8e ronde: 24-9-16

Ronde 8. Een mooi thema, maar al schrijvende wederom behoorlijk lastig. Ik ben niet zo van de popsterren, moet u weten. De opdracht luidde: een fan verschaft zich zonder toestemming toegang tot de kleedkamer van een popster. Beschrijf de sfeer voor, tijdens en na het concert en wat er in de kleedkamer gebeurt. 850 woorden en erotisch natuurlijk. Tja, groupies zijn natuurlijk een mooi onderwerp, maar om er nog iets origineels van te maken? Het is gelukt, ik was er zelf blij mee, met dit verhaal. En ik kwam hiermee op de vierde plaats en mag daarmee door naar de halve finale!! Dank weer, aan alle stemmers. Ik koos toch weer voor de weemoed en een fan wiens liefde met zijn godin meegaat tot in de dood. Wil je alle inzendingen lezen? Dat kan hier. Hieronder de mijne.

De Zwanenzang van Venus.

Vloekend struikelt ze de kleedkamer binnen en weet maar net de stoel te bereiken. Ze legt haar vermoeide hoofd op de kaptafel en onderdrukt een opkomend helder moment met een willekeurige pil uit één van de flesjes voor haar. Zelfs hier, onder de theaterzaal, is het ontevreden gefluit van het teleurgestelde publiek nog hoorbaar. 

Hoewel ze de door lampjes omlijste spiegel angstvallig vermijdt, registreert haar wazige brein een beweging op de achtergrond. Is het een visioen van het verleden, toen ze nog stralend en wereldberoemd was, een echte rockchick? Verdwaasd staart ze naar de reflectie die in de spiegel groter wordt. 

“Ben je mij?” vraagt Vera verward. De figuur knikt en reikt naar haar. Tedere vingers strelen haar nek. Vera’s hoofd knikkebolt naar voren als ze warme lippen tussen haar schouderbladen voelt. 

“Hoe kom je hier, ik ben toch al jaren een beetje dood?” vraagt ze met dubbele tong.

“Mijn Godin, nu we samen zijn, kan onze endosymbiose zich eindelijk voltrekken,” klinkt een lichte mannenstem. Vera begrijpt het niet. De figuur ziet er uit als zijzelf, ooit, toen ze mooi was en nummer 1 stond in de hitparade. Make-up, laarzen, zelfs de strakke suède jurk die ze heeft gedragen bij Toppop. Maar die mannenstem...ze kan het niet plaatsen. 

“Wat is endo-sim-nog-wat?” stamelt ze. 

“Dat ik in jou leef, mijn heerlijkheid, en jij in mij en we samensmelten.”

Vera maakt het niet uit. De zachte vingers en de vochtige lippen voeren haar mee naar de tijd waarin dagelijks mooie mannen op haar wachtten.
De trillende handen bewegen zich langzaam over haar siliconenborsten, glijden over haar gerimpelde buik en haar dijen.

Door de mist hoort ze gefluister: “Mijn liefste, laat me je drinken, laat je in mij herleven, in mij, je trouwste bewonderaar. Met jouw levenssappen in mij kan ik helemaal jou zijn, jouw eer herstellen, jou het podium geven dat je toebehoort en het publiek jouw laatste Venus geven. Laat ons één zijn, ik heb zoveel jaren hierop gewacht.” 

Vera raakt in vervoering, ziet zichzelf schitteren op het podium dat haar altijd heeft toebehoord, waar alle mannen haar aanbidden en de jeukende pruik en de leegheid tussen haar benen niet bestaan.

Ze grijpt hem beet en laat zich ondersteunen tot aan de canapé. Als hij met open armen daar gaat liggen, ziet ze hem pas goed. Hij is háár. Haar eyeliner, haar pruik, lippenstift in de kleur pinklady... hij is háár, maar dan zesenveertig jaar geleden. Hij heeft borsten, nep wimpers, haar parfum. Wat is hij mooi, wat was zij mooi... 

Vera staat hem toe haar glitterjurk omhoog te schuiven, haar panty open te scheuren en haar step-in naar beneden te trekken. Zijn hoofd, háár hoofd, begraaft zich gulzig tussen haar weke dijen. 

Met kleine kreetjes moedigt ze hem aan: ‘Oooh, wat doe je dat fijn schat, hmmm, drink me maar, drink mijn levenssappen...hoe heet je ook al weer? Hoe lang zijn we al samen schatje? Net als toen, I’m your Venus...”

Vera heeft geen idee wie hij is en hoe hij hier komt. Dat wist ze nooit van haar fans. Maar ze geniet van zijn tong, van zijn diep binnendringende vingers, van zijn gulzige lippen die zich vastzuigen aan haar clitoris . Hangend op de leuning geeft ze haar talenten royaal, zoals ze altijd heeft gedaan. Boven zijn gezicht bloeit haar vervallen lichaam op en siddert en trilt en beweegt ze mee op het ritme van zijn gretigheid. In haar orgasme bezingt ze het leven, het universele lied van de eeuwige lusten.

“Mijn meermin,” kermt hij onder haar, “zing voor mij, wordt één met mij; dan neem ik je plaats en zing ik voor jou, mijn liefste.” 

Haar stem galmt door de kleedkamer en dringt zijn tot Vera vermomde lichaam binnen. De omgebouwde Vera hijgt en spuit in extase zijn strakgetrokken panty vol als Vera’s levenssap langs zijn bepoederde wangen in zijn mond druppelt.

De klop op de deur kondigt de gestreste manager aan. Hij kijkt verbaasd naar Vera, die helder en monter voor de spiegel zit.

“Je mot weer Veer, in godsnaam, doe niet te moeilijk en zing gewoon wat we hebben afgesproken. Geen poespas zoals daarnet oké?”

Vera knikt gedwee terwijl ze haar wimpers opnieuw opplakt.

“Tis net of je anders ben as daarstraks Veer, nou ja, over 2 minuten klaar oké?” zegt hij en vlucht voor het gezeur dat hij verwacht.

Voor hij Vera’s zwanenzang laat klinken, kijkt hij achter de canapé en streelt het naakte witte lichaam.  De hernieuwde Vera knielt, kust liefdevol de verstarde glimlach op haar levenloze gezicht en trekt dan de glitterjurk die hij nu aan heeft strak. 

De volgende ochtend schreeuwen de krantenkoppen:

“Vera Mariskes’ laatste schitterende optreden!”

“Onverwachte opleving van The Lady voor haar einde.”

Twee vuilnismannen vinden daags na haar overlijden een man half omgebouwd tot vrouw in een container achter het theater, met doorgesneden polsen. Dezelfde dag dat Vera onder enorme publieke belangstelling wordt begraven en haar rauwe rock-songs de hele dag op de radio te horen zijn, verdwijnt het lichaam van de man die haar ‘the last moment of fame’ gaf, eenzaam en roemloos in de gemeentelijke vuuroven.