Kousendag

Serieus hè, ik voel me soms een vergeten soort. Vergeten in de zin van over het hoofd gezien, een dolende roeper in de verdorrende woestijn. Nu ben ik niet graag van het slachtofferige type, dus ik neem de laptop ter hand en ben vastbesloten een nieuw evenement te starten in de Lage Landen. Een dag die nog leuker is dan rokjesdag en, net als Martin Bril, eeuwige vaderlandse roem mij ten deel doet vallen. 

Deze blog is een hartenkreet van erotiste tot de mensheid, een lokroep tot deelname aan de perfecte antagonist van de bekende rokjesdag.

‘Wat is er aan de hand in huize Liza Daen, met zo’n hartekreet?’ denkt u wellicht. Of misschien denkt u dat ook niet, maar dat mag de pret niet drukken. Gemakshalve ga ik ervan uit dat u het wel denkt en ook nog weten wil, want anders zou het voor mij flauw zijn deze blog te schrijven.

 

Ik hoor het weemoedige zuchten dat die heerlijke nazomer toch echt voorbij is, dat het weer donker wordt en koud is in de avond en zoal meer. Wij Hollanders kunnen zo mooi klagen, het is een ware kunst. Waar rokjesdag alle aandacht trekt sinds de heer Bril er een keertje iets over heeft gezegd (in mijn puberjaren bestond rokjesdag nog niet), slaat men totaal geen acht op de omgedraaide beweging. Terwijl de komst van de eerste echte lentedag met veel plat vertoon de voorpagina’s haalt, en – godbetere- zelfs het RTL journaal en Hart van Nederland, hoor je niemand, echt niemand, over de heerlijke herfst en de vrolijke voordelen die dit met zich meeneemt.

Niemand? Nee, toch! Een verstokte erotiste met een paar eigenaardige fetisjen aan de Rotterdamse kant van de Lage Landen doet een appèl op uw fantasie. 

Het is Herfst, lieve lezers, hoera ende hoezee: het is tijd voor Kousendag!  

De sluimerende avonden zijn verdwenen en met een schok constateren we ineens dat het om 7 uur al donker is. Voor sommige dames (excusez, en heren) gaan de rokjes weer de kast in, tezamen met allerlei andere frivoliteiten die kennelijk alleen bestaansrecht hebben in de zomer.

Zo niet in huize Daen. Daar blijven de rokjes en de jurkjes en de hakjes gewoon hangen, liggen en staan  en wordt er niets verstopt noch afgedaan. Een bittere winterdag te na gesproken, geen grote wollen onderbroeken hier! Ik verheug me erop onder al deze schatjes mijn kousen weer te kunnen dragen. 

 

En waar ik kousen zeg, heb ik het over Kousen met een hoofdletter en uitroepteken. Kousen!

Kousen met een kanten rand, kousen met een naadje, kousen die zichzelf omhoog houden en kousen die ik omhoog laat houden door jarretelgordeltjes van allerlei pluimage. Strakke strenge stoere gordels van satijn met 6 of 8 bandjes, kanten brede gordeltjes in wit, rood of zwart, al dan niet voorzien van een waisttrainer. Ik hou van kousen. Ik ben GEK OP Kousen. Kousen!

 

Voor mij betekent de herfst niet de aankondiging van een lang, koud en weemoedig seizoen. Ik denk aan mijn open haard en mijn heerlijke Lustgenoot die ervoor ligt, terwijl de stormen rond het huis blazen.  Ik kijk niet naar de overvolle treinen en wegen, niet naar het verlangen naar de zwoele avonden in de tuin, niet naar opstaan en thuiskomen in het donker. Neen, lieve lezers, naar al deze weemoedige melancholie kijk ik niet. Ik denk aan het verheugde gezicht van Lustgenoot, als hij zacht zijn hand laat glijden over het naadje van de kous. Ik denk aan het kippenvel, niet van de kou maar van plezier, als ik het gladde zijde mijn witte winterbenen voel strelen.  Ik denk, en hier komt vanuit de voorpret toch een stukje weemoed tevoorschijn, aan de witte tranen van Lust die verschijnen of achterblijven tijdens of na het Spel der Spelen, zo een prachtig contrast met het glinsterende zwart dat ik draag als een tweede huid. 

Ik bloos bij de gedachte hoe doorzichtige parels worden opgelikt door de fluwelen tong van mijn Lustgenoot, en de sensatie die dit geeft: warme tong over zijden kous.

Ik voel de vlinders in mijn buik in wanorde opfladderen als ik denk aan het gevoel van  Kousen aandoen en Kousen afrollen. 

Omg, hoe heerlijk, het Kousenseizoen is aangebroken en ik kan niet wachten op de eerste kille dag die volledig rechtvaardigt dat ik in mijn gekouste benen de wereld doorloop. 

 

Het dragen van kousen vraagt om kleine rituelen in de dagelijkse bedrijfsvoering. Kleine rituelen die mij doen anticiperen op de voorpret en waar ik gek op ben. Natuurlijk sta ik in de donkere koude ochtend, met een zeurende heertje Z. aan mijn voeten die jengelt dat hij naar buiten wil, echt niet iedere werkdag  een half uur zwoel en sexy mijn kousen over mijn gladgeschoren benen uit te rollen. Noch zie ik er iedere werkdag uit als een volleerde pin-up. Maar zelfs op de dagen van zeurende hondjes, tijdgebrek en degelijke werk-outfits heb ik kousen aan, al dat zijn dat de gewone-door-de-weekse-ik-heb-haast-dragertjes. En jawel, ik draag ook wel eens een enkele keer een broek (U leest het goed! Het komt in de beste families voor...). Maar als het even kan, neem ik de tijd voor het aantrekken van mijn kousen. Iedere dag.  

 

Het grootste plezier is het gereedmaken voor een gelegenheid. Zoals een afspraakje met Lustgenoot, als ik hem enkele dagen niet heb gezien of gesproken. Hoewel vroeger enkele weken ook weleens passeerden, zijn wij tegenwoordig overgeleverd aan onthoudingsverschijnselen na enkele dagen en zijn wij niet bereid om af te kicken. 

In ieder geval, het “mij gereed te maken” is een genoegen in zichzelf. Douchen, scheren, kleding uitzoeken en als laatste, het bij de outfit passende ondergoed bestaande uit minimaal bh, gordeltje en kousen (ik laat het slipje hier niet voor niets achterwege, ik leid een grotendeels sliploos bestaan).

 

Na jaren praktijktraining, weet ik ieder jarretelclipje te bezweren in welke houding dan ook. Het afrollen van de Kous, met de vingers achter de rand gehaakt de kousenrand toebrengen naar de clipjes, het omvatten van de zijde om mijn huid – als een erotische omarming – het voelen trekken en schuren van het jarretelbandje: ik vind het allemaal even heerlijk.  De kleine blik van verstandhouding met Lustgenoot als wij in de bewoonde wereld zijn en ik zijn ogen zie afdwalen naar mijn gekouste been.  De bandjes voelen bewegen als ik tijdens een decente vergadering de benen over elkaar sla, relativeert absoluut de dagelijkse werk-beslommeringen.  De strakke rok snel naar boven kunnen schuiven in het damestoilet en direct kunnen gaan zitten zonder eerst nare zweterige  pantykruisjes opzij te moeten doen maakt de wereld een beetje fijner.  De Kous, lieve lezer, maakt mij een gelukkiger mens.

 

Ik nodig u van harte uit deze eerste Kousendag met mij te vieren. Als Rokjesdag een eigen plaats heeft veroverd en met vreugde wordt begroet, heeft Kousendag op de eerste herfstdag evenveel – zo niet meer- bestaansrecht. Dus op  de eerstvolgende frisse dag die een Kous waardig is, denkt u dan even aan deze uitnodiging van Liza Daen. 

Ik ben net een eekhoorn, die in de tijden van overvloed haar voorraad heeft aangelegd en wacht op de winterse koude. Mijn la is vol van kousen, die smachten om te worden gedragen.
Kom maar door met die herfst!

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    jaap duijn (vrijdag, 23 september 2016 17:21)

    ik wou dat ik zo kon schrijven als jou had ik ik geen redacteur nodig en werd elk boek van mij een bestseller nu sukkel ik er maar achteraan Ballen met 10 kant en klare boeken ,Toch??

  • #2

    Hans (zaterdag, 23 september 2017 18:47)

    Het is weer een heerlijk verhaal en ook weer fraaie ontboezemingen van de erotiste �