meisjes onrustig te worden. Ze schuiven met hun heupen, leggen een schouder anders neer, wiebelen met een teen. Dit is het moment waarop Gino heeft gewacht. Als een panter sluipt hij naar ze toe, ongewoon behendig op de zijn enorme plateauzolen. Eén voor één pakt hij een handen van zijn pupillen en vouwt deze als kommetjes om hun strakke kruisjes. Alsof ze zijn gehypnotiseerd laten de meisjes hem toe en laten ze zich leiden voor de excentrieke choreograaf. En als vanzelf bewegen hun benige lange vingers mee op de maat van de hen overspoelende muziek, knedend, strelend gaan ze mee in het steeds opzwepende timbre van de electrische violen.

‘Move to the Groove,’ gilt Gino. Eindeloos blij dat zijn dames precies doen wat hij wil, springt hij rondom de matjes en danst met zijn fladderende handen in de lucht. Hij hijgt, een beetje speeksel kleeft wit opgedroogd in zijn glimmende mondhoeken.

Keer na keer start het nummer opnieuw, zonder pauze, zonder begin, zonder einde.

Voor zijn ogen ziet Gino hoe de schrale lichamen van de meisjes ontluiken onder elkaars strelingen, ziet hij de blosjes op hun uitgemergelde bleke wangen verschijnen. Steeds meer rollen de meiden op hun zij, naar elkaar toe, kneden hun handen niet alleen nog het kruis van hun buurvrouw, maar strelen de handen zich over elkaars buik, naar kleine borstjes die voornamelijk uit tepel bestaan, naar dunne billen, naar lange haarloze benen. 

Als ‘Victory’ als een waterval voor de twaalfde keer door de begerige mond van speaker stroomt, zijn de keurige rijtjes veranderd in een wriemelende kluwen van blozende jonge vrouwen, die op, in en door elkaar heen zoenen, strelen en bijten. De sportieve kleding is uitgetrokken, de uitgeteerde blote lijfjes kronkelen tegen elkaar aan, vingers verdwijnen in openingen die Gino zelf nooit heeft aangeraakt. Zuchten, kreunen en de zacht soppende geluidjes die ontsnappen worden verzwolgen door de gapende hongerige mond van de speaker.

De Koningin van de Fashion-Choreography zit nu handenwringend in het raamkozijn. Hij kijkt gefascineerd toe hoe deze repetitie met zes androgyne vrouwen zich ontwikkeld heeft tot een orgie van lustige lijven. Hoewel hij gruwelt van het idee met vrouwen sex te hebben, kan hij van deze film, zijn creatie, die zich voor hem afspeelt geen genoeg krijgen. Geil van zijn eigen genialiteit streelt hij zijn gezwollen pik onder zijn witleren kaftan en begint hij zich schaamteloos af te trekken. Zijn glimmende lippen heeft hij geopend, zijn ogen rollen in hun kassen. Gino geniet, niet van de meisjes, maar van zichzelf. 

Hoewel de muziek is gestopt, gaat de orgie net zolang door tot ieder meisje zich gillend overgeeft aan de strelende handen. In de oorverdovende stilte die slechts orgastische kreetjes onthult, spuit Gino verheerlijkt zijn hete zaad tegen de binnenkant van het witte leer. Langzaam keert de realiteit terug in de beslotenheid van de studio en kijken de modellen beduusd en enigszins beschaamd om zich heen.

Binnen tien minuten heeft Gino de dames in hun kleding gejaagd, de vochtige bevlekte matjes opgerold en met luchtkusjes meegegeven dat morgen de generale repetitie om 9 uur in de ochtend zal starten, met Nina, de ontwerpster.

De show goes on!

Patricia ziet dat het allemaal anders dan anders is, maar begrijpt niet wat dan. De blozende bruiden lopen niet harkerig met hoog opgetrokken benen zoals normaal de kenmerkende stijl van Gino is. Ze lopen vloeiend, bewegen sensueel met de heupen, kijken uitdagend en uitnodigend naar de driftig schrijvende recescenten op de eerste rij en tuiten wulps hun lippen naar de fotografen.

Als ze elkaar passeren, ziet Patricia hoe hun handen elkaars arm, buik, handen even strelend aanraken. De blosjes op hun wangen zijn echt, de jonge vrouwen stralen van het podium af. Ze vraagt zich verschrikt af hoe Nina dit zal vinden en kijkt wild om zich heen waar ze staat om haar reactie te peilen.

Patricia vindt haar naast Gino, met dezelfde vreemd blos op haar wangen. Ze klapt in haar handen en omhelst de meisjes één voor één voor ze zelf op de Catwalk het daverende applaus in ontvangst neemt.

‘Net zo mooi als de generale repetitie!’ gilt Gino boven het juichende publiek uit.

De eerste recensies

‘De bruidsjurken van Nina Duong zijn ongekend populair onder de nouveau riche van Canada. En met reden! Zelden zagen wij [red.] zoveel elán, zoveel gevoel, als in de rijk gedecoreerde jurken van Nina, die iedere vrouw doen stralen. Met kleuren die de bruid doen blozen alsof ze is betrapt op ondeugende fantasieën en met vormen die nopen tot sensueel schrijden.  Duong’s sensationele jurken laten iedere bruidegom ongeduldig verlangen naar de huwelijksnacht. Op de opzwepende en indringende muziek van Bond’s Victory zweven de wulpse modellen onder leiding van Gino Lava over de hoofden en harten van het tot tranen geroerde publiek. Bravo, bravo, bravissimo Nina!’